Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Monika Nowicka Sędziowie: Sędzia NSA Irena Kamińska Sędzia NSA Anna Łukaszewska - Macioch (spr.) Protokolant asystent sędziego Wojciech Latocha po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2012 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Polskiej Akademii Nauk od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 maja 2011 r. sygn. akt I SA/Wa 2361/10 w sprawie ze skargi Polskiej Akademii Nauk na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia 30 stycznia 2009 r. nr BO3e/786-WP-292/08 w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 11 maja 2011 r. sygn. akt I SA/Wa 2361/10 oddalił skargę P. A. N. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia 30 stycznia 2009 r. nr BO3e/786-WP-292/08 w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji.
W uzasadnieniu wyroku Sąd przedstawił następujący stan faktyczny sprawy:
Nieruchomość położona w Warszawie przy ul. D. oznaczona nr hip. (...) o powierzchni 1344,12 m2, stanowiąca własność W. S., objęta została działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279). Z materiałów inwentaryzacyjnych Biura Odbudowy Stolicy z lat 1945 -1946, nadesłanych przy piśmie Archiwum Państwowego m. st. Warszawy z dnia 13 września 2001 r., nr IV 840-402/01 wynika, że na nieruchomości znajdował się budynek mieszkalny murowany o trzech kondygnacjach w bardzo dobrym stanie. Z dniem wejścia w życie dekretu grunt przedmiotowej nieruchomości przeszedł na własność gminy m. st. Warszawy, a następnie na własność Skarbu Państwa.
W dniu 16 lutego 1949 r. W. S. złożyła w Zarządzie Miejskim m. st. Warszawy wniosek o przyznanie prawa własności czasowej do gruntu ww. nieruchomości. Prezydium Rady Narodowej m. st. Warszawy orzeczeniem administracyjnym z dnia 14 listopada 1952 r., nr Gm.II-15D/66/52 odmówiło przyznania prawa własności czasowej uzasadniając to przeznaczeniem terenu w planie zagospodarowania przestrzennego pod budownictwo publiczne. Ministerstwo Gospodarki Komunalnej decyzją z dnia 8 grudnia 1953 r., nr MT-6615/1/53 utrzymało w mocy orzeczenie administracyjne z dnia 14 listopada 1952 r.
W dniu 5 lipca 2001 r. do Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast wpłynął wniosek T. S. i P. S. - spadkobierców byłej właścicielki - o stwierdzenie nieważności orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej m. st. Warszawy z 14 listopada 1952 r. oraz decyzji Ministra Gospodarki Komunalnej z 8 grudnia 1953 r.
Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast decyzją z 30 września 2002 r., nr GN.5.3-R-3/2002 stwierdził nieważność decyzji Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 8 grudnia 1953 r. i utrzymanego nią w mocy orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej m. st. Warszawy z dnia 14 listopada 1952 r. Decyzję tę następnie utrzymał w mocy decyzją z dnia 25 lutego 2003 r. nr ORZ.5.3/813-WP-856/02.
Na skutek skargi wniesionej przez I. M. D. i K. im. M. M. P.A. N. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 29 września 2006 r. sygn. akt I SA/Wa 2104/04 uchylił zaskarżoną decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 25 lutego 2003 r. oraz utrzymaną nią w mocy decyzję z dnia 30 września 2002 r. wskazując, iż użytkownikiem wieczystym nieruchomości przy ul. D. w Warszawie jest P. A. N., a nie I. C. M. D. i K. PAN; Akademia zaś nie brała udziału w postępowaniu administracyjnym.
Minister Infrastruktury decyzją z 16 lipca 2008 r. nr BO3t-786-R/1-60/07 ponownie stwierdził nieważność decyzji Ministra Gospodarki Komunalnej z 8 grudnia 1953 r. i orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w m.st. Warszawie z dnia 14 listopada 1952 r. W uzasadnieniu decyzji Minister Infrastruktury stwierdził, że postępowanie wyjaśniające wykazało, iż Archiwum Państwowe m. st. Warszawy nie posiada powojennego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, który by do dnia wydania badanej w trybie nadzoru decyzji, to jest do dnia 18 grudnia 1953 r., obejmował nieruchomość przy ul. D. Zdaniem organu nadzoru, w takiej sytuacji organ rozpoznający wniosek dekretowy winien był odnieść się do ogólnego planu zabudowania m. st. Warszawy zatwierdzonego przez Ministerstwo Robót Publicznych w dniu 11 sierpnia 1931 r., wydanego na podstawie art. 23-28 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 16 lutego 1928 r. o prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli (Dz. U. Nr 34, poz. 216 ze zm.).