W rozpoznawanej sprawie bezsporne jest, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 9 listopada 2006 r., sygn. akt I SA/Wa 1095/06 uchylił poprzednie decyzje Ministra Transportu i Budownictwa z dnia [...] maja 2006 r. i Ministra Infrastruktury z dnia [...] października 2005 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Krakowie dnia [...] lutego 1955 r. w części dotyczącej wywłaszczenia nieruchomości oznaczonej jako parcela 1. kat. [...]. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd jednoznacznie stwierdził, że organ wywłaszczeniowy może podejmować czynności tylko w stosunku do właściciela wywłaszczanej nieruchomości, a więc osoby fizycznej mającej zdolność prawną i zdolność do czynności prawnych w rozumieniu przepisów prawa cywilnego. Zasada ta w pełni odnosi się także do postępowania wywłaszczeniowego prowadzonego w trybie przepisów dekretu z dnia 26 kwietnia 1949 r. o nabywaniu i przekazywaniu nieruchomości niezbędnych dla realizacji narodowych planów gospodarczych (Dz. U. z 1952 r. Nr 4, poz. 25). Przewidziany w tym dekrecie uproszczony tryb doręczania i zawiadamiania właściciela o czynnościach postępowania wstępnego i postępowania wywłaszczeniowego nie oznacza bowiem, że postępowanie mogłoby toczyć się pomiędzy stronami stosunku administracyjnoprawnego nieistniejącymi w sensie faktycznym i prawnym. Skoro zatem postępowanie w niniejszej sprawie toczyło się wobec zmarłego K. R., a orzeczenie wywłaszczeniowe zostało skierowane do osoby zmarłej, to należy uznać, że decyzja Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Krakowie dnia [...] lutego 1955 r. została wydana z rażącym naruszeniem prawa w rozumieniu przepisu art. 156 § 1 pkt 2 kpa. WSA w Warszawie w powołanym wyroku podkreślił również, że organ ponownie rozpoznając sprawę, winien wziąć pod uwagę zaprezentowaną ocenę prawną oraz rozważyć czy w sprawie nie zachodzi przesłanka przewidziana w art. 156 § 2 kpa, wykluczająca dopuszczalność stwierdzenia nieważności orzeczenia wywłaszczeniowego.
Powyższy wyrok stał się prawomocny, gdyż żadna ze stron postępowania, w tym Prezydent Krakowa, nie zakwestionowali go w drodze skargi kasacyjnej. Obligowało to organy administracji publicznej do respektowania wyrażonych w nim wskazań i oceny prawnej. Tą oceną prawną związany był także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie i w pełni dostosował się do niej, czego dowodzi treść i uzasadnienie zaskarżonego wyroku z dnia 4 września 2008 r., sygn. akt I SA/Wa 809/08.
Zarzuty podnoszone w skardze kasacyjnej stanowią zatem niedopuszczalną polemikę z poprzednim, prawomocnym wyrokiem WSA w Warszawie. Tymczasem jedyną możliwą drogą zwalczania wyrażonego tam stanowiska było zaskarżenie wcześniejszego orzeczenia Sądu I instancji, ale z takich uprawnień procesowych strona skarżąca nie skorzystała.
W tym stanie rzeczy, skoro skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 184 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.