Skarga kasacyjna od wyroku WSA w Krakowie w sprawie ze skarg R. A. na decyzje Dyrektora Izby Celnej w Krakowie nr [...], nr [...], nr [...] i nr [...] w przedmiocie określenia kwoty długu celnego
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Henryk Wach Sędzia NSA Ludmiła Jajkiewicz (spr.) Sędzia del. WSA Barbara Kołodziejczak-Osetek Protokolant starszy asystent sędziego Monika Tutak-Rutkowska po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2019 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej R. A. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 28 września 2016 r. sygn. akt III SA/Kr 260/16 w sprawie ze skarg R. A. na decyzje Dyrektora Izby Celnej w Krakowie z dnia [...] grudnia 2015 r. nr [...], nr [...], nr [...] i nr [...] w przedmiocie określenia kwoty długu celnego 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od R. A. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Krakowie 3000 (trzy tysiące) złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 28 września 2016 r., sygn. akt III SA/Kr 260/16, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2016 r., poz. 718, obecnie: Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.; dalej: p.p.s.a.) oddalił skargi R. A. na decyzje Dyrektora Izby Celnej w Krakowie z [...] grudnia 2015 r. nr [...], nr [...], nr [...], nr [...] w przedmiocie określenia kwoty długu celnego.

W motywach rozstrzygnięcia Sąd podał, że przedmiotem sporu we wszystkich tych sprawach jest zakwestionowanie wartości celnych towarów zadeklarowanych przez skarżącego w zgłoszeniach celnych. Do zakwestionowania tej wartości doszło wobec powzięcia wiadomości przez Prokuraturę Okręgową w Krakowie o istniejących powiązaniach skarżącego z firmą widniejącą na fakturach przedstawionych organom celnym wbrew deklaracji, że powiązania takie nie istnieją, a to z kolei spowodowało wszczęcie procedury sprawdzającej na podstawie stosownych umów. Skarżący przedstawił bowiem do zgłoszeń celnych - w każdym z przypadków będących przedmiotem postępowania - faktury zakupu opisanych wyżej towarów od firmy cypryjskiej W. - celem stwierdzenia ceny nabytego towaru. Dołączył także faktury i umowy dotyczące zakupu tego towaru przez firmę W. od chińskiej firmy B. - celem stwierdzenia pochodzenia towaru z Chin. Jednocześnie ze zgłoszeniami złożył deklaracje stwierdzające brak powiązań w rozumieniu art. 143 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 między sprzedającym a kupującą firmą prowadzoną przez skarżącego (przy czym jako sprzedającego nie wskazał cypryjskiej firmy W., od której zakupił towary, ale podmiot chiński - firmę B.). Wobec złożenia dwóch faktur zakupu i powzięcia przez organy celne informacji, że kierowana przez skarżącego inna cypryjska spółka (R.) była jedynym udziałowcem w spółce W. (będąc właścicielem 1000 udziałów) i w okresie objętym kontrolą w skład zarządu spółki W. wchodziła, pełniąc funkcję dyrektora, U. Z., która była jednocześnie pracownikiem skarżącego - organy celne słusznie powzięły wątpliwości co do prawidłowości danych zawartych w powyższych zgłoszeniach celnych.

W ocenie Sądu organy celne odrzucając zadeklarowaną przez stronę skarżącą wartość celną towarów prawidłowo, w oparciu o art. 30 ust. 2 lit. b RWKC, ustaliły wartość celną towarów objętych zgłoszeniami celnymi jako wartość transakcyjną towarów podobnych sprzedanych w celu wywozu do Wspólnoty i wywiezionych w tym samym lub zbliżonym czasie co towary, dla których ustalono wartość celną.

W ocenie Sądu rację mają organy administracyjne podając, że były uprawnione do wszczęcia niniejszego postępowania po upływie trzech lat od powstania długu celnego, w związku z treścią art. 221 ust. 4 rozporządzenia Rady (EWG) Nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. (Dz.UE.L.1992.302.1) ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (WKC). Jednocześnie z przepisu art. 56 zdanie pierwsze ustawy z dnia 19 marca 2004 r. - Prawo celne (Dz. U. z 2013 r., poz. 727 z późn. zm.) wynika, że: "W przypadku, o którym mowa w art. 221 ust. 4 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, powiadomienie dłużnika o kwocie należności nie może nastąpić po upływie 5 lat, licząc od dnia powstania długu celnego."

Strona 1/12