Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Janina Antosiewicz (spr.), Sędziowie NSA Jerzy Bujko,, Małgorzata Pocztarek, Protokolant Iwona Sadownik, po rozpoznaniu w dniu 26 września 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Marka P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 września 2005 r. sygn. akt II SA/Wa 860/05 w sprawie ze skargi Marka P. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 8 lutego 2005 r. (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o mianowaniu na inne stanowisko służbowe oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 9 września 2005 r. II SA/Wa 860/05 oddalił skargę Marka P. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 8 lutego 2005 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o mianowaniu na inne stanowisko służbowe.
W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył ustalenia organu, z których wynikało, iż Marek P. zwrócił się do Komendanta Głównego Policji o stwierdzenie nieważności rozkazu personalnego (...) Komendanta Wojewódzkiego Policji w K. z 8 sierpnia 1990 r. o zwolnieniu go ze stanowiska w Milicji Obywatelskiej i mianowaniu na stanowisko w Policji z dniem 31 lipca 1990 r.
Wniosek swój uzasadnił tym, że zajmując stanowisko Szefa Rejonowego Urzędu Spraw Karnych w K. w 1989 r. ze względu na długotrwałą chorobę, konieczność leczenia i rehabilitacji, na własną prośbę został zwolniony z zajmowanego stanowiska i przeniesiony do dyspozycji Szefa WUSW w K. Przewidywano mianowanie go na równoległe stanowisko w Wydziale Inspekcji WUSW. W dniu 31 lipca 1990 r. otrzymał propozycję mianowania na niższe stanowisko, a w razie odmowy przewidywano zwolnienie go ze służby. Zdaniem strony, użyto w stosunku do niego szantażu, gdyż nie przedstawiono mu żadnych powodów obniżenia stanowiska. Obawiając się zwolnienia, wyraził zgodę na mianowanie na niższe stanowisko, z którego został następnie zwolniony, wskutek czego uległa obniżeniu podstawa emerytury. Decyzji z 8 sierpnia 1990 r. strona zarzuciła naruszenie art. 38 ustawy z 6 kwietnia 1990 r. o Policji, który określa w jakich przypadkach można policjanta przenieść na niższe stanowisko służbowe oraz naruszenie art. 84, 86 i 87 Kc.
Komendant Główny Policji decyzją nr 53 z dnia 16 grudnia 2004 r., działając na podstawie art. 157 par. 1 i art. 158 par. 1 Kpa, odmówił stwierdzenia nieważności powyższej decyzji. W uzasadnieniu podał, iż o rażącym naruszeniu prawa w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa można mówić jedynie wówczas, gdy w wyniku naruszenia prawa powstały skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności, nie ma natomiast rozstrzygającego znaczenia ani oczywistość naruszenia określonego przepisu prawnego, ani charakter przepisu, który został naruszony.
Zgodnie z art. 149 ust. 1 ustawy o Policji, z chwilą rozwiązania MO jej funkcjonariusze stali się policjantami. Ustawa ta nie gwarantowała jednak funkcjonariuszom MO zachowania dotychczasowych stanowisk służbowych. Przeniesienie tych funkcjonariuszy na niższe stanowiska służbowe w Policji mogło odbywać się bez konieczności zachowania wymogów określonych w art. 38 ust. 2 ustawy o Policji. Przepis ten dotyczył bowiem policjantów zajmujących już stanowiska służbowe, a nie funkcjonariuszy, którzy na te stanowiska nie zostali jeszcze mianowani. Organ powołuje się na wyrok NSA II SA 2562/00 prezentujący takie stanowisko. Organ stwierdził także, iż propozycje czynione stronie w 1989 r. przed zwolnieniem go ze stanowiska Szefa RUSW w S. nie mogły mieć wpływu na mianowanie go z dniem 31 lipca 1990 r. na stanowisko policyjne młodszego specjalisty. Decyzja z 8 sierpnia 1990 r. uzasadniona była zmianami organizacyjnymi związanymi z likwidacją urzędów spraw wewnętrznych i utworzeniem komend policji.