Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Janina Antosiewicz, Sędziowie NSA Zbigniew Rausz, Irena Kamińska /spr./, Protokolant Kamil Wertyński, po rozpoznaniu w dniu 8 maja 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej E. T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 czerwca 2006 r. sygn. akt I SA/Wa 1849/05 w sprawie ze skargi E. T. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 02 czerwca 2006 r., wydanym w sprawie o sygn. akt I SA/Wa 1849/05, oddalił skargę E. T. na decyzję Ministra Infrastruktury [...], nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji.
W ocenie Sądu I instancji skarga była niezasadna, bowiem zaskarżona decyzja Ministra Infrastruktury nie naruszała prawa.
W rozpoznawanej sprawie zasadnicze znaczenie miał fakt, że Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie - Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie wyrokiem z dnia 03 kwietnia 1990 r., sygn. akt SA/Lu 945/89, oddalił skargę E. T., nazywanego dalej skarżącym, na decyzję Dyrektora Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Wojewódzkiego w [...] (Głównego Geodety Wojewódzkiego w [...]) z dnia 16 października 1989 r., uznając, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa. Wymieniona decyzja z dnia 16 października 1989 r. stała się następnie przedmiotem wniosku skarżącego o stwierdzenie nieważności.
Sąd I instancji wskazał, że w dacie wydania przedmiotowego wyroku z dnia 3 kwietnia 1990 r. postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym regulowały przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 1980 r., Nr 9, poz. 26 z późn. zm.).
Zakres sprawowanej przez sąd kontroli decyzji wyznaczał wówczas przepis art. 207 § 2 i § 3 K.p.a. Stosownie do powołanego art. 207 § 2 K.p.a. sąd administracyjny uchylał decyzję, jeżeli stwierdził naruszenie prawa materialnego (chyba że naruszenie to nie miało wpływu na wynik sprawy), naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania z przyczyn określonych w art. 145 § 1, bądź też inne naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, które miały istotny wpływ na wynik sprawy. W myśl zaś art. 207 § 3 K.p.a. sąd administracyjny stwierdzał nieważność decyzji, jeżeli zachodziły przyczyny określone w art. 156 § 1 K.p.a..
Zgodnie natomiast z art. 206 obowiązującego wówczas K.p.a., sąd administracyjny - podobnie jak w obowiązującym stanie prawnym - dokonywał kontroli zaskarżonej decyzji, nie będąc związany granicami skargi, co oznacza, że dokonując oceny zgodności zaskarżonej decyzji z prawem, niezależnie od podniesionych w skardze zrzutów - sąd badał zaskarżoną decyzję w pełnym zakresie, tj. zarówno pod względem występowania wad kwalifikowanych powodujących stwierdzenie jej nieważności (art. 207 § 3 K.p.a.), jak i pod względem innych naruszeń prawa skutkujących jej uchyleniem (art. 207 § 2 K.p.a.). Jak podkreślił Sąd I instancji żadna z przyczyn nieważności określonych w powołanym przepisie art. 156 § 1 K.p.a. nie może powstać po wydaniu decyzji przez organ administracyjny. Innymi słowy, jeżeli przyczyny nieważności decyzji nie występowały w chwili wydania decyzji, to nie mogły powstać również po jej wydaniu.
W sytuacji zaś, gdy sąd stwierdził, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa w stopniu uzasadniającym jej uchylenie lub stwierdzenie nieważności wydawał wówczas wyrok oddalający skargę.
Odwołując się do stanowiska doktryny, Sąd I instancji wskazał, że oddalenie przez sąd administracyjny skargi na niezgodność decyzji z prawem zamyka organowi administracyjnemu drogę do stwierdzenia nieważności, ze względu na związanie go oceną prawną zawartą w wyroku sądu w odniesieniu do przedmiotu rozstrzygnięcia sądowego (B. Adamiak, J. Borkowski "Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz", Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2004 r., str. 710).