Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Leszek Włoskiewicz Sędziowie Maria Wiśniewska (spr.) NSA Irena Kamińska Protokolant Barbara Dąbrowska po rozpoznaniu w dniu 28 września 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Budownictwa od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 maja 2006 r. sygn. akt I SA/Wa 2082/05 w sprawie ze skargi K. M. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia 29 września 2005 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia posiadania prawa do zaliczenia wartości nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami państwa polskiego oddala skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 18 maja 2006 r., sygn. akt I SA/Wa 2082/05 - po rozpoznaniu skargi K. M. wniesionej na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia 29 września 2005 r., nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do zaliczenia wartości nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami państwa polskiego - uchylił zaskarżoną decyzję i decyzję Wojewody [...] z dnia [...], nr [...] oraz stwierdził, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.
W uzasadnieniu powyższego wyroku zawarto następujące ustalenia faktyczne i ocenę prawną.
Minister Infrastruktury decyzją z dnia 29 września 2005 r., nr [...] po rozpoznaniu odwołania K. M. od decyzji Wojewody [...] z dnia [...], nr [...], odmawiającej potwierdzenia uprawnienia do zaliczenia wartości nieruchomości pozostawionej przez A. B. T. poza obecnymi granicami państwa polskiego - na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. - utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.
W uzasadnieniu organ wskazał, że A. B. T., ojciec wnioskodawczyni przybył do kraju w lutym 1944 r., a zatem nie repatriował się na podstawie jednej z umów wymienionych w art. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 2003 r. o zaliczaniu na poczet ceny sprzedaży albo opłat z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości Skarbu Państwa wartości nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami państwa polskiego (Dz.U. 2004 r., Nr 6, poz. 39 ze zm.; dalej jako ustawa z 12 grudnia 2003 r.).
Z zaświadczenia przesiedleńczego Państwowego Urzędu Repatriacyjnego z dnia 14 lipca 1945 r. wynika, że ojca wnioskodawczyni - A. T. wraz z rodziną skierowano, w ramach akcji przesiedleńczej, do P. celem objęcia obranego gospodarstwa. Organ wskazał, że skoro powołana ustawa nie dotyczy osób nie ewakuowanych w trybie ustawowo wskazanych umów, to tym samym A. T., jako osoba przybyła do Polski w lutym 1944 r., nie nabył prawa do zaliczenia na poczet ceny sprzedaży wartości nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami państwa polskiego.
Od powyższej decyzji Ministra Infrastruktury wnioskodawczyni K. M. złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.
Minister Transportu i Budownictwa w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.
W powołanym na wstępie wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że skarga jest zasadna i na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270, ze zm., zwanej dalej P.p.s.a.) uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Wojewody [...] z dnia [...].
Sąd wskazał, że w skardze skarżąca zarzuciła organowi zastosowanie przy rozpatrywaniu sprawy niewłaściwych przepisów, tj. przepisów ustawy z dnia 12 grudnia 2003 r. o zaliczaniu na poczet ceny sprzedaży albo opłat z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości Skarbu Państwa wartości nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami państwa polskiego. Według skarżącej, organ odwoławczy powinien zastosować ustawę z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 169, poz. 1418, ze zm.). W ocenie Sądu, zarzut ten okazał się nietrafny, gdyż ustawa z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej została ogłoszona w dniu 6 września 2005 r., a zgodnie z jej art. 29, weszła ona w życie po upływie 30 dni od daty ogłoszenia, czyli z dniem 7 października 2005 r. Zaskarżona decyzja została natomiast wydana w dniu 29 września 2005 r. a więc przed dniem wejścia w życie przepisów nowej ustawy. Organ odwoławczy zastosował zatem ustawę obowiązującą w dacie wydania zaskarżonej decyzji, czyli ustawę z dnia 12 grudnia 2003 r. o zaliczaniu na poczet ceny sprzedaży albo opłat z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości Skarbu Państwa wartości nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami państwa polskiego, za pozostawienie których miały przysługiwać świadczenia przewidziane w układach i umowie wymienionych w art. 1 tej ustawy. Skarżąca jest spadkobiercą osób należących do grona tych, którzy zmuszeni okolicznościami związanymi z wybuchem wojny opuściły terytoria należące przed wojną do państwa polskiego, pozostawiając tam majątek przed zawarciem tzw. "umów republikańskich". A. B. T., jak to wynika z zaświadczenia przesiedleńczego, przybył na obecne terytorium Polski w lutym 1944 r.