Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący NSA: Jolanta Rajewska Sędziowie NSA: Anna Łuczaj Maria Wiśniewska (spr.) Protokolant Joanna Szcześniak po rozpoznaniu w dniu 21 lipca 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej K. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 czerwca 2005 r. sygn. akt IV SA/Wa 58/05 w sprawie ze skargi K. K. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] nr [...] w przedmiocie ustalenia terenu budowlanego budownictwa jednorodzinnego i jego podziale na działki 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, 2. zasądza od Ministra Budownictwa na rzecz K. K. kwotę 380 zł (trzysta osiemdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 7 czerwca
2005 r., sygn. akt IV SA/Wa 58/05 oddalił skargę K. K. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...], nr [...], którą uchylono decyzję Wojewody [...] z dnia [...], nr [...] o umorzeniu postępowanie w sprawie o stwierdzenia nieważności zarządzenia nr 14 Prezydenta Miasta B. z dnia 28 listopada 1977 r. w sprawie ustalenia terenu budowlanego położonego w B. i jego podziału na działki pod budownictwo jednorodzinne osiedla "Z.", w części dotyczącej przejęcia na własność państwa nieruchomości składającej się z działek nr 2150/1 i 2150/2 oraz orzeczono o odmowie wszczęcia postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności tego zarządzenia.
W uzasadnieniu wyroku zawarto następujące ustalenia faktyczne i ocenę prawną.
Minister Infrastruktury w uzasadnieniu opisanej wyżej decyzji z dnia [...], stwierdził m.in., że w odniesieniu do zarządzenia nr 14 Prezydenta Miasta B. nie mają zastosowania zawarte w kodeksie postępowania administracyjnego przepisy dotyczące stwierdzenia nieważności decyzji i postanowień (art. 156 § 1 w zw. z art. 1 pkt 1), bowiem chodzi tu o akt normatywny, a nie o rozstrzygnięcie administracyjne w indywidualnej sprawie. Dlatego też organ pierwszej instancji nie był umocowany do prowadzenia postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności tego zarządzenia, Wojewoda [...] powinien więc na podstawie art. 157 § 3 K.p.a. odmówić wszczęcia postępowania.
W skardze na decyzję Ministra Infrastruktury, skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, skarżący K. K. zarzucił, że przejęcie przez Państwo nieruchomości P. K. (jego stryja) nastąpiło na skutek wydania szeregu decyzji administracyjnych dotkniętych wadą nieważności. Wskazał, że gospodarstwo rolne powinno być wyłączone spod działania wydanego przez Prezydenta Miasta B. zarządzenia nr 14 oraz zarzucił, iż za przejęte gospodarstwo nigdy nie wypłacono adekwatnego odszkodowania. Skarżący poza tym podniósł, że jego wniosek został niewłaściwie zinterpretowany, gdyż pismem z dnia 29 listopada 2002 r. wniósł o zwrot przedmiotowego gospodarstwa rolnego. W konkluzji skargi skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz orzeczenie o zwrocie nieruchomości lub wypłacie stosownego odszkodowania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalając skargę K. K. wyszedł z założenia, że zaskarżona decyzja Ministra Infrastruktury z dnia [...] nie narusza prawa.
Sąd ustalił, że decyzja Wojewody [...] została wydana w wyniku wniosku zgłoszonego w dniu 2 kwietnia 2003 r. przez pełnomocnika skarżącego w osobie adw. T. L. Wniosek ten w punkcie trzecim jednoznacznie określał, że jego przedmiotem jest m.in. stwierdzenie nieważności zarządzenia nr 14 Prezydenta Miasta B. z dnia 28 listopada 1977 r. w sprawie ustalenia w B. terenu budowlanego i jego podziału na działki pod budownictwo jednorodzinne. Również w sporządzonym przez pełnomocnika skarżącego odwołaniu od decyzji Wojewody [...], opatrzonym datą 26 kwietnia 2004 r., został zawarty wniosek o stwierdzenie nieważności wymienionego zarządzenia. W ocenie Sądu pierwszej instancji z treści odwołania wyraźnie wynikało, że intencją strony reprezentowanej przez profesjonalnego pełnomocnika było podtrzymanie żądania stwierdzenia nieważności tego zarządzenia. A zatem organy obu instancji prawidłowo potraktowały to żądanie jako przedmiot sprawy.