Za całkowicie niezrozumiałe należy uznać twierdzenie organu, iż nawet jeśliby przyjąć, że właściciele zamieszkiwali nieruchomość przed datą 9.05.1945 r., to fakt ten nie wyklucza jednoczesnego władania nieruchomością przez Skarb Państwa, bowiem ich posiadanie mogło mieć jedynie charakter posiadania zależnego. Skoro właściciel, legitymujący się tytułem własności władał przedmiotową nieruchomością w okresie okupacji, to fakt ten w sposób absolutny wykluczał możliwość jednoczesnego władania nieruchomości przez władze państwowe. Przyjęcie innego rozumowania podważałoby sens całej instytucji zwrotu nieruchomości, wywłaszczonych w trybie Dekretu, gdyż przesłanka braku władania nieruchomością przez Skarb Państwa, związek samorządu terytorialnego lub przedsiębiorstwo państwowe w dniu wejścia w życie dekretu byłaby nie do udowodnienia.
Tak więc należy jednoznacznie opowiedzieć się za poglądem, iż wywłaszczenie nieruchomości, w przypadku gdy nie zostały spełnione przesłanki art. 1 i art. 2 Dekretu, stanowi rażące naruszenie tych przepisów w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.
Zarzut naruszenia art. 141 § 4 w związku z art. 153 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny również uznał za chybiony. Przepis ten określa obligatoryjne elementy uzasadnienia wyroku wydawanego w postępowaniu sądowoadministracyjnym, wskazując, że powinno ono zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Ponadto jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie powinno ponadto zawierać wskazania co do dalszego postępowania. Ocena pisemnych motywów zaskarżonego wyroku prowadzi do wniosku, że spełniają one wymogi określone w tym przepisie. Sąd pierwszej instancji w sposób prawidłowy uchylił zaskarżoną decyzję Ministra Infrastruktury, bowiem organ nie wyjaśnił należycie stanu sprawy, do czego zobowiązany był wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 grudnia 2004 r. sygn. akt I SA 1578/03, stosownie do art. 153. W związku z powyższym również zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i lit. c ppsa w zw. z art. 6, 7, 8, 77 i art. 80 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego jest chybiony.
Zarzut naruszenia art. 133 § 1 p.p.s.a jest także nieusprawiedliwiony. Zgodnie z tym przepisem Sąd wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy, chyba, że organ nie wykonał obowiązku, o którym mowa w art. 54 § 2. Ten przepis z kolei nakłada na organ obowiązek przesłania, wraz ze skargą i odpowiedzią na nią, akt sprawy. Akta sprawy, o których mowa w obu tych przepisach oznaczają dokumentację sprawy, na podstawie, której organ ustalił stan faktyczny sprawy i wydał rozstrzygnięcie będące przedmiotem kontroli Sądu Administracyjnego. Należy, zatem przyjąć, że przesłane przez organ przy skardze akta sprawy są tymi, które organ posiadał prowadząc postępowanie zakończone orzeczeniem zaskarżonym do Sądu. Na podstawie tych właśnie przekazanych przy skardze akt sprawy i znajdujących się w nich dokumentów z których wynika, iż w okresie okupacji C. P.oraz L. B.zamieszkiwały w przedmiotowej nieruchomości przy ul. N. w Łodzi został wydany wyrok w sprawie. W świetle powyższego zarzut wadliwego ustalenia stanu faktycznego w oparciu o ten przepis nie może odnieść zamierzonego skutku.
Mając powyższe na uwadze skarga kasacyjna podlega oddaleniu na podstawie art. 184 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.