Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Zofia Borowicz Sędzia NSA Czesława Socha (spr.) Sędzia del. WSA Jacek Czaja Protokolant Beata Kołosowska po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2012 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej S. S.A. w Ch. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w G. z dnia 12 stycznia 2011 r. sygn. akt III SA/Gl 2130/10 w sprawie ze skargi S. S.A. w Ch. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w K. z dnia [...] lipca 2010 r. nr [...] w przedmiocie zwrotu należności celnych 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od S. S.A. w Ch. na rzecz Dyrektora Izby Celnej w K. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 12 stycznia 2011 r., o sygnaturze III SA/Gl 2130/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w G. oddalił skargę "S." S.A. w Ch. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w K. z dnia [...] lipca 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu należności celnych.
Sąd I instancji stwierdził, że organy celne prawidłowo odmówiły Skarżącej Spółce zwroty cła w wysokości 245,40 złotych, uiszczonego w związku z dokonanym w dniu 16 lipca 2004 r. importem towarów, kurtek i spodni damskich oraz męskich sprowadzonych z Tajwany, dla których zadeklarowano stawkę erga omnes 12%. Spółka "S." wystąpiła do organu, pismem z dnia 16 października 2009 r. o zwrot uiszczonego cła opierając swoje żądanie o treść art. 236 Rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. UE, L. 92.302.1 ze zm.) stanowiącego, że należności celne wywozowe lub przywozowe podlegają zwrotowi, gdy okaże się, że w chwili uiszczenia kwota tych należności nie była prawnie należna lub też została zaksięgowana niegodnie z art. 220 ust. 2 tego rozporządzenia. W oceni Spółki należności celne w momencie ich uiszczania nie były prawnie należne gdyż w momencie dokonywania zgłoszenia celnego nie obowiązywały z uwagi na niepublikowanie w języku polskim aktu prawnego na podstawie, którego należności celne zostały nałożone. Na poparcie powyższego stanowiska Strona powołała się na wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 11 grudnia 2007 r. o sygnaturze C - 161/06. Sąd I instancji stwierdził, że istota sporu sprowadzał się do oceny powyższego twierdzenia Skrzącej oraz terminowości złożenia przez Spółkę wniosku o zwrot należności celny w kontekście art. 236 ust. 2 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, określającego trzyletni termin do złożenia takiego wniosku od dnia powiadomienia dłużnika o należnościach celnych. Sąd I instancji wskazał, że zasadniczym powodem oddalenia skargi było złożenie wniosku o zwrot należności celnych po upływie terminu określonego w powołanym art. 236 ust. 2 Wspólnotowego kodeksu celnego. W ocenie Sądu, Strona w żaden sposób nie wykazała szczególnych okoliczności mogących uzasadnić przekroczenie terminu. Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że Spółka "S." dokonała zgłoszenia i samoobliczenia należności celnych w oparciu o znane przepisy, nie była wydana wobec niej jakakolwiek decyzja wymiarowa lub sankcyjna, Spółka nie wykazała jakichkolwiek rozbieżności w nomenklaturze celnej obowiązującej w dacie dokonania zgłoszenia, wobec czego nie można było zdaniem Sądu stwierdzić, że cło zostało zapłacone nienależnie lub bez podstawy prawnej. Sąd wskazał, że powołany przez stronę wyrok ETS, sygn. akt C- 161/06 miał to znaczenie, że dla stosunków prawnych powstałych przed jego wydaniem stwarzał rozwiązanie o charakterze wyjątkowym, umożliwiającym uniknięcie przez stronę negatywnych konsekwencji w braku tłumaczenia aktu wspólnotowego na język kraju członkowskiego. Zdaniem Sądu, jeśli importer w okresie poprzedzającym datę opublikowania w języki polskim tekstów wspólnotowego prawa celnego dokonał zgłoszenia celnego i zapłacił określone należności związane z tym zgłoszeniem, to stanowią one bez wątpienia należności celne i podatkowe z tytułu objęcia procedurą dopuszczenia towarów do obrotu. W tym zakresie Sąd I instancji powołał się na podobne stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w wyroku z dnia 2 grudnia 2010 r., o sygnaturze I GSK 676/10. Podkreślił, że w niniejszej sprawie w ogóle nie zachodziła wskazana w omawianym wyroku ETS sytuacja nałożenia obowiązków zawartych w przepisach wspólnotowych, gdyż importer dobrowolnie zadeklarował i uiścił należności celne. Wobec tego nie organ lecz Spółka zachowała się w zgodzie z aktami prawa w językach innch niż polski.