Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Mirosław Wincenciak (spr.) Sędziowie NSA Tamara Dziełakowska del. WSA Teresa Kurcyusz - Furmanik Protokolant starszy sekretarz sądowy J.C. po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej G.B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 listopada 2017 r. sygn. akt I SA/Wa 947/17 w sprawie ze skargi G.B. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] kwietnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego 1) oddala skargę kasacyjną; 2) zasądza od G.B. na rzecz Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem z 21 listopada 2017 r., sygn. akt I SA/Wa 947/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, dalej również jako "WSA", oddalił skargę G.B. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, dalej jako "Minister" lub "MSWiA", z [...] kwietnia 2017 r., nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego.
Sąd pierwszej instancji wskazał, że postanowieniem z [...] marca 2013 r. Wojewoda [...] zawiesił na wniosek G.B. postępowanie w sprawie potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Mimo stosownych pouczeń przed upływem trzyletniego terminu określonego art. 98 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2017 poz. 1257 ze zm.), dalej jako "k.p.a.", który upłynął 29 marca 2016 r., skarżąca nie zwróciła się o podjęcie zawieszonego postępowania, co skutkowało uznaniem żądania wszczęcia postępowania za wycofane. WSA podniósł, że jeżeli zawieszenie postępowania następuje na żądanie strony to do jej decyzji ustawodawca pozostawił decyzję o wystąpieniu z żądaniem podjęcia zawieszonego postępowania. WSA uznał więc, ze niezasadnie skarżąca zarzuca organowi bezczynność, który jakoby mając na uwadze konieczność zabezpieczenia interesu społecznego winien był w jej interesie podjąć w części zawieszone postępowanie i wydać decyzję merytoryczną.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła G.B., zaskarżając ów wyrok w całości i zarzucając naruszenie prawa procesowego mające istotny wpływ na wynik postępowania, tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.), dalej jako "p.p.s.a.", polegające na przyjęciu, że organy administracji prowadząc postępowanie właściwie zastosowały art. 98 § 2 k.p.a. w zw. z art. 104 i 105 § 1 k.p.a., z pominięciem art. 102 i 105 § 2 k.p.a. i w konsekwencji umorzyły w całości prowadzone postępowanie administracyjnego wobec upływu 3-letniego okresu zawieszenia postępowania, w sytuacji, "gdy mając zgromadzony materiał pozwalający na wydanie decyzji potwierdzającej co najmniej częściowo prawo G.B. do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej i mając na uwadze konieczność zabezpieczenia interesu społecznego w wydaniu takiej decyzji, powinny były co najwyżej umorzyć postępowanie częściowo, w zakresie, w jakim wnioskodawczyni nie uzupełniła dokumentacji, której brak był podstawą uprzedniego zawieszenia postępowania, a tym samym WSA winien był uchylić zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu administracyjnego I instancji w całości".
W oparciu o powyższe zarzuty skarżąca kasacyjnie wniosła o (1) uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy WSA w Warszawie do ponownego rozpoznania, (2) zasądzenie od Ministra na jej rzecz kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych, (3) rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie.