Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Elżbieta Kremer Sędziowie: Sędzia NSA Jolanta Rudnicka Sędzia del. WSA Rafał Wolnik (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego Maciej Kozłowski po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej [...] w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 lutego 2017 r. sygn. akt I SA/Wa 2317/15 w sprawie ze skargi J. R., D. S., Z. M., C. P., C. S. i E. N. na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] października 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia administracyjnego 1) oddala skargę kasacyjną; 2) zasądza od [...] w [...] solidarnie na rzecz J. R., D. S., Z. M., C. P., C. S., H. B., W. B. i H. B. kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 9 lutego 2017 r., sygn. akt I SA/Wa 2317/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na skutek skargi J. R., D. S., Z. M., C. P., C. S. i E. B. stwierdził nieważność na decyzji Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] października 2015 r., nr [...], oraz decyzji Ministra Infrastruktury z dnia [...] listopada 2010 r., nr [...]. Nadto, w wyroku tym zasądził od organu na rzecz skarżących solidarnie kwotę 440,00 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zawarto następujące ustalenia faktyczne:
Minister Infrastruktury, po rozpatrzeniu wniosku J.R., decyzją z dnia [...] listopada 2010 r. odmówił stwierdzenia nieważności orzeczenia administracyjnego Prezydium [...] w [...] z dnia [...] stycznia 1953 r., nr [...], odmawiającego przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości warszawskiej położonej przy ul. [...], ozn. nr hip. [...]. Następnie, na skutek wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, Minister Infrastruktury i Rozwoju zaskarżoną do Sądu pierwszej instancji decyzją utrzymał w mocy powyższą decyzję z [...] listopada 2010 r.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego podniesiono zarzut m.in. rażącego naruszenia przepisu art. 156 § 1 pkt 2 w zw. z art. 138 § 1 pkt. 1 k.p.a. poprzez utrzymanie w mocy decyzji skierowanej do osoby nieżyjącej tj. do M. R.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, wskazując m.in. że nie posiadał informacji o śmierci powyższej osoby oraz następcy prawni zmarłego nie mieli utrudnionej możliwości udziału w postępowaniu administracyjnym.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (obecnie: Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., stwierdził, że obie decyzje organu nadzoru zostały skierowane do osoby zmarłej w dniu [...] lutego 2005 r.
Sąd pierwszej instancji zwrócił uwagę, że z samej konstrukcji pojęcia strony i jej zdolności prawnej wynika, że osoba zmarła nie może być stroną w sprawie, a wydanie rozstrzygnięcia w stosunku do takiej osoby stanowi rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., na co nie wpływa niewiedza organu o śmierci strony oraz jej przyczyny. Sąd pierwszej instancji zwrócił uwagę na ciążący na organie obowiązek ustalenia stron postępowania oraz bezskutecznie podnoszoną okoliczność możliwości udziału w postępowaniu administracyjnym następców prawnych zmarłego.
Od powyższego wyroku skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł [...] z siedzibą w [...], zaskarżając ten wyrok w całości. Zarzucił naruszenie prawa materialnego przez:
- niewłaściwą interpretację art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. polegającą na przyjęciu, że decyzja administracyjna wydana została z rażącym naruszeniem prawa i tym samym istniały podstawy do stwierdzenia jej nieważność, mimo iż podstawy takie nie istniały;
- niewłaściwe zastosowanie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. i uchylenie decyzji administracyjnej pomimo jej wydania bez rażącego naruszenia prawa.