W oparciu o te zarzuty skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie w całości powyższego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, a ponadto o zasądzenie kosztów postępowania.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor przedstawił argumenty na poparcie swoich zarzutów.
Odpowiedź na skargę kasacyjną złożyli skarżący, wnosząc o jej oddalenie oraz o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.
W piśmie procesowym z dnia [...] marca 2019 r. pełnomocnik skarżących podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie oraz poinformował o śmierci skarżących: J. R. i E. B., dołączając stosowne dokumenty. Z kolei przy piśmie procesowym z dnia [...] kwietnia 2019 r. dołączył dalsze dokumenty wskazujące zarówno na następców prawnych zmarłych skarżących, jak i na umocowanie do ich reprezentowania w niniejszym postępowaniu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu biorąc pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Granice te determinują kierunek postępowania Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Wobec niestwierdzenia przesłanek nieważności postępowania, Naczelny Sąd Administracyjny dokonał oceny podstaw i zarzutów kasacyjnych.
Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie, albowiem podniesione w niej zarzuty okazały się bezpodstawne.
W orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowane jest stanowisko, według którego skierowanie decyzji do osoby zmarłej dotknięte jest wadą, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Co prawda Kodeks postępowania administracyjnego nie zawiera przepisu, który wprost stwierdzałby, że osoba zmarła nie może być stroną w sprawie, jednak wynika to w sposób oczywisty z samej konstrukcji pojęcia strony i jej zdolności prawnej, którą ocenia się według przepisów prawa cywilnego (art. 30 § 1 k.p.a.). Zdolność prawna osoby fizycznej ustaje z chwilą jej śmierci. Konsekwencją utraty zdolności prawnej jest to, że w stosunku do osoby zmarłej nie można wszcząć i prowadzić postępowania administracyjnego ani wydać decyzji. Decyzja taka rażąco naruszałaby prawo. Na ocenę o zaistnieniu wad, o których mowa w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. nie ma wpływu to, czy organ wiedział o śmierci strony postępowania oraz czy jego niewiedza była zawiniona czy też nie. Powołany przepis w ogóle nie nawiązuje do wiedzy organu o okolicznościach skutkujących nieważnością decyzji. Należy ponadto zauważyć, że to organ jest zobowiązany ustalić występujące w sprawie strony postępowania.
Nie ma znaczenia również podniesiona w uzasadnieniu skargi kasacyjnej okoliczność, że następcy prawni zmarłego nie wykazali zainteresowania sprawą, a fakt śmierci strony został ujawniony dopiero w postępowaniu sądowym. Rozstrzygające znacznie ma jedynie fakt, że decyzja została skierowana do zmarłej strony niezależnie od tego, przez kogo była ona reprezentowana.
Niezależnie od powyższego wskazać przyjdzie, na co słusznie zwrócono uwagę w odpowiedzi na skargę kasacyjną, że wątpliwym jest twierdzenie jakoby organ nie miał wcześniej wiedzy na temat śmierci M. R. Fakt ten został bowiem ujawniony w postępowaniu przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie w sprawie ze skargi na decyzję Prezesa Urzędu [...] z dnia [...] sierpnia 2003 r. (sygn. akt I SA 2105/03).
Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w pkt 1 sentencji na podstawie art. 184 p.p.s.a.
O zasądzeniu solidarnie na rzecz skarżących kosztów postępowania kasacyjnego, związanych z wniesioną przez ich pełnomocnika odpowiedzią na skargę kasacyjną i udziałem w rozprawie, orzeczono na podstawie art. 204 pkt 2 i art. 205 § 2 w zw. z art. 202 § 2 p.p.s.a., w zw. z § 14 ust. 1 pkt 2 lit. a) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800) z uwzględnieniem stanowiska Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażonego w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 19 listopada 2012 r., sygn. akt II FPS 4/12.