Skarga kasacyjna na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Joanna Runge-Lissowska, Sędzia NSA Jolanta Rudnicka (spr.), Sędzia del. WSA Przemysław Szustakiewicz, Protokolant starszy asystent sędziego Małgorzata Ziniewicz, po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2017 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej F. M., P. J., D. P., W. M. i A. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 października 2014 r. sygn. akt I SA/Wa 2880/13 w sprawie ze skargi F. M., P. J., D. P., W. M. i A. M. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] września 2013 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej oddala skargę kasacyjną.

Inne orzeczenia o symbolu:
6076 Sprawy objęte dekretem o gruntach warszawskich
Inne orzeczenia z hasłem:
Inne
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej
Uzasadnienie strona 1/8

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 28 października 2014 r., sygn. akt I SA/Wa 2880/13 oddalił skargę F. M., P. J., D. P., W. M. i A. M. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] września 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej.

Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Decyzją z [...] września 2013 r. Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej uchylił własną decyzję z [...] listopada 2012 r., nr [...] i po rozpatrzeniu wniosku F. M., D. M. - w miejsce, której wstąpiła D. P., W. M., A. M., odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Ministerstwa Budownictwa z [...] lipca 1950 r., [...] oraz utrzymanego nią w mocy orzeczenia Prezydenta m. st. Warszawy z [...] grudnia 1949r., [...] o odmowie przyznania własności czasowej do nieruchomości warszawskiej położonej przy ul. [...], ozn. nr hip [...]. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że powodem uchylenia decyzji z dnia [...] listopada 2012 r. - była kwestia formalna tj. skierowanie decyzji do pełnomocnika E. Z. M. - radcy prawnego M. A. w sytuacji, kiedy pełnomocnictwo wygasło wskutek śmierci mocodawczyni w dniu 20 kwietnia 2012 r. Skierowanie decyzji do osoby nieżyjącej oznacza, że jest ona dotknięta wadą nieważności w świetle art. 156 § 1 Kpa.

Przeprowadzając ponownie postępowanie nadzorcze, organ wskazał, że powodem odmowy przyznania prawa własności czasowej było przeznaczenie nieruchomości na zespoły budownictwa społecznego.

Minister w ramach postępowania nieważnościowego ustalił, że takie przeznaczenie wynikało z Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego

m. st. Warszawy nr 41, uchwalonego przez Naczelną Radę Odbudowy m. st. Warszawy 7 maja 1940 r. Plan ten precyzyjnie określił przeznaczenie przedmiotowej nieruchomości w jej północnej części pod budynki na cele współżycia społecznego oraz na urządzenia dziecięce (z dodatkowym określeniem, iż ma to być zabudowa luźna), w części na urządzenie wspólnego ogrodu do użytku mieszkańców bloku, a w niewielkiej części na urządzenie ogródka frontowego. Jednak celem nadrzędnym (głównym) było przeznaczenie całego obszaru na cele budownictwa społecznego.

Organ nadzoru wskazał, że funkcje zapisane w planie zagospodarowania przestrzennego dla przedmiotowej nieruchomości należy interpretować łącznie. Samo sformułowanie w planie akcentuje, że tak określona funkcja z założenia była pomyślana dla większego obszaru, a nie tylko obejmującego sporną nieruchomość. Zapis planu wyraźnie stanowił o budownictwie społecznym, nie zaś prywatnym, indywidualnym. Stąd też zrozumiałe jest, że były właściciel jako osoba prywatna nie mógł zagospodarować terenu zgodnie z postanowieniem obowiązującego wówczas planu.

F. M., D. P., W. M., A. M. oraz P. J. wnieśli na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że skarga nie jest zasadna.

Sąd wskazał, że art. 7 ust. 2 dekretu o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy, jako jedyne kryterium przyznania prawa wieczystej dzierżawy lub prawa zabudowy przyjmuje brak sprzeczności w dotychczasowym korzystaniu z gruntu przez właściciela z przeznaczeniem tego gruntu według planu zabudowy. Organ administracji, aby odmówić przyznania prawa własności czasowej musiał udowodnić, że korzystanie z gruntu w żadnym wypadku nie da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zagospodarowania przestrzennego. Zatem koniecznym jest bliższe określenie, jaki konkretnie cel miał być realizowany na nieruchomości w dacie wydania decyzji dekretowej. Jednocześnie przy skonkretyzowaniu tego celu nie chodzi o wskazanie obiektu, czy obiektów, jakie mogły być na danym terenie zlokalizowane, ale o funkcję jaka mogła być na danym obszarze realizowana.

Strona 1/8
Inne orzeczenia o symbolu:
6076 Sprawy objęte dekretem o gruntach warszawskich
Inne orzeczenia z hasłem:
Inne
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej