Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Mirosław Wincenciak Sędziowie: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk (spr.) Sędzia del WSA Dariusz Chaciński Protokolant asystent sędziego Kamila Wojciechowska po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2020 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Rady Miasta Lublin od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 16 stycznia 2018 r. sygn. akt III SA/Lu 307/17 w sprawie ze skargi Rzecznika Praw Obywatelskich na uchwałę Rady Miasta Lublin z dnia 20 października 2016 r. nr 571/XXI/2016 w przedmiocie ustalenia wysokości opłat za usuwanie pojazdów z dróg i ich przechowywania na parkingach strzeżonych oraz wysokości kosztów w przypadku odstąpienia od wykonania dyspozycji usunięcia pojazdu w 2017 r. oddala skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z 16 stycznia 2018 r. sygn. akt III SA/Lu 307/17 w sprawie ze skargi Rzecznika Praw Obywatelskich na uchwałę Rady Miasta Lublin z dnia 20 października 2016 r. nr 571/XXI/2016 w przedmiocie ustalenia wysokości opłat za usuwanie pojazdów z dróg i ich przechowywania na parkingach strzeżonych oraz wysokości kosztów w przypadku odstąpienia od wykonania dyspozycji usunięcia pojazdu w 2017 r., na podstawie art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2017, poz. 1369 ze zm.) dalej zwanej "p.p.s.a.", stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały.
Podejmując powyższą uchwałę, Rada Miasta Lublin powołała się na art. 130a ust. 6 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 2012, poz. 1137 ze zm.) dalej zwanej "p.r.d." w związku z obwieszczeniem Ministra Finansów z dnia 28 lipca 2016 r. w sprawie ogłoszenia obowiązujących w 2017 r. maksymalnych stawek opłat za usunięcie pojazdu z drogi i jego parkowanie na parkingu strzeżonym (M. P. poz. 778).
W ocenie Sądu pierwszej instancji zaskarżona uchwała narusza art. 130a ust. 6 p.r.d., ponieważ przy jej podejmowaniu nie uwzględniono jednej z przesłanek zawartych w tym przepisie, tj. kosztów usuwania i przechowywania pojazdów na obszarze danego powiatu. Przesłanka ta nie była w ogóle przedmiotem rozważań radnych Rady Miasta Lublin.
Skargę kasacyjną od tego wyroku złożyła Rada Miasta Lublin, zaskarżając go w całości. Zarzucono naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy: art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w związku z art. 130a ust. 6 p.r.d., art. 7 i art. 94 Konstytucji RP, art. 40 ust. 1 i art. 79 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. 2017, poz. 1868 ze zm.) oraz § 131 i § 143 załącznika do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 roku w sprawie Zasad techniki prawodawczej (Dz. U. 2016, poz. 283 ze zm.) przez błędne ustalenie stanu faktycznego przez Sąd pierwszej instancji polegające na pominięciu okoliczności, że Rada Miasta Lublin przed podjęciem zaskarżonej uchwały:
a) dysponowała danymi dotyczącymi cen za usługi usuwania i przechowywania pojazdów pobieranych przez podmioty świadczące tego rodzaju komercyjne usługi na terenie Lublina,
b) prowadziła dyskusję na temat rzeczywistych kosztów usług usuwania pojazdów, które kształtowały się na terenie Lublina w roku poprzednim nie tylko podczas samej sesji, lecz również na komisjach stałych Rady Miasta Lublin, a dyskusja powyższa toczyła się w oparciu o informacje o cenach zaproponowanych przez podmiot zewnętrzny, wyłoniony w trybie przetargu nieograniczonego, z którym Miasto Lublin wiązała umowa związana z usuwaniem pojazdów, a także z uwzględnieniem spodziewanego w 2017 r. wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych
- co w konsekwencji doprowadziło do uznania przez Sąd pierwszej instancji, że Rada Miasta Lublin naruszyła art. 130a ust. 6 p.r.d. przez niewzięcie pod uwagę przy uchwalaniu przedmiotowej uchwały kryteriów ustawowych, tj. kosztów usuwania i przechowywania pojazdów na obszarze danego powiatu oraz, że naruszyła procedurę podejmowania zaskarżonej uchwały, co spowodowało, że Sąd pierwszej instancji uwzględnił skargę i uznał, że zaskarżona uchwała jest sprzeczna z prawem, pomimo że w toku postępowania nie doszło do naruszenia przez organ wskazanych w wyroku przepisów art. 130a ust. 6 p.r.d., art. 7 i art. 94 Konstytucji RP, art. 40 ust. 1 i art. 79 ustawy o samorządzie powiatowym oraz § 12 w zw. z § 131 i § 143 załącznika do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów w sprawie Zasad techniki prawodawczej.