Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Marek Stojanowski Sędziowie sędzia NSA Jolanta Rajewska sędzia del WSA Jolanta Rudnicka (spr.) Protokolant Urszula Radziuk po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skarg kasacyjnych [...] Sp. z o.o. w K. i Prezydenta Miasta Krakowa od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 maja 2007 r. sygn. akt I SA/Wa 517/07 w sprawie ze skargi [...] sp. z o.o. w K. na decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia [...] marca 2003 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej oddala skargi kasacyjne.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 30 maja 2007 r., sygn. akt I SA/Wa 517 /07 oddalił skargę [...] sp. z o.o. z siedzibą w K. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji wywłaszczeniowej.
W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał na następujący stan faktyczny i prawny sprawy:
iCfi '
Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast decyzją z dnia [...] marca 2003 r., nr [...], utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] lutego 2003 r., nr [...] o stwierdzeniu nieważności orzeczenia Prezydium Rady Narodowej m. Krakowa z dnia [...] stycznia 1963 r., nr [...] o wywłaszczeniu nieruchomości położonej w Krakowie gm. kat. Z. oznaczonej jako część parceli nr [...].
Z ustaleń organu nadzoru wynika, że orzeczeniem z dnia [...] stycznia 1963 r., nr [...] Prezydium Rady Narodowej m. Krakowa orzekło o wywłaszczeniu na rzecz Skarbu Państwa m.in. nieruchomości położonej w Krakowie gm. kat. Z., oznaczonej jako część pow. [...] m2 z parceli [...], stanowiącej własność S. C.. Z wnioskiem o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji wywłaszczeniowej wystąpiła w dniu [...] maja 2000 r. M. C. - W..
Po rozpatrzeniu wniosku M. C.-W. Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast decyzją z dnia [...] października 2000 r., nr [...], utrzymaną w mocy decyzją z dnia [...] grudnia 2000 r. nr [...], odmówił stwierdzenia nieważności decyzji z dnia [...] stycznia 1963 r. oceniając, że w sprawie nie zaistniała żadna z przesłanek wymienionych w art. 156 § 1 kpa.
Wyrokiem z dnia 18 września 2002 r. sygn. akt l SA 440/01 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia [...] grudnia 2000 r. i poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] października 2000 r. W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził m.in., że w ofercie o dobrowolne odstąpienie nieruchomości nie podano ceny jej nabycia, zaś zawiadomienie nie zostało doręczone właścicielowi nieruchomości S. C. Wskazano również, iż organ nadzoru nie zbadał, czy M. C.-W. jest jedynym spadkobiercą S. C..
Ponownie rozpoznając sprawę decyzją z dnia [...] lutego 2003 r., nr [...] Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast stwierdził nieważność orzeczenia Prezydium Rady Narodowej m. Krakowa z dnia [...] stycznia 1963 r., nr [...] o wywłaszczeniu nieruchomości położonej w Krakowie gm. kat. Z., oznaczonej jako część parceli nr [...], obecnie część działek nr [...] i nr [...], uznając, że zostało ono wydane z rażącym naruszeniem przepisów art. 6 ust. 1, art. 16 ust. 1 i art. 18 ust. 2 ustawy dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz. U. z 1961 r. Nr 18, poz. 94), a tym samym zawiera jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 kpa, co skutkuje stwierdzeniem jego nieważności.
Organ nadzoru stwierdził, że podstawą orzeczenia wywłaszczeniowego Prezydium Rady Narodowej m. Krakowa była ustawa z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz. U. z 1961 r. Nr 18, poz. 94) i w kontekście zgodności z jej przepisami zostało przeprowadzono postępowanie nadzorcze. Zgodnie z art. 6 ust. 1 powołanej ustawy, ubiegający się o wywłaszczenie przed wystąpieniem do organu administracji państwowej z wnioskiem o wszczęcie postępowania, zobowiązany był do zwrócenia się do właściciela o dobrowolne odstąpienie nieruchomości. Z obowiązku tego ubiegający się o wywłaszczenie był zwolniony, jeżeli prowadzenie rokowań natrafiło na trudne do pokonania przeszkody (art. 6 ust. 4 ustawy).