Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Paweł Tarno Sędziowie NSA Leszek Leszczyński del.NSA Tomasz Zbrojewski (spr.) Protokolant asystent sędziego Dorota Chromicka po rozpoznaniu w dniu 21 czerwca 2011r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Infrastruktury od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 kwietnia 2010 r., sygn. akt I SA/Wa 1828/09 w sprawie ze skargi T. Ż. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] września 2009 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej orzekającej o odmowie zwrotu udziału w nieruchomości 1. uchyla zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie i oddala skargę T. Ż., 2. zasądza od T. Ż. na rzecz Ministra Infrastruktury kwotę 280 (dwieście osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 21 kwietnia 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu skargi T. Ż., uchylił zaskarżoną decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] września 2009 r. oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] czerwca 2009 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody L. z dnia [...] sierpnia 2007 r. w sprawie odmowy zwrotu udziału w nieruchomości.
W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji przyjął następujące okoliczności faktyczne i prawne:
Aktem notarialnym z dnia [...] października 1989 r. M. O. i T. Ż. sprzedały udział w nieruchomości położonej w L. przy ul. [...], oznaczonej jako działka nr [...], obręb [...] na rzecz Skarbu Państwa. Nieruchomość została nabyta pod budowę kolektora sanitarnego [...]. Wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w L. z dnia [...] października 1997 r. sygn. akt [...] Skarb Państwa nabył przez przemilczenie z dniem 1 stycznia 1996 r. pozostały udział w przedmiotowej nieruchomości.
Wnioskiem z dnia [...] stycznia 2005 r. T. Ż. oraz M. O. wystąpiły o zwrot udziału w prawie do przedmiotowej nieruchomości, podnosząc fakt jego niezagospodarowania zgodnie z celem nabycia.
Decyzją z dnia [...] maja 2007 r. Starosta L., działając na podstawie art. 136 ust. 3 i art. 216 ustawy o gospodarce nieruchomościami, odmówił zwrotu udziału w wysokości ½, wskazując że zgodnie z ustawą z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami roszczenie o zwrot wywłaszczonej nieruchomości obejmuje jedynie zwrot nieruchomości lub jej fizycznej części. Po rozpatrzeniu odwołania, Wojewoda L., decyzją z dnia [...] sierpnia 2007 r., utrzymał w mocy decyzję organu I instancji, podtrzymując w całości stanowisko Starosty L. o niedopuszczalności zwrotu wywłaszczonego udziału.
Wnioskiem z dnia [...] marca 2008 r. T. Ż. oraz M. O. wystąpiły o stwierdzenie nieważności decyzji Wojewody L. jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa.
Decyzją z dnia [...] czerwca 2009 r. Minister Infrastruktury, w oparciu o art. 157 § 1 i art. 158 § 1 kpa, odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody L. oraz Starosty L. wskazując, że art. 136 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami dopuszcza zwrot nieruchomości lub jej części. Pojęcie części nieruchomości, którym posługuje się ten przepis oznacza fizycznie wydzieloną część, a nie część ułamkową. Na takie pojmowanie pojęcia części nieruchomości wskazuje jednoznaczna treść art. 4 pkt 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami, zawierająca określenie występujących w tej ustawie pojęć. Zwrot części nieruchomości na podstawie art. 136 ust. 3 ustawy nie może dotyczyć udziałów we współwłasności działki.
Decyzją z dnia [...] września 2009 r. Minister Infrastruktury, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa, utrzymał w mocy rozstrzygnięcie własne z dnia [...] czerwca 2009 r.
W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie T. Ż. podniosła, że zaskarżona decyzja jest wadliwa, ponieważ opiera się na błędnej wykładni art. 136 ust. 3 oraz art. 113 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Przepisy tej ustawy dotyczą zwrotu nieruchomości wywłaszczonych, a skoro wywłaszczenie może dotyczyć udziału w nieruchomości, to tym samym musi istnieć możliwość zwrotu wywłaszczonego prawa. Skarżąca wskazała, że odmienna wykładnia powodowałaby, iż prawo do zwrotu nie istniałoby.