Żaden z tych przepisów nie spełnia wymogów, o jakich mowa w przywołanym wyroku. Kolejno zarzucono także naruszenie art. 45 ust. 1 Konstytucji (Każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd). Jak jednak wcześniej wyjaśniono, odraczanie rozprawy przez Sąd było uzasadnione. Poza tym strona nie wykazała negatywnego wpływu odroczeń na wydany wyrok.
Zatem zarzuty naruszenia Konstytucji należy uznać za niezasadne.
Niezasadny jest także zarzut naruszenia art. 135 p.p.s.a. Przepis ten stanowi, że Sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa. Naruszenie tego artykułu skarżący połączył z niewykonaniem przepisów art. 145 oraz 106 § 4 i 5 p.p.s.a. Te ostatnie zapisy dotyczą konieczności wzięcia pod uwagę przez Sąd faktów powszechnie znanych. Strona nie wskazała jednak, jakie fakty ma na uwadze.
Niewystarczającym jest przywołanie przepisu art. 145 p.p.s.a., także razem z art. 135 tej ustawy, skoro jednocześnie nie precyzuje się środków przewidzianych ustawą.
Pamiętać należy, że zgodnie z doktryną i orzecznictwem skarga kasacyjna stanowi sformalizowany środek odwoławczy, w zakresie którego występuje przymus adwokacki. Zgodnie z art. 183 p.p.s.a Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej. Oznacza to, że jest związany jej podstawami i wnioskami. Nie jest również możliwa wykładnia zakresu zaskarżenia i jego kierunków, ponieważ skarga winna być tak skonstruowana, aby nie stwarzała wątpliwości interpretacyjnych (postanowienie NSA z 6 lipca 2004 r. OSK 160/04, LEX 156428). Sąd nie może również samodzielnie konkretyzować, uściślać lub korygować zarzutów skargi (v. m.in. wyrok NSA z 7 grudnia 2004 r., FSK 772/04, LEX nr 174575).
W świetle powyższego, uwzględniając dowiedzione nieprawidłowości w sformułowaniu skargi kasacyjnej, także zarzuty opisane w niniejszym punkcie należy uznać za niezasadne.
Odnośnie zarzutów naruszenia przepisów art. 122, 123, 188, 194 Ordynacji podatkowej, należy stwierdzić, że podstawa skargi kasacyjnej wymieniona w art. 174 pkt. 2 p.p.s.a. odnosi się do naruszenia przepisów postępowania sądowego.
Oznacza to, że Sąd nie stosuje bezpośrednio przepisów Ordynacji podatkowej. Tym samym zarzut jest nieuzasadniony.
W pozostałych punktach uzasadnienia skargi (12 do 17) skarżący zarzucił różne nieprawidłowości Sądowi pierwszej instancji (w tym nieprawidłowo ustalony stan faktyczny), nie wiąże ich jednak z żadnymi przepisami postępowania sądowego, co uniemożliwia ustosunkowanie się do ich zasadności.
Dodatkowo należy jedynie zwrócić uwagę, że Sąd I instancji nie ustala stanu faktycznego, ale ocenia, czy został on należycie ustalony przez organ celny.
W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw i na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku.