Natomiast przypisanie Przychodni przez WSA w Warszawie statusu najemcy części przedmiotowej nieruchomości jest uchybieniem pozostającym bez wpływu na treść rozstrzygnięcia. Dlatego tez zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. również należało uznać za nie mający usprawiedliwionych podstaw.
Bezpodstawne są również zarzuty podniesione przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych.
Traktowanie kontroli sądowej jako elementu wieńczącego system weryfikacji działań (aktów) administracji, a nie pierwszego czy też dominującego ogniwa tego systemu, jest dziś niekwestionowanym faktem. Z tego względu prawo wniesienia skargi - stosownie do art. 52 p.p.s.a. - jest uwarunkowane uprzednim wyczerpaniem przez skarżącego środków zaskarżenia, jeżeli przysługiwały mu one w postępowaniu przed organem administracyjnym. Jeżeli zaś ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia, wniesienie skargi do sądu administracyjnego musi być poprzedzone uprzednim wezwaniem właściwego organu do usunięcia naruszenia prawa. Obowiązek ten wynika z założenia, że sąd administracyjny nie zastępuje organów odwoławczych, a jego działania nie naruszają zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego. Niemniej jednak - wbrew temu, co twierdzi skarżący - przesłanka wyczerpania środków zaskarżenia jest spełniona także w sytuacji, kiedy środek zaskarżenia został wniesiony przez którąkolwiek ze stron postępowania, niekoniecznie tą samą, która następnie wystąpiła ze skargą do sądu administracyjnego. Nie budzi to zresztą wątpliwości w orzecznictwie NSA - por. np. wyrok z 8 marca 2005 r., OSK 1253/04, zaś przywołane przez skarżącego orzeczenie nie zaprzecza temu stanowisku.
Także zarzutu naruszenia art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a), c) p.p.s.a. w związku z art. 7, 77 oraz 80 k.p.a. poprzez uchylenie zaskarżonych decyzji mimo braku podstaw dla takiego rozstrzygnięcia nie można było uznać za zasadny. Z istoty sądowej kontroli administracji wynika, że sąd orzeka wedle stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dacie wydania zaskarżonego aktu lub podjęcia zaskarżonej czynności, a wynikającego z akt sprawy. Stosownie do art. 133 § 1 p.p.s.a. ma zatem obowiązek ocenić, czy zebrany w postępowaniu administracyjnym materiał dowodowy jest pełny, został prawidłowo zebrany i jest wystarczający do ustalenia stanu faktycznego, jaki stan faktyczny sprawy wynika z akt sprawy i czy w świetle istniejącego wówczas stanu prawnego podjęte przez organ rozstrzygnięcie sprawy jest zgodne z obowiązującym prawem. Zasadnie zatem Sąd I instancji przyjął, że w postępowaniu administracyjnym nie wyjaśniono wszystkich istotnych okoliczności sprawy. W toku tego postępowania Zakład Ubezpieczeń Społecznych oświadczył, że w razie zwrotu nieruchomości Wojewódzka Przychodnia [...] w K. może nadal wynajmować zajmowane pomieszczenia. Należy podzielić stanowisko tego Sądu, że ta okoliczność może świadczyć o tym, że przedmiotowa nieruchomość przynajmniej w części nie jest niezbędna Zakładowi dla wykonywania jego zadań. Również w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, mimo iż przepis art. 115 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych mówi o zwrocie nieruchomości, to jednak nie jest wykluczona możliwość zwrotu części, co do której zostanie niewątpliwie ustalone przez organ, że jest ona niezbędna, tzn. koniecznie potrzebna i nieodzowna dla wykonywanych przez Zakład zadań. W konsekwencji zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazania co do dalszego postępowania są jak najbardziej zasadne: "W związku z tym w ponownym postępowaniu powinna być też rozważona kwestia, czy zwrot nieruchomości nie mógłby być ewentualnie ograniczony do części nieruchomości z wyłączeniem jej [...] zajmowanych przez Przychodnię i o której komunalizację ubiega się Województwo M.".
Z kolei zarzut naruszenia art. 115 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w treści nadanej ustawą z 18 grudnia 2002 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 241, poz. 2074), przez niezastosowanie w sprawie i przyjęcie, że skarżący nie spełnił przesłanek uzasadniających zwrot na jego rzecz własności nieruchomości położonej w K.-[...], dzielnicy [...], przy ul. [...] należy uznać, co najmniej za przedwczesny. Sąd I instancji zauważył jedynie, że przeprowadzone przez organy administracji postępowanie wyjaśniające w sprawie nie ustaliło jej stanu faktycznego w stopniu wystarczającym do wydania decyzji o zwrocie nieruchomości na podstawie art. 115. Natomiast nigdzie Sąd ten stwierdził, że skarżący nie spełnia przesłanek warunkujących zwrot przedmiotowej nieruchomości.
Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny uznał skargę kasacyjną za niemającą usprawiedliwionych podstaw i na podstawie art. 184 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.