Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Rajewska Sędziowie Sędzia NSA Janina Antosiewicz (spr.) Sędzia NSA Wiesław Kisiel Protokolant Tomasz Zieliński po rozpoznaniu w dniu 1 lipca 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej H. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 lipca 2007r. sygn. akt I SA/Wa 773/07 w sprawie ze skargi H. W., H. W. - S. i H. W. na decyzję Ministra Budownictwa z dnia [...] nr. [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 3 lipca 2007 r. sygn. akt I SA/Wa 773/07 oddalił skargę H. W., H. W.-S. i H. W. na decyzję Ministra Budownictwa z [...], odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji o ustaleniu odszkodowania.
W uzasadnieniu decyzji Sąd przytoczył następujący stan faktyczny i prawny.
Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast decyzją z [...] lutego 1997 r. odmówił stwierdzenia nieważności orzeczenia Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w K. o odszkodowaniu za wywłaszczone nieruchomości, położone w A., oznaczone jako L. kat. [...] i L. kat. [...], stanowiące uprzednio własność M. i J. W.. Decyzję tę organ utrzymał w mocy [...] marca 1997 r. po rozpoznaniu wniosku H. W..
Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 17 maja 1999 r. sygn. akt IV SA 803-804/97 uchylił decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia [...] marca 1997 r. i wskazał, że znajdujący się w aktach sprawy materiał dowodowy nie pozwala ani na negatywny, ani na pozytywny wniosek co do tego, czy decyzje o odszkodowaniu były zgodne z prawem.
Po przeprowadzeniu ponownie postępowania nadzorczego, w trakcie którego odnaleziono niekompletne akta archiwalne, przeprowadzeniu w dniu 27 kwietnia 2004 r. rozprawy administracyjnej, Minister Budownictwa decyzją z dnia [...] ponownie utrzymał w mocy decyzję o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji odszkodowawczej.
Minister Budownictwa stwierdził, że ówczesny organ wywłaszczeniowo-odszkodowawczy ustalając wysokość odszkodowania za przedmiotowe działki zakwalifikował je prawidłowo jako za grunt rolny kl. I w strefie miejskiej w okręgu I. Cenę tych gruntów podwyższono o 20% zgodnie z uchwałą Prezydium WRN w K. z dnia [...] listopada 1962 r. nr [...] i wynosiła ona 4,32 zł za m2. Oznacza to, że wysokość odszkodowania została ustalona zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz.U. z 1961 r. Nr 18, poz. 94). Minister uznał ponadto, że nie doszło do rażącego naruszenia prawa poprzez nieprzyznanie nieruchomości zamiennej. W świetle art. 10 ust. 1 tej ustawy nieruchomość taka była przyznawana m.in. za wywłaszczane gospodarstwo rolne w miarę możliwości. Natomiast z akt sprawy wynika, że brak było takich nieruchomości.
Powyższą decyzję Ministra zaskarżyła do Sądu H. W., H. W. oraz H. W.-S.. W skardze podano, że już w 1999 r. NSA wskazał na wątpliwość co do tego, że nie było możliwości dostarczenia nieruchomości zamiennej. Skarżący zarzucają, że za wywłaszczone grunty przyznano odszkodowanie wg ówczesnych cen urzędowych a nie wolnorynkowych. Nieruchomości te zostały zaś nabyte za ciężko zarobione w USA pieniądze. Ponadto nieprawdziwe jest twierdzenie, że nie było w A. w tamtym okresie nieruchomości zamiennych, ponieważ istniało Państwowe Gospodarstwo Rolne. W skardze zostały opisane krzywdy wyrządzone z tytułu wywłaszczenia oraz żądanie zrekompensowania wysokości odszkodowania do wysokości 70 zł za 1 m2 i zapłaty za poniesione ciężary jak utrzymanie i opiekę nad teściami.