Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Maria Wiśniewska Sędziowie: Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek (spr.) Sędzia del. WSA Rafał Wolnik Protokolant starszy sekretarz sądowy Małgorzata Zientala po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej K.J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 lutego 2016 r. sygn. akt IV SA/Wa 3517/15 w sprawie ze skargi K.J. na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 25 września 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania; 2. zasądza od Ministra Inwestycji i Rozwoju na rzecz K.J. kwotę 440 (czterysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 12 lutego 2016 r. o sygn. akt IV SA/Wa 3517/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę K.J. na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] września 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji.
Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Prezydent Miasta [...] zarządzeniem z dnia 19 lipca 1976 r. wydanym na podstawie art. 21 ustawy z dnia 23 października 1974 r. - Prawo budowlane (Dz. U. nr 38, poz. 229 ze zm.), zatwierdził lokalizację linii napowietrznej 110 kw do stacji energetycznej 110/20/6 kw "[...] " w [...]. Inwestycja miała przebiegać m.in. przez nieruchomości nr [...], będące wówczas w użytkowaniu J.S..
Prezydent Miasta [...] decyzją z dnia [...] listopada 1976 r., wydaną na podstawie art. 35 ust. 1 i 2 i art. 36 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (t. j. Dz. U. z 1974 r., Nr 10, poz. 64 ze zm.) zezwolił Zakładowi Energetycznemu [...] na czasowe zajęcie części opisanej nieruchomości. W treści decyzji stwierdził, że osoby upoważnione przez inwestora mają prawo wstępu na nieruchomość w celu założenia urządzeń oraz dostępu do nich w celu konserwacji oraz wyjaśnił, że odszkodowanie za zajęcie nieruchomości zostanie ustalone i wypłacone na podstawie porozumienia stron, ewentualnie na podstawie decyzji organu administracji. Decyzja została podpisana przez Wiceprezydenta Miasta [...] (T.W.).
K.J. złożył w dniu 29 sierpnia 2012 r. do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] wniosek o stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji organu I instancji (Prezydenta Miasta [...]) z dnia [...] listopada 1976 r. Kolegium pismem z dnia 5 września 2015 r. przekazało ten wniosek Wojewodzie Śląskiemu według właściwości. We wniosku K.J. wywiódł, że kwestionowana decyzja została wydana z naruszeniem przepisów o właściwości (art. 156 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t. j. Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), dalej jako k.p.a. w zw. z art. 35 ust. 1 ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości w zw. z art. 57 ust. 1 pkt 2 ustawy z 25 stycznia 1958 r. o radach narodowych (t. j. Dz.U. z 1975., Nr 26, poz. 139). Zdaniem strony kwestionowana decyzja jest ponadto dotknięta wadą rażącego naruszenia prawa określoną w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., ponieważ nie została doręczona wszystkim stronom postępowania, w związku z tym zostały one pozbawione prawa wniesienia odwołania. W tej sytuacji narusza rażąco art. 101 § 1, art. 102 w zw. z art. 11 § 1 i art. 110 § 1 k.p.a. (w brzmieniu wówczas obowiązującym).
Wojewoda Śląski decyzją z [...] czerwca 2014 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 156 § 1, art. 157 § 1 i § 2 oraz art. 158 § 1 k.p.a. odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] listopada 1976 r.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ stwierdził, że decyzja Prezydenta Miasta [...] nie narusza prawa. Wbrew stanowisku skarżącego, kwestionowana decyzja została wydana przez właściwy organ (wiceprezydenta działającego w imieniu prezydenta miasta) oraz weszła do obrotu prawnego. Organ wyjaśnił, że zgodnie z § 13 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 30 maja 1975 r. w sprawie zasad organizacji urzędów terenowych organów administracji państwowej (Dz.U. Nr 17, poz. 93), terenowy organ administracji państwowej mógł poza ustalonym statutem organizacyjnym podległego mu urzędu upoważnić innych pracowników wydziałów do załatwienia określonych spraw w jego imieniu, w tym również do wydawania decyzji administracyjnych. W toku postępowania administracyjnego udało się jedynie odnaleźć zarządzenie nr 28 Prezydenta Miasta [...] z 6 grudnia 1975 r. w sprawie statutu organizacyjnego Urzędu Miejskiego w [...] (które obowiązywało w dniu wydania decyzji z [...] listopada 1975 r. o zezwoleniu na czasowe zajęcie nieruchomości). Nie udało się jednak odnaleźć załącznika nr 1 do tego zarządzenia ani też pozaustawowych upoważnień dla wiceprezydenta T.W., do wykonywania przez niego niektórych zadań w imieniu prezydenta miasta. W orzecznictwie sądowym przyjmuje się jednak, że brak poszczególnych dokumentów, spowodowany bądź upływem czasu (od wydania kwestionowanej decyzji upłynęło 39 lat) bądź zaginięciem, nie oznacza, że ich nie było, w szczególności gdy na ich istnienie wskazują inne dokumenty zgromadzone w toku postępowania. W tej sytuacji nie można skutecznie postawić organowi zarzutu, że nie zbadał wszechstronnie sprawy i nie podjął wszelkich kroków niezbędnych do wyjaśnienia stanu faktycznego (por. np. wyrok NSA z 30 października 2003 r. I SA 3097/2001 oraz wyroki WSA w Warszawie z 12 lipca 2005 r. I SA/Wa 170/04 i z 8 lipca 2009 r. I SA/Wa 540/09). Organ zauważył ponadto, że art. 99 § 1 k.p.a. (w brzmieniu wówczas obowiązującym) stanowił, że decyzja powinna zawierać: oznaczenie organu, administracji państwowej i strony lub stron, powołanie podstawy prawnej, osnowę i datę decyzji, pouczenie czy i w jakim trybie służy od niej odwołanie oraz podpis z podaniem imienia, nazwiska i stanowiska służbowego podpisującego. Przepis ten nie wymieniał wśród elementów decyzji obowiązku wskazania upoważnienia osoby, która tą decyzję podpisała.