Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wojciech Chróścielewski Sędziowie Janina Antosiewicz NSA Zygmunt Zgierski (spr.) Protokolant Barbara Dąbrowska po rozpoznaniu w dniu 5 kwietnia 2007r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 maja 2005r. sygn. akt I SA/Wa 535/05 w sprawie ze skargi J. G. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy nabycia mienia Skarbu Państwa z mocy prawa 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. W. kwotę 292,80 zł (dwieście dziewięćdziesiąt dwa złote osiemdziesiąt groszy) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
Wyrokiem z dnia 17 maja 2005 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę J. G. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] w przedmiocie odmowy nabycia mienia Skarbu Państwa z mocy prawa.
W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne:
W dniu 21 lipca 2004 r. J. G. wystąpił do Wojewody Mazowieckiego z wnioskiem o wydanie deklaratoryjnej decyzji administracyjnej, potwierdzającej przejście na Gminę Warszawa Centrum prawa własności nieruchomości zajętej pod drogi publiczne, a stanowiącej część ulicy [...] i część ulicy [...].
Decyzją z dnia 15 listopada 2004 r. Wojewoda Mazowiecki odmówił stwierdzenia nabycia przez Gminę Warszawa-Centrum z mocy prawa, z dniem 1 stycznia 1999 r., prawa własności nieruchomość położonej w Warszawie i stanowiącej część działki gruntu oznaczonej numerem 67, zajętej pod drogę publiczną - ulicę [...]. Rozstrzygnięcie Wojewody, decyzją z dnia [...], utrzymał w mocy Minister Infrastruktury.
W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, organ administracji publicznej podniósł, że z zaświadczenia z dnia 10 stycznia 1950 r., wystawionego przez Sąd Grodzki w Warszawie Oddział Ksiąg Wieczystych wynika, że dla nieruchomości położonej w Warszawie przy ulicy [...] jest urządzona księga hipoteczna o numerze [...], w której jako współwłaściciele wpisani byli W. i H. małżonkowie G.. Na podstawie postanowień Sądu Powiatowego w Pruszkowie z 27 kwietnia 1960 r. i Sądu Rejonowego dla miasta Stołecznego Warszawy z 7 stycznia 1991 roku, spadek po W. G. i H. G. nabył w całości J. A. G..
Ponadto, z zaświadczenia Państwowego Biura Notarialnego w Warszawie z dnia 7 grudnia 1990 r. wynika, że zgodnie ze stanem wykazu hipotecznego nieruchomości, uregulowanej w księdze wieczystej "Nieruchomość Nr [...] w Warszawie", nieruchomość położona w Warszawie przy ul. J. O. była własnością W. i H. małżonków G. i na mocy art. 1 dekretu z dnia 26 października 1945 roku o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta stołecznego Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279) stała się własnością Skarbu Państwa. Stosownego wpisu prawa własności dokonano na wniosek Prezydium Rady Narodowej w mieście stołecznym Warszawa w dniu 9 marca 1964 r.
Decyzją komunalizacyjną Ministra dnia 9 listopada 1992 r. Wojewoda stwierdził nabycie nieruchomości przez Dzielnicę - Gminę Warszawa Wola.
Na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] skargę do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Warszawie wniósł J. G., domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji.
W skardze podniesiono zarzut naruszenia przepisu art. 73 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872 ze zm.) poprzez nie wypłacenie odszkodowania za grunt zajęty pod drogi publiczne. Podniesiono ponadto, że w oparciu o dekret o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta stołecznego Warszawy, Skarb Państwa mógł jedynie użytkować grunty położone na terenie Warszawy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny Warszawie oddalił skargę. W uzasadnieniu wyroku podkreślił, że dekret o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta stołecznego Warszawy, choć niewątpliwie restrykcyjny, określał konkretne zasady przejścia prawa własności na rzecz Gminy miasta Stołecznego Warszawy oraz określał zasady dotyczące przyznawania prawa własności czasowej do gruntów nieruchomości warszawskich. Stosownie do treści art. 1 tego dekretu, wszelkie grunty znajdujące się na obszarze miasta stołecznego Warszawy z dniem wejścia w życie dekretu przeszły na własność Gminy miasta stołecznego Warszawy. Następnie na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 20 marca 1950 r. o terenowych organach jednolitej władzy państwowej (Dz. U. Nr 14, poz. 130) grunty te stały się własnością Skarbu Państwa. Przepis art. 2 dekretu jednoznacznie wskazywał, iż dekret stanowił podstawę do przepisania we właściwych księgach hipotecznych prawa własności do gruntów na rzecz Gminy miasta stołecznego Warszawy. Nabycie prawa własności do gruntów warszawskich następowało więc z mocy samego prawa (z mocy dekretu). Dalej Sąd wskazał, iż stosownie do treści art. 7 ust. 1 i ust. 2 dekretu, dotychczasowemu właścicielowi bądź jego następcy prawnemu przysługiwało prawo do złożenia, w terminie 6 miesięcy od dnia objęcia gruntu w posiadanie przez gminę, wniosku o przyznanie prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości warszawskiej (prawa wieczystej dzierżawy) za symbolicznym czynszem. Organ miał obowiązek uwzględnić wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela dało się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania.