Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Joanna Runge-Lissowska sędzia NSA Arkadiusz Despot-Mładanowicz (spr.) sędzia del. NSA Tomasz Zbrojewski Protokolant starszy sekretarz sądowy Joanna Drapczyńska po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2013 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Fundacji "[...]" z siedzibą w O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 marca 2013 r. sygn. akt IV SA/Wa 2590/12 w sprawie ze skargi Fundacji "[...]" z siedzibą w O. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia pozwolenia na przeprowadzenie zbiórki publicznej oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 25 marca 2013r., sygn. akt IV SA/Wa 2590/12 oddalił skargę fundacji "[...]" z siedzibą w O. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia [...] sierpnia 2012 r., nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia pozwolenia na przeprowadzenie zbiórki publicznej.
Wyrok został wydany w następujących okolicznościach sprawy:
Decyzją z dnia [...] czerwca 2012 r., nr [...] Minister Spraw Wewnętrznych odmówił fundacji "[...]" z siedzibą w O. udzielenia pozwolenia na przeprowadzenie zbiórki publicznej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z przeznaczeniem zebranych środków na profilaktykę i leczenie bezdomnych zwierząt, zakup karmy i akcesoriów zwierzęcych.
Rozpatrując wniosek Fundacji o ponowne rozpatrzenie sprawy Minister Spraw Wewnętrznych wskazał, że wymogi prawne wynikające z ustawy z dnia 15 marca 1933r. o zbiórkach publicznych (Dz. U. Nr 22, poz. 162 z późn. zm.) oraz rozporządzenia w sprawie przeprowadzania zbiórek publicznych oraz zakresu kontroli nad tymi zbiórkami w jednakowym stopniu dotyczą wszystkich podmiotów, które ubiegają się o udzielenie pozwolenia, prowadzą zbiórkę publiczną oraz zobowiązane są do rozliczenia jej wyników. Organ wskazał, że w postępowaniu w sprawach dotyczących organizacji zbiórki publicznej, jednym z głównych elementów branych pod uwagę przy wydaniu decyzji jest ocena wiarygodności organizatora akcji zbiórkowej w kontekście przestrzegania prawa, w tym ocena sposobu organizacji, przeprowadzenia zbiórek i rozliczenia dochodu uzyskanego w wyniku przeprowadzonej w przeszłości zbiórki publicznej. Podkreślił, że rozpatrując wniosek o wydanie pozwolenia na przeprowadzenie zbiórki organ powinien dokonać jego analizy pod względem formalnym, ale również zbadać rękojmię prawidłowego zorganizowania i przeprowadzenia zbiórki publicznej. Zdaniem organu, wpływ na ocenę Fundacji w aspekcie rękojmi prawidłowego zorganizowania i przeprowadzenia zbiórki publicznej niewątpliwie miały nieprawidłowości stwierdzone w sposobie przeprowadzenia i sprawozdania ze zbiórki publicznej, przeprowadzonej na podstawie pozwolenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] grudnia 2010 r., nr [...].
W wyniku dokonanej analizy dokumentów nadesłanych w związku z badaniem sprawozdania ze zbiórki publicznej, o której mowa powyżej stwierdzono, że rejestr zbiórkowy nie odpowiada wymogom określonym w § 10 rozporządzenia Ministra Spraw wewnętrznych i Administracji z dnia 6 listopada 2003 r. w sprawie sposobów przeprowadzania zbiórek publicznych oraz zakresu kontroli nad tymi zbiórkami (Dz. U. Nr 199, poz. 1947 z późn. zm.), ponieważ nie zawiera informacji o tym, komu i jakie puszki kwestarskie oraz przedmioty zostały wydane, brak podpisów tych osób, brak danych o kwotach zebranych do każdej z puszek. Ponadto, dokumentacja nadesłana w toku korespondencji w sprawie nie dowiodła faktu prowadzenia jej na bieżąco. Nadesłane dokumenty nie zostały sporządzone w sposób, który pozwalałby na ich jednoznaczną ocenę, ale w sposób wymagający wnikliwej analizy, tym samym obarczony ryzykiem niejednoznacznej oceny działań Fundacji oraz wymagający dodatkowych wyjaśnień. Przy czym organ podkreślił, że stwierdzone różnice w wyliczeniach organu i Fundacji w odniesieniu do wysokości zgromadzonych i wydatkowanych środków w ramach zbiórki publicznej nie stanowią tu istoty stwierdzonych nieprawidłowości.