Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Monika Nowicka (spr.), Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek, Sędzia del. NSA Tomasz Zbrojewski, Protokolant asystent sędziego Katarzyna Kasprzyk, po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2017 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej D. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 lutego 2015 r. sygn. akt I SA/Wa 2761/14 w sprawie ze skargi D. B. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 11 lutego 2015 r. (sygn. akt I SA/Wa 2761/14), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę D. B. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji.
Wyrok został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:
Decyzją dnia [...] stycznia 1954 r. nr [...], Ministerstwo Gospodarki Komunalnej utrzymało w mocy orzeczenie administracyjne Prezydium Rady Narodowej w m. st. Warszawie z dnia [...] września 1953 r. nr [...], odmawiające przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości "warszawskiej", położonej przy ul. [...], ozn. nr hip. [...].
Rozpoznając zaś wnioski o ponowne rozpatrzenie sprawy, złożone przez: A. M., E. G. i D. B., Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej, decyzją z dnia [...] kwietnia 2014 r., utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] października 2012 r. nr [...], w której orzekł, że w/w decyzja Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia [...] stycznia 1954 r. oraz utrzymane przez nią w mocy orzeczenie administracyjne Prezydium Rady Narodowej w m. st. Warszawie z dnia [...] września 1953 r. - w części dotyczącej lokali mieszkalnych nr 2, 4, 7 i 11 znajdujących się w budynku położonym przy ul. [...], wraz z udziałami w częściach wspólnych budynku służących do wspólnego użytku ogółu mieszkańców i takimi samymi udziałami w prawie użytkowania wieczystego do (działka ewidencyjna nr [...] z obrębu [...]) - wydane zostały z naruszeniem prawa, a w pozostałej części, to jest w odniesieniu do lokali nr 8, 9, 10 i 12, stwierdził nieważność w/w decyzji.
W motywach stanowiska organ nadzoru, odwołując się do treści art. 7 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1946 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279), stwierdził, że w niniejszej sprawie wniosek o przyznanie prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości "warszawskiej" został złożony w terminie ustawowym, zaś przedmiotowa nieruchomość - w dacie wydania kwestionowanych decyzji - objęta była Ogólnym Planem Zabudowania m. st. Warszawy, zatwierdzonym przez Ministerstwo Robót Publicznych w dniu 11 sierpnia 1931 r., a który to plan przewidywał zabudowę zwartą 3-4 kondygnacyjną. W związku z tym, skoro w/w nieruchomość została zabudowana w 1935 r. 3-kondygnacyjnym budynkiem mieszkalnym, należało uznać, że dotychczasowy jej właściciel - K. S. mógł realizować na niej funkcję określoną w obowiązującym planie. Nie była więc uzasadniona przyczyna odmowy przyznania prawa własności czasowej, co prowadziło do wniosku, że organy "dekretowe", wydając kontrolowane decyzje, rażąco naruszyły art. 7 ust. 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r.
Odnosząc się do zarzutów podniesionych we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, Minister wyjaśnił, iż lokale nr 8, 9, 10, 12 sprzedano na podstawie umów zawartych w formie aktu notarialnego, ale w wykonaniu decyzji administracyjnych. Pozostałe zaś sprzedane lokale zostały zbyte jedynie na podstawie samych umów cywilnoprawnych (bez wydania poprzedzających ich decyzji administracyjnych). W związku zaś z tym, że nieodwracalne skutki prawne, w rozumieniu art. 156 § 2 k.p.a., występują wtedy, gdy organ administracji, działając w granicach przysługujących mu kompetencji, nie ma możliwości własnymi działaniami odwrócić skutków prawnych, powstałych po wydaniu dotkniętej wadą nieważności decyzji, prawidłowe było twierdzenie, iż w niniejszej sprawie nie zaistniały nieodwracalne skutki prawne, w stosunku do lokali nr 8, 9, 10, 12. Lokale te zostały bowiem zbyte na podstawie umów, zawartych w formie aktu notarialnego, ale umowy te poprzedzone były odrębnymi decyzjami administracyjnymi o ich sprzedaży i ustanowieniu użytkowania wieczystego części gruntu, a zatem skutki nieodwracalne, odnosiły się w tym przypadku do decyzji o sprzedaży, a nie do decyzji tzw. "dekretowej".