Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Joanna Runge-Lissowska sędzia NSA Małgorzata Masternak-Kubiak sędzia del. WSA Robert Sawuła (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego Piotr Baryga po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2014 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 stycznia 2012 r. sygn. akt I SA/Wa 870/11 w sprawie ze skargi A.P. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] lutego 2011 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o wywłaszczeniu nieruchomości oddala skargę kasacyjną
Wyrokiem z 19 stycznia 2012 r., I SA/Wa 870/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny (dalej: "WSA") w Warszawie, po rozpoznaniu sprawy ze skargi A.P. na decyzję Ministra Infrastruktury z [...] lutego 2011 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia "postępowania nieważnościowego", uchylił zaskarżoną decyzję stwierdzając, że nie podlega ona wykonaniu i orzekł o kosztach postępowania.
Wyrok ten wydano w następującym stanie sprawy:
Decyzją z [...] października 1963 r. nr [...] Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej Urzędu Spraw Wewnętrznych (dalej jako "Prezydium WRN") w Gdańsku orzekło na podstawie art. 1, 14 i 20 ustawy z 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz. U. z 1961 r. Nr 18, poz. 94, dalej: "ustawa wywłaszczeniowa z 1958") o wywłaszczeniu na rzecz Państwa za odszkodowaniem nieruchomości położonych w Gdańsku przy ul. D. i W. objętych KW nr [...],[...]4, [...] oznaczonych katastralnie jako parcele 1, 2 i 3 stanowiących własność A.P.
W podaniu z 21 września 2009 r. A.P., następca prawny A.P., zwrócił się do Ministra Infrastruktury o stwierdzenie nieważności w/w decyzji podnosząc, że została ona wydana z rażącym naruszeniem art. 6 ustawy wywłaszczeniowej z 1958 w zw. z art. 39 § 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. Nr 98 z 2000 r., poz. 1071 ze zm., dalej: "K.p.a."), ponieważ wszelkie pisma kierowane do właściciela powinny być wysyłane bezpośrednio do aresztu, jako miejsca jego ówczesnego zamieszkania. Spowodować miało to niewykazanie w toku postępowania wywłaszczeniowego, że spełnione zostały przesłanki wynikające z art. 6 ust. 4 ustawy wywłaszczeniowej z 1958. Wnioskodawca wskazał też na rażące naruszenie art. 21 cyt. ustawy w aspekcie braku osobistego udział biegłych na rozprawie wywłaszczeniowo-odszkodowawczej. Kwestionowana decyzja miała także zostać wydana na podstawie nieważnego zaświadczenia.
Po rozpatrzeniu w/w wniosku decyzją z [...] listopada 2010 r. Minister Infrastruktury odmówił stwierdzenia nieważności decyzji b. Prezydium WRN w Gdańsku z [...] października 1963 r. Nie zgadzając się z takim rozstrzygnięciem A.P. złożył wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, podtrzymując w całości zarzuty podniesione we wniosku inicjującym postępowanie. W następstwie ponownego rozpatrzenia sprawy decyzją z [...] lutego 2011 r. organ uchylił własną decyzję z [...] listopada 2010 r. i umorzył toczące się przed nim postępowanie, albowiem ocenił, że nie był organem właściwym w rozumieniu art. 157 § 1 K.p.a. do rozpatrzenia sprawy. Zdaniem Ministra Infrastruktury właściwość rzeczową organu, do którego należy wydanie decyzji o stwierdzeniu nieważności innej decyzji, należy ustalać z uwzględnieniem zmian w strukturze administracji publicznej i poszukiwać jej w przepisach materialnoprawnych. Najpierw należy ustalić organ, na który przeszła właściwość w takich sprawach, a dopiero następnie organ wyższego stopnia, według nowego stanu prawnego, przy uwzględnieniu art. 17 K.p.a. O właściwości organu uprawnionego do działania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji przesądzać ma bowiem tok instancji obowiązujący w dacie orzekania na podstawie art. 156 § 1 K.p.a., zaś przy ocenie ważności decyzji należy brać pod rozwagę stan normatywny z czasu jej wydania.