Skarga kasacyjna na decyzję Ministra Infrastruktury w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Janina Antosiewicz Sędziowie sędzia NSA Jolanta Rajewska sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.) Protokolant Anna Krakowiecka po rozpoznaniu w dniu 19 września 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Świętokrzyskiego Towarzystwa . Sp. z o.o. w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 maja 2006 r. sygn. akt I SA/Wa 1732/05 w sprawie ze skargi Świętokrzyskiego Towarzystwa B.Sp. z o.o. w [...] na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [....]. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności oddala skargę kasacyjną.

Inne orzeczenia o symbolu:
6074 Przekształcenie użytkowania wieczystego w prawo własności
Inne orzeczenia z hasłem:
Samorząd terytorialny
Nieruchomości
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Infrastruktury
Uzasadnienie strona 1/5

W dniu 9 maja 2006 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę na decyzję Ministra Infrastruktury z [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności. Jak Sąd wskazał w uzasadnieniu postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności jest samodzielnym postępowaniem administracyjnym, którego istotą jest ustalenie, czy dana decyzja dotknięta została jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 kpa, a nie ponowne rozpoznanie sprawy co do istoty, jak w postępowaniu odwoławczym (por. wyrok NSA z 22 maja 1987 r., IV SA 1062/86, ONSA 1987, nr 1, poz. 35 oraz z 28 maja 1985 r., l SA 89/85, GAP 1987, nr 23, s. 43). Przepis art. 156 § 1 kpa określa w sposób enumeratywny przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej Ponadto, przesłanki stwierdzenia nieważności, z racji ich wyliczenia wyczerpującego, nie mogą podlegać wykładni rozszerzającej, lecz powinny być interpretowane dosłownie lub nawet ścieśniająco. Z uwagi na powyższe stwierdzenia, zarzuty wskazane w skardze uznano za bezpodstawne. Strona skarżąca domagała się stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji organu drugiej instancji w oparciu o przesłankę wymienioną w art. 156 § 1 pkt 2 kpa tj., wydanie decyzji bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa. W literaturze oraz orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjmuje się, że przez "brak podstawy prawnej" należy rozumieć takie sytuacje, gdy: 1) decyzja wydana została poza sferą regulacji prawnej, 2) wydanie decyzji administracyjnej nastąpiło w sferze stosunków cywilnoprawnych, 3) przy wydawaniu decyzji oparto się na przepisach materialnych odnoszących się do stanów faktycznych zupełnie odmiennych od tych, które występują w danej sprawie, 4) wydano decyzję w sprawie, w której uprawnienie lub obowiązek wynikał wprost z ustawy, 5) wydano decyzje w sprawie, w której przewidziana jest inna forma działania, 6) decyzja została wydana w oparciu o przepisy aktu normatywnego, w którym organ przekroczył upoważnienie lub go nie posiadał, 7) wydanie decyzji zostało oparte na akcie niebędącym aktem powszechnie obowiązującym (vide wyrok NSA z 24.03.1993, III SA 2211/92, ONSA 1994, nr 3, poz. 89, wyrok NSA z 7.09.1982, SA/Wr 313/82, ONSA 1982, nr 2, poz. 81, wyrok NSA z 24.06.1983, I SA 283/83, ONSA/83, poz. 44, wyrok NSA z 9.06.1993, I SA 1729/92, ONSA 1994/3, poz. 100).

Natomiast z rażącym naruszeniem prawa mamy do czynienia wówczas, gdy decyzja została wydana wbrew nakazowi lub zakazowi ustanowionemu w przepisie prawnym, gdy wbrew wszystkim przesłankom przepisu nadano prawa albo ich odmówiono, albo też wbrew tym przesłankom obarczono stronę obowiązkiem, albo uchylono obowiązki. Wynika z tego, że cechą rażącego naruszenia prawa jest to, że treść decyzji pozostaje w sprzeczności z treścią przepisu przez proste ich zestawienie ze sobą (vide B. Adarniak J, Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz Warszawa 2004). W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego reprezentowany jest również pogląd, który sąd w obecnym składzie podziela, że stwierdzenie nieważności decyzji z przyczyny rażącego naruszenia prawa może mieć miejsce jedynie wówczas, gdy organ ustali, że decyzja w sposób oczywisty i bezsporny narusza konkretny przepis prawa, a ponadto jej obowiązywanie wywołuje skutki niemożliwe do zaaprobowania w praworządnym państwie. Zatem obowiązkiem organu stwierdzającego nieważność decyzji, jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa jest wyraźne wykazanie nie tylko tego, jaki przepis prawa został naruszony, ale również dlaczego naruszenie to organ ocenił jako rażące.

Strona 1/5
Inne orzeczenia o symbolu:
6074 Przekształcenie użytkowania wieczystego w prawo własności
Inne orzeczenia z hasłem:
Samorząd terytorialny
Nieruchomości
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Infrastruktury