Nietrafnie Wojewódzki Sąd wskazał, że "podstawę prawną stosunku odszkodowawczego stanowi przepis art. 21 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej". Podstawę prawną stosunku odszkodowawczego stanowią bowiem normy dekodowane ze wskazanych wyżej regulacji ustawowych. Regulacja zawarta w art. 21 ust. 2 Konstytucji RP z 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. nr 78, poz. 483, sprost. Dz. U. z 2001r., nr 28, poz. 319; zm. z 2006 r., nr 200, poz. 1471; z 2009 r., nr 14, poz. 946) ustala bowiem konstytucyjne granice dopuszczalności wywłaszczenia i wymóg słusznego odszkodowania. Trybunał Konstytucyjny słusznie wrócił uwagę, że odszkodowanie pełne, odpowiadające przyjętej w art. 361 Kodeksu cywilnego zasadzie pełnego odszkodowania (obejmującego zarówno poniesione straty - damnum emergens, jak i nieuzyskane korzyści - lucrum cessans, znamienne w szczególności dla deliktowej odpowiedzialności władzy publicznej - art. 77 ust. 1 Konstytucji), różni się od odszkodowania słusznego w rozumieniu art. 21 ust. 2 Konstytucji. Normodawca konstutucyjny dopuszcza bowiem limitowanie odpowiedzialności za szkody wyrządzone legalnym działaniem administracji (L. Garlicki w: Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz, Wyd. Sejmowe 2002, uwagi do art. 2, s. 16-17; M. Kaliński, Szkoda na mieniu i jej naprawienie, Warszawa 2008, s. 31-32, 385; cz. III pkt 3.3. uzasadnienia wyroku TK z 16.10.2012 r., K 4/10, OTK-A 2012/9/ 106).
Z punktu widzenia standardów konstytucyjnych (art. 21 ust. 1 i 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 64 ust. 1-3 Konstytucji) nie ma znaczenia status prawny podmiotu uprawnionego do odszkodowania (czy jest on sobą fizyczną, osobą prawną czy jednostką samorządu terytorialnego).
Norma wywiedziona z art. 30 § 4 kpa nie znalazła w sprawie zastosowania, bowiem nie doszło do następstwa prawnego stron (J. Borkowski w: B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, C.H. Beck 2014, s. 219-222, nb 19-22; A. Wróbel w: M. Jaśkowska, A. Wróbel, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Wolters Kluwer 2013, s. 296-310, cz. IV. uw. 1-6). Art. 30 § 4 kpa nie stanowi bowiem samoistnej podstawy prawnej następstwa prawnego. Podstawą następstwa prawnego są normy prawa materialnego. W kontrolowanej sprawie, jak wykazano, norm takich brak.
Jak wyżej wykazano, przepisy art. 3 ufitl w zw. z art. 22 uszdp nie stanowiły kompleksowej regulacji określającej podmioty obowiązane do wypłaty odszkodowania na gruncie ustawy z 2003 r.
Wobec powyższego obie skargi kasacyjne, mimo częściowo błędnego uzasadnienia wyroku, należało oddalić (art. 184 ppsa). O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 ppsa.