Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Tamara Dziełakowska Sędziowie: Sędzia NSA Mirosław Wincenciak (spr.) Sędzia del. WSA Krzysztof Dziedzic Protokolant sekretarz sądowy J.O. po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 października 2018 r. sygn. akt I SA/Wa 463/18 w sprawie ze skargi J.B., K.H., I.D., M.D., E.G., K.R., A.S., M.W., T.G., A.D., G.K., B.D., A.M., P.M., M.D., E.D., D.A., A.C., L.D., P.D., A.D. i A.B. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] lutego 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty I. oddala skargę kasacyjną, II. zasądza od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na rzecz J.B., K.H., I.D., M.D., E.G., K.R., A.S., M.W., T.G., A.D., G.K., B.D., A.M., P.M., M.D., E.D., D.A., A.C., L.D., P.D., A.D. i A.B. solidarnie kwotę 500 zł (pięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem z 10 października 2018 r., sygn. akt I SA/Wa 463/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu sprawy ze skargi J.B., K.H., I.D., M.D., E.G., K.R., A.S., M.W., T.G., A.D., G.K., B.D., A.M., P.M., M.D., E.D., D.P., A.P., L.D., P.D., A.D. i A.B. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] lutego 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty - uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2017 r. nr [...] oraz zasądził od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na rzecz skarżących solidarnie kwotę 680 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, dalej również jako "Minister", który zaskarżając wyrok w całości zarzucił:
I. na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie prawa materialnego, tj.:
1. art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. w zw.
a) art. 1 ust. 1 i art. 2 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2014 r., poz. 1090), dalej jako "ustawa zabużańska", poprzez jego błędną wykładnię, a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, iż wymóg wykazania się prawem własności nieruchomości pozostawionej poza obecnymi granicami RP, spełniony jest również w przypadku uprawnień do rzeczy niebędących prawem własności, tj. również w przypadku innych praw rzeczowych, które nie mają wszystkich cech prawa własności oraz w przypadku osoby prawnej, którą była ordynacja podczas, gdy ustawa zabużańska przyznaje prawo do rekompensaty wyłącznie osobom fizycznym, które pozostawiły nieruchomości będące ich własnością;
b) § 629 Powszechnej Księgi Ustaw Cywilnych dla Wszystkich Krajów Dziedzicznych Niemieckich Monarchii Austriackiej - patent cesarski z dnia 1 czerwca 1811 r. (P.K.U.C. 1811.1.1.1 ze zm. wynikającymi z Dz.U. z 1934 r., Nr 110, poz. 976 - który obowiązywał w II RP na terenie dawnego zaboru austriackiego), dalej jako "ABGB", w zw. z art. 2 ustawy zabużańskiej i § 353, § 354 ABGB oraz w zw. z § 357, a także § 618, § 627, § 630, § 631, § 632 § 633, § 634, § 635, § 644 oraz § 645 ABGB poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, iż tylko przepis § 629 ABGB całościowo reguluje uprawnienia i status prawny ordynata w ordynacji rodowej prawa austriackiego oraz że, prawo ordynata jest równoznaczne z prawem własności zdefiniowanym w art. 2 ustawy zabużańskiej podczas, gdy prawo wskazane w § 629 ABGB to tzw. własność podzielona, z której wynika, że choć ordynatowi przysługiwała własność główna i użytkowa, to własność główna przysługiwała również oczekiwaczom oraz podlegała szeregowi ograniczeń ustawowych w zakresie rozporządzania nią i nie była własnością zupełną w rozumieniu§ 353 ABGB i § 354 ABGB, a w konsekwencji nie stanowiła własności w rozumieniu art. 2 ustawy zabużańskiej;
c) § 353 i § 354 ABGB w zw. z § 357 ABGB w zw. z art. 2 ustawy zabużańskiej poprzez ich niezastosowanie i niestwierdzenie, że prawo ordynata jako nieodpowiadające własności zupełnej nie stanowi własności w rozumieniu art. 2 ustawy zabużańskiej;