Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Wojciech Jakimowicz, Sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.), Sędzia del. WSA Mariusz Kotulski, Protokolant starszy inspektor sądowy Kamil Wertyński, po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej D. C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 lipca 2016 r. sygn. akt I SA/Wa 543/16 w sprawie ze skargi D. C. i I. W. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] lutego 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od D. C. na rzecz Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 25 lipca 2016 r., I SA/Wa 543/16 oddalił skargę D. C. i I. W. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z [...] lutego 2016 r., nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty. W uzasadnieniu Sąd podniósł, że zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2014r., poz. 1090 t.j.; dalej jako: "ustawa") do wniosku, o wydanie decyzji potwierdzającej prawo do rekompensaty, należy dołączyć: 1) dowody, które świadczą o pozostawieniu nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej z przyczyn, o których mowa w art. 1 ustawy, oraz o rodzaju i powierzchni tych nieruchomości; 2) dowody, które świadczą o posiadaniu obywatelstwa polskiego, o którym mowa w art. 2 i 3 ustawy; 3) dowody potwierdzające miejsce lub miejsca zamieszkania wnioskodawcy, a w przypadku, o którym mowa w art. 3 ust. 2, również dowody potwierdzające miejsca zamieszkania po przybyciu na obecne terytorium Rzeczypospolitej Polskiej osób, o których mowa w art. 2 lub art. 3 ustawy, a w przypadku braku tych dowodów do wniosku dołącza się oświadczenie wnioskodawcy o miejscu lub miejscach zamieszkania tych osób; 4) oświadczenie o wskazaniu osoby uprawnionej w przypadku, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy; 5) oświadczenie o dotychczasowym stanie realizacji prawa do rekompensaty.
W myśl ust. 4 ww. artykułu dowodami w sprawie o potwierdzenie prawa do rekompensaty mogą być w szczególności: a) urzędowy opis mienia; b) orzeczenie wydane przez były Państwowy Urząd Repatriacyjny; c) dokumenty urzędowe, w tym sądowe, a także dokumenty pozyskane z archiwów państwowych Republiki Białoruś, Republiki Litewskiej, Federacji Rosyjskiej, Ukrainy lub innych państw; d) wydane przez władze polskie dokumenty, które świadczą o posiadaniu obywatelstwa polskiego.
W przypadku braku dokumentów zawierających urzędowy opis mienia lub orzeczenia wydanego przez Państwowy Urząd Repatriacyjny, dowodami mogą być oświadczenia dwóch świadków. Zgodnie z art. 6 ust. 5 ustawy muszą one zostać złożone pod rygorem odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia, przed notariuszem, organem prowadzącym postępowanie lub w polskiej placówce konsularnej w kraju zamieszkania świadka. Świadkowie muszą być osobami, które zamieszkiwały w miejscowości, w której znajduje się nieruchomość pozostawiona poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, lub w miejscowości sąsiedniej, oraz nie są osobami bliskimi - w rozumieniu przepisów ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 ze zm.) - właścicieli lub spadkobierców ubiegających się o potwierdzenie prawa do rekompensaty.
Art. 6 ustawy zabużańskiej przewiduje osobną procedurę dowodową. Niemniej jednak uregulowania ustawy zabużańskiej nie wyłączają stosowania w sprawie o potwierdzenie prawa do rekompensaty przepisów k.p.a., w tym art. 75 § 1 k.p.a., który nakazuje dopuścić jako dowód wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodem może być dokument urzędowy, zeznania świadków, opinia biegłego oraz oględziny (wyrok NSA z 27 marca 2015 r. I OSK 1767/13).