Skarga kasacyjna na decyzję Ministra Infrastruktury w przedmiocie zezwolenie na zajęcie nieruchomości przeznaczonej na pas drogowy.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA: Wojciech Chróścielewski Sędziowie NSA Izabella Kulig - Maciszewska (spr.) Leszek Włoskiewicz Protokolant Michał Zawadzki po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej B. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 maja 2005r. sygn. akt I SA/Wa 387/04 w sprawie ze skargi B. D. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zezwolenie na zajęcie nieruchomości przeznaczonej na pas drogowy. oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie strona 1/6

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, wyrokiem z dnia 6 maja 2005 r. I SA/Wa 387/04 oddalił skargę B. D. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] Nr [...], wydaną w przedmiocie zezwolenia na zajęcie nieruchomości przeznaczonej na pas drogowy.

Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach sprawy:

Wojewoda [...], na podstawie art. 17 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych (DZ.U. Nr 80, poz. 721 ze zm.), decyzją z dnia [...] nr [...] - po rozpatrzeniu wniosku Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad o udzielenie zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości położonej w J., oznaczonej w ewidencji gruntów jako działki nr 44/1 i nr 46/1 oraz nr 250 i nr 251 oraz o nadanie tej decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności - udzielił wnioskowanego zezwolenia, zobowiązał dotychczasowych właścicieli do niezwłocznego wydania przedmiotowej nieruchomości i nadał powyższej decyzji rygor natychmiastowej wykonalności.

P. D., B. D., M. W. oraz J. Z. złożyli odwołanie od powyższej decyzji, podnosząc zarzut naruszenia art. 42 ust. 1 ustawy szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych, który dopuszcza stosowanie tej ustawy tylko do spraw wszczętych i niezakończonych decyzją ostateczną do dnia wejścia w życie ustawy, wyłącznie na wniosek uprawnionego podmiotu, co - zdaniem odwołujących się - nie miało miejsca. Podniesiono ponadto, że w sprawie zezwolenia na zajęcie nieruchomości został już wydany przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrok uchylający decyzje Starosty J. oraz Wojewody [...].

W pismach uzupełniających odwołanie, B. D. dodatkowo zaznaczyła, że nie zostały poczynione stosowne ustalenia w stosunku do osób zameldowanych przy ul. [...].

Rozpoznając wniesione odwołania Minister Infrastruktury zaznaczył, że - w świetle art. 17 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych - wydanie decyzji zezwalającej na niezwłoczne zajęcie nieruchomości przeznaczonej na pasy drogowe jest uzależnione od spełnienia dwóch przesłanek: wszczęcia postępowania wywłaszczeniowego i istnienia uzasadnionych przypadków.

Postępowanie wywłaszczeniowe dotyczące przedmiotowej nieruchomości zostało wszczęte z urzędu w dniu 15 maja 2001 r., zaś we wniosku o wydanie niniejszej decyzji Organ wskazał, że wydanie zezwolenia uzasadnia ważny interes społeczny związany z bezpieczeństwem ruchu drogowego. Ponadto podał, że za wydaniem wnioskowanej decyzji przemawia także interes Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad, jako inwestora i zarządcy drogi krajowej. Został bowiem rozstrzygnięty przetarg i w dniu 18 lipca 2003 r. podpisano umowę z wykonawcą i uruchomiono kredyt z Banku Światowego.

W związku z powyższym, Minister Infrastruktury - uzasadniając swoją decyzję z dnia [...] - wskazał, że zostały spełnione wszystkie przesłanki zastosowania art. 17 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r., zarówno dotyczące postępowania wywłaszczeniowego, podmiotu składającego wniosek, jak i zaistnienia "uzasadnionego przypadku". Ponadto, za bezzasadny uznał zarzut naruszenia art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r, z uwagi na spełnienie wszystkich warunków przewidzianych w wymienionym przepisie. Odnosząc się zaś do zarzutu nieuwzględnienia przez Organ I instancji członków rodziny B. D. wskazano, że fakt zameldowania pod tym samym adresem nie może mieć w sprawie znaczenia, gdyż nie wynikają z niego żadne prawa rzeczowe w stosunku do nieruchomości.

Strona 1/6