Minister Infrastruktury stwierdził, że wywłaszczenia przedmiotowej nieruchomości dokonano na podstawie dekretu z dnia 7 kwietnia 1948 r. o wywłaszczeniu majątków zajętych na cele użyteczności publicznej w okresie wojny 1939 - 1945, w brzmieniu ustawy z dnia 30 grudnia 1949 r. (Dz. U. Nr 65, poz. 527), a zatem w aspekcie zgodności z przepisami powyższego dekretu należy ocenić kwestionowane orzeczenie.
Zdaniem Ministra Infrastruktury, w zaskarżonej decyzji z dnia 20 sierpnia 2007 r. wskazano na wypełnienie przesłanek dopuszczalności wywłaszczenia, a szczątkowe akta uniemożliwiają negację ustaleń organu wywłaszczeniowego, z uwagi na zasadę trwałości decyzji administracyjnej. Według Ministra Infrastruktury za takim stwierdzeniem nie przemawiają również dokumenty przedstawione przez wnioskodawcę, które miały za zadanie udokumentować okoliczność nie spełnienia przesłanki "władania" przedmiotową nieruchomością przez władze państwowe w okresie do 9 maja 1945 r. Wynika z nich jedynie, iż L. B.została w dniu (...) maja 1945 r. zameldowana w Łodzi, przy ul. W., do dnia 1września 1939 r., także ona, jak i C. P.w czasie okupacji zamieszkiwały przy ul. N.. Dokumenty te nie świadczą jednoznacznie, zdaniem organu, o braku możliwości władania przedmiotową nieruchomością przez władze państwowe w okresie do dnia 8 maja 1945 r., bowiem nie wynika z nich iż przez cały okres okupacji wymienione osoby zamieszkiwały w przedmiotowej kamienicy, a ponadto, czy cała przedmiotowa nieruchomość była przez nie zajmowana, z wyłączeniem władania nią przez władze państwowe, tym bardziej, gdy nieruchomość była objęta przez Głównego Likwidatora mienia opuszczonego i porzuconego oraz została przeznaczona do rozbiórki przez Zarząd Miejski, co potwierdza zarządzenie z dnia (...) maja 1945 r. nr (...)
Minister Infrastruktury podniósł, że brak innych dokumentów dowodzących brak spełnienia którejkolwiek z przesłanek uprawniających do wywłaszczenia przedmiotowej nieruchomości, uniemożliwia skuteczne zakwestionowanie prawidłowości przeprowadzonego postępowania wywłaszczeniowego. Ze względu natomiast na zasadę trwałości decyzji administracyjnych określoną w art. 16 kpa, organ orzekający w trybie art. 156 §1 kpa zobowiązany jest wykazać, że badana decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa, wskazując przepis rażąco naruszony i ocenę, dlaczego to naruszenie ma taki charakter. W przedmiotowej sprawie, zdaniem organu, nie można uznać, że Prezydium Rady Narodowej m. Łodzi wywłaszczając przedmiotową nieruchomość dopuściło się rażącego naruszenia prawa.
Minister Infrastruktury stwierdził, że w związku z tym, iż w niniejszej sprawie orzeczenie zostało w części skierowane do osoby nie będącej stroną w sprawie, tj. zmarłego właściciela przedmiotowej nieruchomości - J. L., zamiast do spadkobiercy L. B., co stanowi wypełnienie przesłanki nieważności wskazanej w art. 156 § 1 pkt 4 kpa oraz mając na uwadze upływ dziesięcioletniego terminu od dnia ogłoszenia orzeczenia, należało orzec o wydaniu orzeczenia z naruszeniem prawa. Jednakże, zdaniem Ministra Infrastruktury, nie można uznać powyższego za rażące naruszenie prawa przez organ, gdyż organ nie miał prawnych możliwości ustalenia faktu śmierci właściciela, gdyż nie został przez nikogo o tym poinformowany, zaś procedura ogłoszeń uniemożliwiała ustalenie tej okoliczności.