Skarga kasacyjna na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Czesława Nowak- Kolczyńska Sędziowie: Sędzia NSA Elżbieta Kremer Sędzia del. WSA Jerzy Bortkiewicz (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Magdalena Błaszczyk po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2017r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Infrastruktury i Budownictwa od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 lipca 2016 r. sygn. akt I SA/Wa 735/16 w sprawie ze skargi A. I., M. P. i I.P. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] lutego 2013 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie strona 1/7

UZASADNIENIE:

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 lipca 2016 r., sygn. akt I SA/Wa 735/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu skarg A. I., M. P. i I. P. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] lutego 2013 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji, w pkt 1/ uchylił zaskarżoną decyzję w części w jakiej utrzymuje ona w mocy decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...] w zakresie w jakim stwierdza nieważność decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z [...] lipca 1955 r. nr [...] oraz utrzymanego nią w mocy orzeczenia Prezydium Rady Narodowej w [...] z dnia [...] maja 1955 r. nr [...] co do lokali mieszkalnych nr: [...],[...] i [...]; w pkt 2/ zasądził od Ministra Infrastruktury i Budownictwa na rzecz A. I., M. P. i I. P. kwoty po 440 zł. dla każdej z nich tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku przedstawił następujący stan faktyczny sprawy:

Decyzją z dnia [...] lutego 2013 r. nr [...] (dalej decyzja z [...] lutego 2013 r.) Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej (dalej Minister Transportu bądź organ nadzoru), po rozpatrzeniu wniosków B. J. J., W. M., I. S., S. F. S., A. I., J. R., M. P. i I. P., utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...] (dalej decyzja z [...] kwietnia 2012 r.) stwierdzającą, że decyzja Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia [...] lipca 1955 r. nr [...] (dalej decyzja z [...] lipca 1955 r.) i utrzymane nią w mocy orzeczenie z dnia [...] maja 1955 r. nr [...] (dalej orzeczenie z [...] maja 1955 r. Prezydium Rady Narodowej [...] (dalej Prezydium RN) odmawiające przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości [...], położonej przy ul. [...], ozn. nr hip. [...], w części określonej w aktach notarialnych obejmujących sprzedaż lokali mieszkalnych nr [...],[...],[...], [...],[...],[...],[...] i [...] w budynku posadowionym na działce nr [...] z obrębu [...] wchodzącej w skład przedmiotowej nieruchomości i udziałów przypadających właścicielom tych lokali w części budynku i jego urządzeniach służących do wspólnego użytku ogółu mieszkańców a także gruntu oddanego w użytkowanie wieczyste nabywcom tych lokali, wydane zostały z naruszeniem prawa, a w pozostałej części stwierdzającą ich nieważność.

Uzasadniając powyższe rozstrzygnięcie organ nadzoru wskazał, że w ramach postępowania nadzorczego wszczętego na wniosek T. H., ustalił że powołane orzeczenia dekretowe zostały wydane z rażącym naruszeniem art. 7 ust. 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i prawie użytkowania na obszarze [...] (Dz. U. [...], dalej dekret [...] bądź dw).

Przyznaniu prawa własności czasowej nie sprzeciwiły się ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nr [...] - który przeznaczał przedmiotową nieruchomość pod budynki i urządzenia użyteczności publicznej, w szczególności na cele współżycia społecznego, kulturalno-oświatowe z pozostawieniem niezabudowanej części terenu urządzonej jako ogrody, dziedzińce, postoje, przejścia dla pieszych do użytku publicznego oraz na drogi z urządzeniami pomocniczymi. Dlatego też wyłączenie możliwości przyznania byłemu właścicielowi prawa własności czasowej, rażąco naruszało art. 7 ust. 2 dw.

Strona 1/7