Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Wojciech Jakimowicz Sędziowie sędzia NSA Jolanta Rudnicka (spr.) sędzia del. WSA Katarzyna Matczak po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 grudnia 2017 r., sygn. akt I SA/Wa 1214/17 w sprawie ze skargi W. D. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] maja 2017 r., nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 13 grudnia 2017 r. sygn. akt I SA/Wa 1214/17, oddalił skargę W. D. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] maja 2017 r., nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty.
Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z dnia [...] maja 2017 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję Wojewody Dolnośląskiego z [...] lutego 2017 r. nr [...] odmawiającą W. D. potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez A. i H. małżonków M. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, tj. w miejscowości B. U., pow. K., woj. wołyńskie.
Z uzasadnienia decyzji wynika, że powodem odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty był brak dowodów potwierdzających pozostawienie przez A. i H. M. nieruchomości w miejscowości B. U. Wskazano, że do wniosku o potwierdzenie prawa do rekompensaty wnioskodawca W. D. załączył niepotwierdzone kserokopie oświadczeń świadków W. M. i A. C., protokoły z zeznań świadków H. K. i J. B. oraz poświadczone za zgodność z oryginałem kserokopie oświadczeń świadków: H. R. i J. N.
Wskazano, że w trakcie postępowania Wojewoda Dolnośląski zwrócił się do Archiwum Akt Nowych w Warszawie, Archiwum Państwowego w Łodzi, Archiwum Państwowego we Wrocławiu oraz Archiwum Państwowego Obwodu Wołyńskiego o dokumenty dotyczące nieruchomości pozostawionej przez małżonków M. bądź ich spadkobierców w tym nieruchomości w miejscowości B. U. Archiwa poinformowały organ o braku poszukiwanych dokumentów.
Dokonując analizy złożonych przez wnioskodawcę w toku postępowania oświadczeń świadków organ stwierdził, że zeznania W. M. i A. C. z dnia 30 sierpnia 2004 r. nie mogą stanowić dowodów na pozostawienie nieruchomości w B. U. ponieważ nie spełniają wymogów określonych w art. 6 ust. 5 ustawy z dnia 8 lipca 2015 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2016 r. poz. 2042 ze zm. - dalej "ustawa zabużańska"), gdyż wnioskodawca przedstawił jedynie ich kserokopie. Zeznania te nie zostały opatrzone klauzulą o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań i nie zostały złożone przed notariuszem. Ponadto świadkowie nie wyjaśnili, czy nie są osobami bliskimi właścicieli nieruchomości lub ich spadkobierców.
Również zeznania H. R. i J. N. nie spełniają - w ocenie organu - przesłanek określonych w art. 6 ust. 5 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. ponieważ i ci świadkowie nie wyjaśnili, czy nie są osobami bliskimi właścicieli lub ich spadkobierców. Zdaniem Ministra jedynymi oświadczeniami, które spełniają określone w art. 6 ust. 5 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. przesłanki, są zeznania H. K. i J. B. Jednakże co do zeznań J. B., zdaniem organu, nie można ich uznać za wiarygodne, gdyż świadek ten urodził się w 1935 r. a więc w chwili opuszczenia nieruchomości, tj. w 1943 r. miał zaledwie 8 lat. W ocenie organu tak młoda osoba nie była w stanie precyzyjnie określić powierzchni i struktury gruntów oraz podać szczegółowych danych dotyczących budynków znajdujących się na spornej nieruchomości, ich rodzaju, powierzchni i materiałów użytych do ich budowy.