Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Czesława Nowak-Kolczyńska (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Maciej Dybowski Sędzia del. WSA Mariusz Kotulski Protokolant [...] po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Z. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 grudnia 2017 r. sygn. akt I SA/Wa 1688/17 w sprawie ze skargi Z. K. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty 1. oddala skargę kasacyjną; 2. odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 13 grudnia 2017 r. oddalił skargę Z. K. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z [...] 2017 r. utrzymującą w mocy decyzję Wojewody [...] z [...] 2017 r. odmawiającą Z. K. potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez P. K. nieruchomości położonej w W., gmina T., powiat [...], województwo [...].
W skardze kasacyjnej wniesionej od powyższego wyroku Z. K., reprezentowany przez adwokata, podniósł następujące zarzuty:
1. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm., dalej: p.p.s.a.) w zw. z art. 7 k.p.a. poprzez nieuzasadnione przyjęcie, że organy podjęły wszelkie czynności niezbędne do dokładnego załatwienia sprawy oraz nie zignorowały słusznego interesu obywatela, a to strony niniejszego postępowania;
2. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 9 k.p.a. poprzez nieuzasadnione przyjęcie, że organy należycie informowały stronę postępowania o okolicznościach faktycznych i prawnych mających wpływ na ustalenie jej prawa będącego przedmiotem niniejszego postępowania, w tym poinformowały stronę o konieczności, zdaniem organu, konwalidacji oświadczenia świadków;
3. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 12 § 1 k.p.a. poprzez uznanie, iż znaczne przewlekanie postępowania przez organ I instancji nie ma wpływu na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy;
4. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 136 § 1 k.p.a. i art. 86 k.p.a. poprzez uznanie, że brak przesłuchania strony w niniejszym postępowaniu w celu wyjaśnienia ewentualnych wątpliwości nie stanowi uchybienia mającego wpływ na wynik sprawy;
5. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 77 § 1 k.p.a. poprzez uznanie, że trudno zarzucić organom, że nie podjęły wszystkich czynności zmierzających do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego;
6. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 80 k.p.a. w konsekwencji naruszenia art. 77 § 1 k.p.a.
Ponadto, zarzucono przekroczenie swobodnej oceny dowodów i w konsekwencji sprzeczność ustaleń dokonanych przez Sąd z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego.
Wskazując na powyższe wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Na wstępie należy wskazać, że rozpoznając skargę kasacyjną - po myśli art. 183 p.p.s.a. - Naczelny Sąd Administracyjny czyni to w granicach zakreślonych przez ramy tego środka odwoławczego, gdyż jest nimi związany, biorąc pod rozwagę z urzędu tylko nieważność postępowania. Przy braku przesłanek nieważnościowych w sprawie badaniu podlegały wyłącznie zarzuty podniesione w skardze kasacyjnej, które okazały się nieusprawiedliwione.
Omówienie podniesionych w skardze kasacyjnej zarzutów, choć opartych jedynie na naruszeniu przepisów prawa procesowego, z uwagi na ich istotę wymaga odniesienia do ram materialnoprawnych. Istota sporu, która wystąpiła w analizowanej sprawie, sprowadzała się do kwestii dowodowych. Zdaniem organów obu instancji, w sprawie z wniosku P. K. - poprzednika prawnego Z. K., o potwierdzenie prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości w miejscowości W. w województwie [...], nie zostało wykazane by osoba ta pozostawiła jakiekolwiek mienie w ww. miejscowości. Pogląd ten podzielił następnie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, stwierdzając, że wnioskodawca nie udowodnił, że był właścicielem nieruchomości położonej w W. Sąd podkreślił, że organy wnikliwie i wszechstronnie rozpatrzyły stan faktyczny sprawy, szczegółowo wyjaśniły motywy, jakimi się kierowały przy jej rozstrzygnięciu oraz uzasadniły swoje orzeczenia.