Ponadto, na podstawie art. 182 § 2 p.p.s.a., skarżący oświadczyli, iż zrzekają się przeprowadzenia rozprawy.
Odpowiedź na skargę nie została wniesiona.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r. poz. 1302), Naczelny Sąd Administracyjny związany jest podstawami skargi kasacyjnej, z urzędu zaś bierze pod uwagę jedynie nieważność postępowania. W niniejszej sprawie żadna z wymienionych w art. 183 § 2 p.p.s.a. przesłanek nieważności postępowania nie zaistniała, wobec czego kontrola Naczelnego Sądu Administracyjnego ograniczyła się wyłącznie do zbadania zawartych w skardze kasacyjnej zarzutów.
Zdaniem autora skargi kasacyjnej, zostały one oparte na podstawie kasacyjnej, wymienionej w art. 174 pkt 2 p.p.s.a., to jest na istotnym naruszeniu przepisów postępowania, w rzeczywistości jednak oparto je na obu podstawach kasacyjnych określonych w art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a. (obraz prawa materialnego i istotne naruszenie przepisów proceduralnych), gdyż przepisy art. 162 § 1 pkt 1 k,p.a. i art. 156 § 2 k.p.a. - chociaż zamieszczone w ustawie procesowej (kodeksie postępowania administracyjnego) - mają jednak charakter materialnoprawny (vide: wyrok NSA z dnia 20 grudnia 2011 r. sygn. akt II OSK 1913/10, LEX nr 1134701 i wyrok NSA z dnia 15 maja 2018 r. sygn. akt I OSK 3005/17).
W tym kontekście należało uznać, że zarzut naruszenia art. 145 pkt 1 lit c) p.p.s.a. był całkowicie bezpodstawny, gdyż po pierwsze, w analizowanej sprawie nie można było - już co do zasady - mówić o naruszeniu procedury (żaden przepis proceduralny nie został wymieniony jako zarzut kasacyjny) a po drugie, w/w przepis ma jedynie charakter blankietowy, co oznacza, że oparcie wyroku na jego podstawie jest wynikiem stwierdzenia przez sąd wojewódzki określonych uchybień procesowych, których dopuścił się organ przy wydawaniu zaskarżonej decyzji.
Przepis natomiast art. 3 § 2 pkt 1 p.p.s.a. stanowi, iż kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne. Przepis ten ma więc charakter ustrojowy a zatem wydanie wyroku, niezgodnego z oczekiwaniem skarżących, nie może być utożsamiane z uchybieniem powołanej normie. Nie ma bowiem żadnych podstaw do przyjęcia, iż Sąd Wojewódzki nie dokonał w niniejszej sprawie kontroli działalności administracji publicznej albo, że ocenę swoją oparł na innym kryterium niż zgodność zaskarżonej decyzji z prawem.
W rozpoznawanej sprawie jej istota dotyczyła natomiast kwestii materialnoprawnych. Orzekając bowiem na wniosek A. G. z 1993 r., Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast, ostateczną decyzją z dnia [...] grudnia 1997 r. nr [...] stwierdził, że decyzja Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia [...] czerwca 1969 r. nr [...] i utrzymana przez nią w mocy decyzja Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy z dnia [...] kwietnia 1969 r. nr [...] o odmowie ustanowienia prawa użytkowania wieczystego do gruntu nieruchomości warszawskiej, położonej przy ul. [...], oznaczonej nr hip. [...] - w częściach określonych w aktach notarialnych, dotyczących sprzedanych lokali nr 1, 2, 3, 5, 6, 7 oraz udziałów przypadających właścicielom tych lokali w części budynku i jego urządzeniach służących do wspólnego użytku ogółu mieszkańców, a także gruntu oddanego w użytkowanie wieczyste nabywcom tych lokali - wydane zostały z naruszeniem prawa, a w pozostałej części - organ nadzoru stwierdził ich nieważność. Następnie jednak m. st. Warszawa - na skutek spadkobrania (postanowienia Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa: z dnia 24 maja 2006 r. sygn.. akt I Ns 609/06 i z dnia 16 lipca 2013 r. sygn.. akt I Ns 467/12) - stało się właścicielem nieruchomości lokalowej (lokal nr 1) znajdującej się w budynku położonym przy ul. [...] i tym samym nabyło stosowny udział we współwłasności części wspólnych tego budynku a także w prawie użytkowania wieczystego do gruntu przedmiotowej nieruchomości. W związku z tym, ponieważ grunt dawnej nieruchomości warszawskiej stanowił obecnie własność komunalną - w powyższym zakresie - doszło do fuzji prawa użytkowania wieczystego z prawem własności.