Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd pierwszej instancji winien ustalić - kierując się zasadą tempus regit actum - jakie przepisy prawne znajdują zastosowanie w odniesieniu do sprawy skarżącej, zarówno w zakresie obowiązku uiszczenia świadczenia celnego, wysokości tego świadczenia, jak i w zakresie procedury umożliwiającej ewentualne uzyskanie zwrotu świadczenia. W sprawie nie znajduje zastosowania WKC, ani też inne przepisy prawa europejskiego, które w dniu uiszczenia należności celnej nie były opublikowane w polskiej edycji Dziennika Urzędowego UE. Podstawę prawną obowiązku celnego oraz ewentualnego roszczenia o zwrot nienależnego świadczenia celnego należy ustalić w oparciu o przepisy prawa polskiego.
Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że choć zgodnie z normą międzyczasową, wynikającą z art. 26 ustawy z dnia 19 marca 2004 r. - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo celne (Dz.U. Nr 68, poz. 623 ze zm., dalej: przepisy wprowadzające ustawę - Prawo celne), regulacje dotychczasowe, a więc przede wszystkim zawarte w ustawie z 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny (j. t. Dz.U. z 2001 r. Nr 75, poz. 802 ze zm., dalej: Kodeks Celny), należało stosować "do spraw dotyczących długu celnego, jeżeli dług celny powstał przed dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej", to norma ta, jak i cała ustawa wprowadzająca z dnia 19 marca 2004 r., była projektowana i uchwalana przy założeniu, że w dniu 1 maja 2004 r. w Polsce znajdą zastosowanie normy prawa wspólnotowego, zawarte w bezpośrednio skutecznych aktach prawnych. Założenie to nie ziściło się, bowiem również po dniu przystąpienia Polski do UE niektóre akty prawa wspólnotowego nie mogły być przez pewien czas stosowane wobec obywateli polskich na skutek braku ich należytej publikacji w języku polskim.
Literalne odczytanie norm wyrażonych w przepisach wprowadzających - Prawo celne, a zwłaszcza w art. 26 tej ustawy - mogłoby prowadzić do wniosku, że przez kilka miesięcy po przystąpieniu Polski do UE w sferze prawa celnego panowała "próżnia prawna", a terytorium Polski stanowiło swoisty "obszar wolnocłowy". Przyjęcie takiej wykładni przeczyłoby w sposób oczywisty intencji ustawodawcy, co więcej - mogłoby prowadzić do chaosu prawnego i trudnych do określenia konsekwencji prawnych, tak na gruncie prawa krajowego, jak i międzynarodowego. Naczelny Sąd Administracyjny dokonując wykładni prawa był więc zobowiązany do wykorzystania takich metod interpretacyjnych, aby zminimalizować ryzyko powstania tego typu następstw. Stwierdził, że normę wyrażoną w art. 26 przepisów wprowadzających - Prawo celne należy na potrzeby rozstrzygnięcia sprawy odczytywać przy wykorzystaniu wykładni celowościowej i funkcjonalnej, to znaczy jako normę nakazującą stosowanie prawa dotychczasowego, to jest obowiązującego przed 1 maja 2004 r. (w tym Kodeksu celnego), do oceny długów celnych powstałych przed dniem, w którym przepisy wspólnotowego prawa celnego mogły znaleźć zastosowanie wobec obywateli polskich - a więc przed dniem ich należytej publikacji w języku polskim w Dzienniku Urzędowym UE.