Zdaniem Sądu, niezasadny jest także zarzut naruszenia art. 122 i art. 180 Ordynacji podatkowej, bowiem organy podjęły działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy oraz dopuściły jako dowód wszystko co mogło się przyczynić do jej wyjaśnienia. Sąd zgodził się ze stanowiskiem organu odwoławczego, że fakt powstania długu celnego w niniejszej sprawie w świetle całego materiału dowodowego jest oczywisty, a odpowiedzialność głównego zobowiązanego jest kategorią obiektywną i jej ustalenie nie jest uzależnione od wyników przeprowadzenia dodatkowego postępowania dowodowego w postaci przesłuchania kierowców przewożących towar, bądź dowodów z zapisów tachografu samochodowego, czy ustaleń faktycznego prowadzenia działalności gospodarczej przez P. P. Wnioskowane przez stronę dowody nie miały wpływu na ostateczny wynik sprawy, skoro dłużnikiem pozostaje główny zobowiązany - strona skarżąca.
W ocenie Sądu, w rozpoznawanej sprawie nie naruszono prawa strony do czynnego udziału w postępowaniu poprzez uniemożliwienie zapoznania się z materiałem dowodowym. W postępowaniu odwoławczym stronę poinformowano o możliwości wypowiedzenia sie co do zebranego w sprawie materiału dowodowego, lecz nie skorzystała ona z tej możliwości.
Sąd nie uwzględnił również zarzutów, że zaskarżona decyzja jest nieprawidłowa, bowiem w przypadku, gdy kilka podmiotów solidarnie odpowiada za ten sam dług celny, powinno być prowadzone jedno postępowanie, w którym stroną jest każdy dłużnik długu celnego.
Organ celny określił w tożsamej dacie ([...].02.2010 r.) wysokość długu celnego w przywozie dwoma decyzjami skierowanymi do wszystkich dłużników pouczając przy tym, iż odpowiedzialność z tego tytułu ma charakter solidarny. Fakt, iż w postępowaniu w sprawie strony skarżącej nie wezwano do udziału drugiego dłużnika celnego (przewoźnika towaru) jakkolwiek stanowi uchybienie procesowe, zdaniem Sądu pozostaje ono bez wpływu na ostateczny wynik sprawy. Uchybienie to nie ma wpływu na zakres odpowiedzialności głównego zobowiązanego - strony skarżącej, gdy w obrocie prawnym istnieje decyzja, którą organ celny stwierdził powstanie długu celnego w przywozie, określając drugiego dłużnika w osobie M. M. i I. P. M. T. i S. M. S.C. i określając przy tym kwotę długu celnego oraz pouczając o solidarnym charakterze odpowiedzialności za ten dług celny.
W ocenie Sądu I instancji, wskazany przez stronę wyrok NSA o sygn. akt I GSK 337/10 nie przystaje do stanu faktycznego w rozpoznawanej sprawie, gdyż organom celnym od początku postępowania celnego znani byli dłużnicy celni w postaci przewoźnika i głównego zobowiązanego, którzy byli zobowiązani do wykonania obowiązków wynikających z procedury celnej dotyczącej wspólnotowego tranzytu zewnętrznego, i wobec nich wydano decyzje w trybie art. 203 w zw. z art. 213 WKC.
Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, na uwzględnienie nie zasługiwał również zarzut naruszenia art. 233 § 1 pkt 1 i 2 Ordynacji podatkowej, polegający na braku rozstrzygnięcia w decyzji odwoławczej legalności decyzji Naczelnika Urzędu Celnego w B.-B. w zakresie punktów: 1, 2, 3, przy jednoczesnym odniesieniu się wyłącznie do 4 punktu decyzji. Sąd podniósł, że Dyrektor Izby Celnej w K. wskazał w jakiej części uchyla orzeczenie organu I instancji, rozstrzygając w tym zakresie co do istoty sprawy. Tym samym, skoro organ odwoławczy zreformował decyzję pierwszoinstancyjną jedynie w zakresie kwoty długu celnego, będącej pochodną punktów 1, 2, 3 decyzji organu I instancji w zakresie stwierdzenia, iż towar objęty procedurą zewnętrznego tranzytu wspólnotowego został usunięty spod dozoru celnego, powstania długu celnego w przywozie i określenia dłużnika w osobie strony skarżącej, to - zdaniem Sądu - oczywistym jest, że w pozostałym zakresie podzielił on stanowisko organu I instancji.