Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Barbara Stukan-Pytlowany Sędzia NSA Janusz Zajda (spr.) Sędzia del. WSA Małgorzata Niedobylska Protokolant Jarosław Poturnicki po rozpoznaniu w dniu 10 lipca 2013 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej B. S.A. w S. Oddział E. w T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B. z dnia 7 marca 2012 r. sygn. akt I SA/Bd 939/11 w sprawie ze skargi B. S.A. w S. Oddział E. w T. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w T. z dnia [...] kwietnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu należności celnych 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od B. S.A. w S. Oddział E. w T. na rzecz Dyrektora Izby Celnej w T. 200 (dwieście) złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów postępowania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w B. wyrokiem z 7 marca 2012 r., sygn. akt I SA/Bd 939/11 oddalił skargę B. S.A. Oddział E. w T. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w T. z dnia [...] kwietnia 2010 r., nr [...] w przedmiocie zwrotu należności celnych.
Sąd pierwszej instancji orzekał w następującym stanie sprawy.
W dniu 11 lutego 2009 r. do Naczelnika Urzędu Celnego w T. wpłynął wniosek Spółki B. o zwrot należności z tytułu wprowadzenia towarów na obszar celny Wspólnoty, pobranych w okresie od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 1 października 2004 r. Wniosek dotyczył zwrotu należności celnych w łącznej kwocie 2.670.306,00 zł wraz z odsetkami za okres od dnia zapłaty należności celnych do dnia ich zwrotu, pobranych w stosunku do 146 zgłoszeń celnych dokonanych w Urzędach Celnych w T., G. i W. w okresie od 1 maja 2004 r. do 1 października 2004 r.
Naczelnik Urzędu Celnego w T., decyzją z [...] sierpnia 2009 r. odmówił Spółce zwrotu należności celnych przywozowych za towary objęte procedurą dopuszczenia do obrotu na podstawie zgłoszenia celnego z [...] czerwca 2004 r. z uwagi na uchybienie terminu do złożenia wniosku. Organ podkreślił, że zgodnie z obowiązującym art. 236 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. U. UE z 19 października 1992 r. L 302, s. 1 ze zm., Polskie Wydanie Specjalne Dz. U. UE z 2002 r. L 4, s. 307; dalej: WKC) należności celne przywozowe lub wywozowe są zwracane lub umarzane po złożeniu wniosku we właściwym urzędzie celnym przed upływem trzech lat, licząc od dnia powiadomienia dłużnika o tych należnościach. Zdaniem Naczelnika Urzędu Celnego, wniosek o zwrot należności celnych mógłby być przedmiotem merytorycznego rozstrzygnięcia w trybie art. 236 ust. 1 WKC, pod warunkiem złożenia go w terminie określonym w ust. 2 tego przepisu, czyli przed upływem 3 lat licząc od dnia powiadomienia dłużnika o należnościach. Termin do złożenia takiego wniosku upłynął zaś w dniu [...] czerwca 2007 r.
Następnie, Dyrektor Izby Celnej w T., decyzją z [...] kwietnia 2010 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie stwierdził, że wbrew twierdzeniom zawartym w odwołaniu nie można uzależniać obowiązywania rozporządzeń Komisji (WE) na terytorium RP od ich ogłoszenia w języku polskim w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Przepisy rozporządzeń sporządzone w języku polskim są tekstem autentycznym od dnia przystąpienia, a zatem obowiązują od dnia akcesji.
Decyzja organu odwoławczego została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B., który wyrokiem z 28 lipca 2010 r., sygn. akt I SA/Bd 518/10 oddalił skargę.
W wyniku wniesionej skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z 4 października 2011 r., sygn. akt I GSK 791/10 uchylił rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.
W motywach rozstrzygnięcia NSA wskazał, m.in. że Sąd pierwszej instancji nieprawidłowo odczytał tezy zawarte w pkt 70-73 wyroku ETS z 11 grudnia 2007 r. w sprawie C-161/06 Skoma Lux przeciwko Celni reditelstvi Olomouc (Dz. Urz. WE C Nr 51, str. 13 z dnia 23 lutego 2008 r.) i z tego powodu wadliwie zastosował w sprawie prawo europejskie. We wspomnianym wyroku ETS stwierdził, że państwa członkowskie "nie mają, na podstawie prawa wspólnotowego, obowiązku" zakwestionowania decyzji i orzeczeń wydanych na podstawie przepisów nieopublikowanych w języku urzędowym. Oznacza to, że powinność zakwestionowania decyzji czy orzeczeń nie wynika z prawa wspólnotowego. ETS nie wykluczył jednak możliwości wzruszania przez krajowe organy władzy publicznej rozstrzygnięć indywidualnych. Cytowana teza ETS odnosi się wyłącznie do decyzji administracyjnych lub orzeczeń sądowych, a w rozpoznawanej sprawie mamy do czynienia z tzw. samoocleniem, co powinien wziąć pod uwagę Sąd pierwszej instancji ponownie rozpoznając sprawę. Powinien on także uwzględnić fakt, że w innych orzeczeniach ETS nie znalazło się analogiczne zastrzeżenie jak w cytowanych fragmentach wyroku Skoma-Lux.