Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wiesław Morys (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Joanna Runge- Lissowska Sędzia del. WSA Agnieszka Miernik Protokolant sekretarz sądowy Julia Chudzyńska po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2015r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Miasta S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 marca 2013 r. sygn. akt I SA/Wa 2465/12 w sprawie ze skargi Miasta S. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] października 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1) uchyla zaskarżony wyrok oraz decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] października 2012 r. nr [...] i decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] stycznia 2012 r. nr [...], 2) zasądza od Ministra Infrastruktury i Rozwoju na rzecz Miasta S. kwotę 820 (osiemset dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Miasta S. na opisaną w sentencji decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej.
Jak wynika z jego uzasadnienia zaskarżoną decyzją utrzymano w mocy decyzję tegoż Ministra z dnia [...] stycznia 2012 r. o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia [...] listopada 2002 r., którą uchylono decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] października 2002 r. odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Naczelnika Miasta S. z dnia [...] marca 1985 r. ustalającej odszkodowanie za nieruchomość przejętą na rzecz Skarbu Państwa i stwierdzono nieważność tej decyzji. Decyzja Naczelnika Miasta S. oparta została na przepisie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1972 r. o terenach budownictwa jednorodzinnego i zagrodowego oraz o podziale nieruchomości w miastach i osiedlach (Dz. U. Nr 27, poz. 192 ze zm.), a przyznawała odszkodowanie za działki nr [...] byłym ich współwłaścicielom: T. K., J. K. i M. S., stosownie do zarządzenia Naczelnika Miasta S. z dnia [...] listopada 1981 r., nr [...], o ustaleniu terenów pod budownictwo jednorodzinne i ich podziale na działki budowlane. Postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia [...] marca 1985 r. zostało wszczęte na wniosek następczyni prawnej poprzedniej współwłaścicielki tej nieruchomości - A. W. Powodem stwierdzenia jej nieważności przez Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast decyzją z dnia [...] listopada 2002 r. był brak przeprowadzenia rozprawy wymaganej przepisem art. 22 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz. U. z 1974 r. Nr 10, poz. 64 ze zm.). Z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia [...] listopada 2002 r. wystąpiło Miasto S., podważając pogląd o konieczności zastosowania powyższego przepisu w postępowaniu odszkodowawczym, zatem dowodząc wadliwego stwierdzenia nieważności decyzji z dnia [...] marca 1985 r., a tym samym rażącego naruszenia prawa decyzją z dnia [...] listopada 2002 r. Decyzje odmowne Ministra Infrastruktury z dnia [...] grudnia 2009 r. i z dnia [...] sierpnia 2010 r., zostały uchylone wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 czerwca 2011 r., sygn. akt I SA/Wa 2185/10, a to z uwagi na przyjęcie braku podstaw do stosowania przepisu art. 22 przywołanej ustawy z dnia 12 marca 1958 r. do postępowań w przedmiocie przejęcia nieruchomości na podstawie cytowanej ustawy z dnia 6 lipca 1972 r., zwłaszcza jej art. 5 ust. 2. Zatem w przekonaniu tego Sądu organ wywłaszczeniowy nie miał obowiązku przeprowadzenia rozprawy przed wydaniem decyzji z dnia [...] marca 1985 r. Wydając obecnie zaskarżone rozstrzygnięcia Minister doszedł do przekonania, że decyzja dotychczasowa (z dnia [...] listopada 2002 r.) nie jest dotknięta wadą z art. 156 § 1 K.p.a. W szczególności nie dopatrzył się przesłanki rażącego naruszenia prawa. W jego ocenie stwierdzenie nieważności decyzji Naczelnika S. z dnia [...] marca 1985 r. było zasadne, gdyż wydana ona została bez podstawy prawnej. Po myśli art. 5 ust. 2 cytowanej ustawy z dnia 6 lipca 1972 r. nieruchomości objęte wydanym na jej podstawie zarządzeniem przechodziły na własność Państwa w terminie dwóch miesięcy od dnia wejścia jego w życie. Zgodnie z brzmieniem art. 10 ust. 1 tej ustawy właścicielom należało się odszkodowanie, które wypłacane było na podstawie przepisów o wywłaszczaniu nieruchomości. Jak głosił przepis art. 8 ust. 8 i 9 powołanej ustawy z dnia 12 marca 1958 r. wysokość stawki odszkodowania za grunty miejskie ustalał naczelnik powiatu na podstawie wytycznych wojewody. Przeto odszkodowania te wypłacano w oparciu o wykazy odszkodowań, a nie na podstawie decyzji administracyjnych. Nie stosowano procedury wywłaszczeniowej uregulowanej w rozdziale 3 ustawy z 12 marca 1958 r. W konsekwencji czego uznał, iż decyzja dotychczasowa, mimo błędnego uzasadnienia, w ostateczności odpowiada prawu.