Skarga kasacyjna na postanowienie Ministra Infrastruktury w przedmiocie wydania nieruchomości
Uzasadnienie strona 4/4

Skutkiem błędnej wykładni powołanego przepisu jest brak zastosowania przez Sąd I instancji przepisów art. 29 § 1 i § 2 oraz art. 59 ust. 1 pkt 5 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, które prowadzi do przyjęcia w zaskarżonym wyroku, że obowiązek wydania zabudowanej nieruchomości jest egzekwowalny pomimo braku wskazania lokalu zamiennego i postępowanie egzekucyjne może być wszczęte i prowadzone, podczas gdy w takiej sytuacji zachodzi zarówno niedopuszczalność egzekucji, jak i niewykonalność obowiązku. Ponadto przepisy te mają niewątpliwie charakter materialnoprawny, co znajduje potwierdzenie m.in. w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 października 2006 r., sygn. akt I OSK 804/06 (Lex nr 289091) oraz z dnia 8 listopada 2006 r., sygn. akt I OSK 931/06 (Lex nr 321557).

W tym stanie sprawy Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw i w związku z tym podlegała oddaleniu.

Dokonana przez Sąd I instancji interpretacja przepisu art. 17 ust. 4 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych w jego brzmieniu na dzień wydania decyzji stanowiącej podstawę wszczętej egzekucji administracyjnej, jest prawidłowa.

Z przepisu tego wynika w sposób jednoznaczny, iż obowiązek wskazania lokalu zamiennego ciąży na zarządcy drogi dopiero w terminie faktycznego objęcia nieruchomości. Nie budzi wątpliwości interpretacja, iż przy tak sformułowanym przepisie, zanim dojdzie do objęcia nieruchomości w posiadanie, obowiązek wskazania lokalu zamiennego nie powstaje. Skarżący zarzucając Sądowi błędną wykładnię tego przepisu nie wskazał jednocześnie jak winien być ten przepis interpretowany, tj. jak powinno się interpretować pojęcie "w terminie faktycznego objęcia nieruchomości w posiadanie" użyte w powyższym przepisie. Odwoływanie się w tym zakresie do możliwości wszczęcia i prowadzenia egzekucji administracyjnej w żaden sposób nie wskazuje jaką wykładnię powołanego przepisu uznaje skarżący za prawidłową.

Zawarte w uzasadnieniu skargi kasacyjnej rozważania odnoszące się do zasady pierwszeństwa dobrowolności wykonania decyzji przed egzekucją administracyjną również nie dotyczą interpretacji powołanego przepisu, bowiem w żaden sposób zasada ta nie oddziałuje na jego wykładnię. Objecie w posiadanie oznacza bowiem stan faktycznego władztwa nad daną rzeczą. Dopiero bowiem moment przejęcia władztwa nad przedmiotową nieruchomością stanowi termin realizacji obowiązku wskazania lokalu zastępczego i nie ma tu znaczenia, czy objęcie w posiadanie nastąpiło w wyniku dobrowolnego wykonania decyzji, czy też w drodze postępowania egzekucyjnego.

Nie jest zasadny również zarzut niezastosowania przez Sąd przepisu art. 29 § 1 i § 2 oraz art. 59 § 1 pkt 5 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Przede wszystkim przepisy te są przepisami postępowania i stosowane są przez organ egzekucyjny. Dotyczą bowiem obowiązku badania przez organ egzekucyjny dopuszczalności egzekucji administracyjnej oraz przesłanek umorzenia postępowania egzekucyjnego. Z oczywistych więc względów przepisów tych nie stosuje i nie może stosować sąd administracyjny. Jeżeli intencją skarżącego było zarzucenie Sądowi I instancji, iż nie dostrzegł uchybienia organu egzekucyjnego, który zobligowany był zastosować powołane przepisy, to winien sformułować zarzut kasacyjny powołując przepisy postępowania stosowane przez Sąd, tj. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Brak prawidłowo sformułowanego w tym zakresie zarzutu uniemożliwia Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu odniesienie się do podniesionych kwestii, bowiem stosownie do art. 183 § 1 ww. ustawy związany jest granicami skargi kasacyjnej, co oznacza m.in. brak kompetencji do uzupełniania czy precyzowania zawartych w skardze kasacyjnej zarzutów.

Z tych wszystkich względów uznając, że skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionej podstawy, Naczelny Sąd Administracyjny, na mocy art. 184 ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku.

Strona 4/4