W trakcie postępowania nadzorczego nie stwierdzono również, aby badane orzeczenie naruszyło pozostałe przesłanki art. 156 § 1 k.p.a., w związku z czym organ uznał, że brak jest podstaw do stwierdzenia nieważności przedmiotowego orzeczenia.
Wskazano, że z treści orzeczenia z dnia [...] marca 1953r. wynika, że zostało ono poprzedzone dwiema rozprawami w dniu [...] i [...] października 1952r., zostało zatem umożliwione stronom wypowiedzenie się w sprawie. Wskazano również, że jak wynika z uzasadnienia decyzji, odszkodowanie zostało ustalone przy udziale biegłych oraz były rozpatrywane zgłoszone w toku postępowania wnioski.
Na powyższą decyzję A. Z. - N. złożyła Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, wskazując, że organ administracyjny nie wyjaśnił zarzutu naruszenia w trakcie postępowania wywłaszczeniowego art. 7 ust. 3 dekretu z dnia 24 kwietnia 1949 roku oraz zarzutu w sprawie udziału właścicieli wywłaszczanych nieruchomości w negocjacjach ceny (art. 28 dekretu).
Skarżąca podniosła, że ogólne wezwanie skierowane do właścicieli wywłaszczanych nieruchomości powinno być wyłożone w siedzibie urzędu, a o tym fakcie powinien być zawiadomiony właściciel wywłaszczanej nieruchomości.
Wskazano również, że zaskarżona decyzja opiera się na materiale dowodowym zgromadzonym w poprzednim postępowaniu, skutkiem którego było wydanie decyzji uchylonych przez Naczelny Sąd Administracyjny. W ocenie skarżącej, organ administracji, wydając zaskarżoną decyzję, bezprawnie przerzucił na nią ciężar dowodu wykazania, iż orzeczenie wywłaszczeniowe dotknięte było wadami wskazanymi przez skarżącą. Natomiast zdaniem skarżącej, fakt nie posiadania przez organ dowodów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy powinien obciążać ten organ a nie skarżącą.
Wyrokiem z dnia 20 czerwca 2006r., sygn. akt I SA/Wa 75/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...], nr [...], oraz decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...], nr [...], w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji wywłaszczeniowej.
Sąd wskazał, że weryfikowane w trybie nadzoru orzeczenie Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w S. z dnia [...], Nr [...] zostało wydane na podstawie przepisów dekretu z dnia 26 kwietnia 1949 roku o nabywaniu i przekazywaniu nieruchomości niezbędnych dla realizacji narodowych planów gospodarczych (Dz. U. 1952 nr 4 poz.31). Zgodnie z treścią dekretu przejmowanie nieruchomości mogło być dokonane z zachowaniem jego przepisów (art. 1), a to oznacza, że administracyjnoprawne czynności uprawnionych podmiotów w zakresie samodzielnego wykonywania zadań, wraz z pozostałymi uprawnieniami regulacyjnymi ze sfery stosowania prawa dla celów przejmowania nieruchomości, musiały być ściśle stosowane i literalnie interpretowane, z zakazem domniemań nieprzewidzianych prawem, ograniczających uprawnienia właściciela poddanego przymusowemu oddaniu nieruchomości niezbędnej dla realizacji celów określonych w art. 3.
Sąd podniósł, że z art. 8 ust. 1 dekretu wynika, iż jednym z koniecznych warunków przejęcia nieruchomości niezbędnych dla realizacji narodowych planów gospodarczych było wezwanie przez wykonawcę narodowych planów gospodarczych, który uzyskał zezwolenie, przewidziane w art. 5, właściciela nieruchomości, by odstąpił mu tę nieruchomość za cenę, określoną na podstawie art. 28 przez wykonawcę, a zatwierdzoną przez prezydium wojewódzkiej rady narodowej.