Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Paweł Tarno Sędziowie: Sędzia NSA Maciej Dybowski Sędzia del. WSA Mariusz Kotulski (spr.) po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 lutego 2017 r. sygn. akt I SA/Wa 1913/16 w sprawie ze skargi W. K. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] września 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 10 lutego 2017 r., sygn. akt II SA/Wa 1913/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę W. K. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] września 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.
W dniu [...] sierpnia 2008 r. złożył do Wojewody Dolnośląskiego wniosek o wydanie decyzji potwierdzającej prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez S. K. i K. K. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej załączając stosowną dokumentację.
Wojewoda Dolnośląski, działając na podstawie art. 7 ust. 2 w związku z art. 1, art. 2, art. 3 ust. 2 i art. 5 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: ustawa o rekompensacie) oraz art. 104 k.p.a., decyzją z dnia [...] lipca 2016 r., nr [...] ([...]), odmówił W. K. potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez S. K. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, położonej we wsi P., gmina U., powiat T., województwo lubelskie.
Od powyższej decyzji W. K. wniósł odwołanie, a Minister Skarbu Państwa decyzją z dnia [...] września 2016 r. nr [...], utrzymał w mocy powyższą decyzję. Organ II instancji stwierdził, że S. K. nie był osobą do której odnosi się przepis art.1 ust. 2 ustawy o rekompensacie. Przepisy wspomnianej ustawy, które mówią w jakich okolicznościach przyznaje się prawo do rekompensaty, a skoro osoba nie spełnia wymogów z ww. ustawy, to wojewoda wydaje decyzję o odmowie potwierdzenia praw do rekompensaty. Minister Skarbu Państwa stwierdził, że Wojewoda Dolnośląski w zaskarżonej decyzji prawidłowo ustalił, że powyższy przypadek nie jest objęty zakresem ustawy o rekompensacie. Z obowiązującej ustawy o rekompensacie wynika, że jej zakresem objęte są przypadki wypędzenia z byłego terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub jego opuszczenia w związku z wojną rozpoczętą w 1939 r., o czym stanowi art. 1 ww. ustawy. Natomiast kwestie dotyczące nieruchomości pozostawionych przez obywateli polskich w związku z tzw. akcją "Wisła" były uregulowane dekretem z dnia 27 lipca 1949r. o przejęciu na własność Państwa niepozostających w faktycznym władaniu właścicieli nieruchomości ziemskich, położonych w niektórych powiatach województwa białostockiego, lubelskiego, rzeszowskiego i krakowskiego. Zgodnie z w/w dekretem władza państwowa przejmowała nieruchomości ziemskie na własność, jeżeli nie pozostawały one w faktycznym władaniu właścicieli. Wymieniony dekret stanowił także podstawę do przydzielania gospodarstw, działek, mienia nierolniczego na terenie Ziem Odzyskanych i byłego Wolnego Miasta Gdańska właścicielom utraconych nieruchomości. Uprawnienia jakie wynikały z powyższego dekretu istniały do czasu jego zmiany tj. do dnia 5 kwietnia 1958 r. Z tą datą wygasły uprawnienia osób przesiedlonych w ramach akcji "Wisła" do uzyskania ekwiwalentu za pozostawione nieruchomości. Wojewoda Dolnośląski prawidłowo ustalił, że do innych okoliczności związanych z wojną rozpoczętą w 1939 r. nie można zaliczyć następstw prawnych pozostawienia nieruchomości przez osoby wysiedlone w ramach "Akcji Wisła". Do tego zakresu spraw przyjęto odrębną regulację. Zatem wysiedlenie S. K. w 1947 nie miało związku z wojną rozpoczętą w 1939 r., lecz z przeprowadzoną w 1947 r. Akcją "Wisła". W przedmiotowej sprawie brak było podstaw do przyznania skarżącemu prawa do rekompensaty ze względu na fakt, że nieruchomość w chwili wysiedlenia znajdowała się w granicach Polski. Skoro właściciel nieruchomości nie spełnił przesłanek, o których mowa w art. 2 ustawy, to nie mógł nabyć prawa do rekompensaty. W związku z tym organ, zgodnie z art. 7 ust. 2 ww. ustawy zobowiązany był wydać decyzję odmawiającą potwierdzenia prawa do rekompensaty.