Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Janina Antosiewicz Sędziowie NSA Barbara Adamiak Anna Łuczaj (spr.) Protokolant Edyta Pawlak po rozpoznaniu w dniu 10 października 2006r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skarg kasacyjnych P. z o.o. z/s w G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 czerwca 2005 r. sygn. akt IV SA/Wa 966/04 w sprawie ze skargi P. SA w G. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] nr [...] w przedmiocie przejścia nieruchomości na własność Państwa oddala skargi kasacyjne
Wyrokiem z dnia 15 czerwca 2005 roku, sygn. akt IV SA/Wa 966/04 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie - po rozpoznaniu sprawy ze skargi P. Spółka Akcyjna w G. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] nr [...] w przedmiocie przejęcia nieruchomości na własność Państwa - uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] nr [...] a nadto zasądził od Ministra Infrastruktury na rzecz strony skarżącej kwotę 200 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji podał, iż skarżąca spółka wystąpiła z wnioskiem o stwierdzenie nieważności orzeczenia Ministra Żeglugi i Gospodarki Wodnej z dnia 17 października 1959 roku w sprawie przejścia na własność Państwa nieruchomości położonych w G. przy ulicy M. P. (wówczas C.). Orzeczeniu temu P. S. A. w G. zarzuciło rażące naruszenia prawa, albowiem zostało wydane na podstawie przepisów ustawy z dnia 25 lutego 1958 roku o uregulowaniu stanu prawnego mienia pozostającego pod zarządem państwowym (Dz. U. Nr 11, poz. 37 ze zm.) podczas, gdy nieruchomość podlegała przepisom dekretu z dnia 8 marca 1946 roku o majątkach opuszczonych i poniemieckich (Dz. U. Nr 13, poz. 87 ze zm.). Zdaniem strony nieruchomość ta na mocy dekretu z 1946 roku winna zostać zwrócona skarżącemu. Zaznaczono, że pomiędzy powyższymi przepisami zachodzi sprzeczność, a pierwszeństwo stosowania ma przepis art. 15 dekretu z 1946 roku, gdyż przepis późniejszy nie mógł stanowić podstawy do zmiany stanu prawnego nieruchomości, ponieważ naruszałoby to zasadę ochrony praw nabytych. Podstawy takiej nie stanowił też art. 39 dekretu z 1946 roku.
Do postępowania administracyjnego przystąpiły w charakterze strony: P. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. oraz Gmina Miasto G.
P. Sp. z o.o. w G. podniosły, iż art. 17 pkt 2 ustawy z 1958 roku ma zastosowanie do każdego mienia znajdującego się we władaniu państwowych jednostek organizacyjnych, a władanie to nie opierało się na tytule prawnym. Nadto zdaniem uczestników postępowania nie jest dopuszczalne stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 17 października 1959 roku, ponieważ orzeczenie to wywołało nieodwracalne skutki prawne: w drodze umów cywilnoprawnych Gmina Miasto G. ustanowiła na rzecz P. S.A. użytkowanie wieczyste działek nr 1461/137, 952/135, 954/136 i 165 oraz sprzedała budynki posadowione na tym gruncie a następnie P. Sp. z o. o. nabyła prawo użytkowania wieczystego gruntu i własność budynków w drodze aportu na pokrycie podwyższonego kapitału zakładowego. Wskazano, że art. 39 dekretu z 1946 roku pozwala na przywrócenie posiadania tylko takiego mienia, które nie podlega przejęciu na własność Państwa, przejęciu w zarząd lub innemu ograniczeniu prawa własności.
Gmina Miasto G. podniosła, iż sporna nieruchomość w dacie wydania orzeczenia z dnia 17 października 1959 roku pozostawała w faktycznym władaniu przedsiębiorstwa państwowego "P." i dlatego podlegała przepisom ustawy z 1958 roku.
Minister Infrastruktury decyzją z dnia [...] roku odmówił stwierdzenia nieważności orzeczenia Ministra Żeglugi i Gospodarki Wodnej z dnia [...] roku a następnie decyzją z dnia [...] roku utrzymał w mocy powyższą decyzję.