Uzasadniając wymóg spełnienia warunku przesiedlenia jako przesłanki nabycia prawa do rekompensaty Sąd odwołał się do argumentacji zawartej w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 października 2014 r. o sygn. akt I OSK 2763/13 i z 7 lipca 2017 r. o sygn. akt I OSK 2488/16 (orzeczenia dostępne na www.cbois.nsa.gov.pl). Wyjaśnił, że w wyniku umów republikańskich: układu z 9 września 1944 r. pomiędzy Polskim Komitetem Wyzwolenia Narodowego a Rządem Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Rad, układu z 9 września 1944 r. pomiędzy PKWN a Rządem Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Rad, układu z 22 września 1944 r. pomiędzy PKWN a Rządem Litewskiej Socjalistycznej Republiki Rad, uzupełnionych umową z 6 lipca 1945 r. między Tymczasowym Rządem Jedności Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej i Rządem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich o prawie zmiany obywatelstwa radzieckiego osób narodowości polskiej i żydowskiej, mieszkających w ZSRR i o ich ewakuacji do Polski i o prawie zmiany obywatelstwa polskiego osób narodowości rosyjskiej, ukraińskiej, białoruskiej, rusińskiej i litewskiej, mieszkających na terytorium Polski i o ich ewakuacji do ZSRR a także umowy pomiędzy Rzeczypospolitą Polską a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich z 15 lutego 1951 r. o zamianie odcinków terytoriów państwowych (Dz. U. Nr 11, poz. 63) i umową między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich z 25 marca 1957 r. w sprawie terminu i trybu dalszej repatriacji z ZSRR osób narodowości polskiej (Dz. U. z 1957 r., Nr 47, poz. 222) przeprowadzona została "ewakuacja" obywateli polskich narodowości polskiej i żydowskiej z terytoriów republik sowieckich oraz Litwinów, Białorusinów, Rusinów i Ukraińców mieszkających na dawnych terenach Rzeczypospolitej Polskiej. Umowy te, co wynika wprost z ich treści stanowiły, że ewakuacja dotyczy "wszystkich Polaków i Żydów będących obywatelami polskimi mieszkających w zachodnich okręgach odpowiednich republik i chcących się przesiedlić na terytorium Polski" (art. 1 układów). Oczywistym jest, że mimo sformułowania "chcących się przesiedlić" Polacy znaleźli się w sytuacji przymusowej i doznawali z tego tytułu różnorakiego rodzaju krzywd. Niezależnie jednak od oceny tych zdarzeń, która jest jednoznaczna, z treści wszystkich wskazanych na wstępie umów republikańskich wynika, że ich celem było przemieszczenie osób narodowości polskiej i żydowskiej na terytorium Polski w jej powojennych granicach. Umowy republikańskie nie stanowiły wprost podstawy prawnej dla roszczeń kompensacyjnych z tytułu utraty mienia pozostawionego poza granicami państwa polskiego, lecz kreowały zobowiązanie władz państwa polskiego do uregulowania w prawie wewnętrznym rozliczeń z obywatelami polskimi, którzy utracili mienie w związku ze zmianą granic. To stanowisko jest już utrwalone w orzecznictwie (por. uchwała SN z 17 października 1991 r., sygn. akt III CZP 99/91, publ. OSNCP 1992, nr 4, poz. 61; wyrok SN z dnia 21 listopada 2003 r., sygn. akt I CK 323/02, publ. OSNC 2004, nr 6, poz. 103; wyrok SN z dnia 19 listopada 2004 r., sygn. akt V CK 245/04, publ. Lexis nr 370701, a także wyroki Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 grudnia 2002 r., sygn. K 33/02, publ. OTK ZU nr 7/A/2002, poz.97; Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 grudnia 2004, sygn. K 2/04, publ. OTK-A 2004/11/117, z dnia 23 października 2012 r., sygn. SK 11/12, publ. OTK-A 2012/9/107). W okresie powojennym kwestie rozliczeń za nieruchomości zabużańskie były początkowo uregulowane przez ustawodawcę w kilku aktach prawnych (dekret z dnia 6 września 1946 r. o ustroju rolnym i osadnictwie na obszarze Ziem Odzyskanych i byłego Wolnego Miasta Gdańska (Dz. U. Nr 49, poz. 279, ze zm.), dekret z dnia 6 grudnia 1946 r. o przekazywaniu przez Państwo mienia nierolniczego na obszarze Ziem Odzyskanych i b. Wolnego Miasta Gdańska (Dz. U. Nr 71, poz. 389, ze zm.); dekret z 6 września 1951 r. o ochronie i uregulowaniu własności osadniczych gospodarstw chłopskich na obszarze Ziem Odzyskanych (Dz.U. 46, poz. 340 ze zm.); dekret z dnia 10 grudnia 1952 r. o odstępowaniu przez Państwo nieruchomego mienia nierolniczego na cele mieszkaniowe oraz na cele budownictwa indywidualnych domów jednorodzinnych (Dz. U. Nr 49, poz. 326); dekret z dnia 18 kwietnia 1955 r. o uwłaszczeniu i uregulowaniu innych spraw, związanych z reformą rolną i osadnictwem rolnym (Dz. U. Nr 18, poz. 107, ze zm.); ustawa z dnia 28 maja 1957 r. o sprzedaży przez Państwo domów mieszkalnych i działek budowlanych (Dz. U. Nr 31, poz. 132, ze zm.); ustawa z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach (Dz. U. Nr 32, poz. 159, ze zm.), ustawa z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. Nr 22, poz. 99, ze zm.); ustawa z dnia 10 czerwca 1994 r. o zagospodarowaniu nieruchomości Skarbu Państwa przejętych od wojsk Federacji Rosyjskiej (Dz. U. Nr 79, poz. 363, ze zm.); ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. Nr 115, poz. 741); ustawa z dnia 4 września 1997 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego przysługującego osobom fizycznym w prawo własności (Dz. U. Nr z 2001 r., Nr 120 , poz. 1299 ze zm.). Wszystkie wskazane powyżej regulacje miały na celu pomoc osobom przesiedlonym i zamieszkującym w Polsce ("nadziały"ziemi z reformy rolnej, akty nadania na terenach Ziem Odzyskanych, odstępowanie osobom fizycznym państwowego nieruchomego mienia nierolniczego na indywidualne potrzeby mieszkaniowe, zaliczenie wartości mienia pozostawionego na terenach nie wchodzących w skład obecnego obszaru Państwa na pokrycie ceny sprzedawanych przez państwo nieruchomości lub na pokrycie opłat za użytkowanie wieczyste). Odnośnie do wskazanych regulacji prawnych, w zakresie omawianego zagadnienia, zapadały uchwały Sądu Najwyższego. Już w uchwale 7 sędziów z 30 maja 1990 r., sygn. III CZP 1/90, publ. OSNCP 1990, z.10-11, poz.129) Sąd Najwyższy wywiódł, że na równi z osobami, które powróciły do kraju na podstawie wymienionych umów zawartych w latach 1944 - 1957, powinny być traktowane osoby, które nie mogły się poddać "procedurze" określonej w tych umowach, zwłaszcza zaś w układach "republikańskich", gdyż w tym okresie z przyczyn od siebie niezależnych nie przebywały w ZSRR, a w przypadku pozostawania na terytorium tego państwa nie mogły z prawa do ewakuacji czy repatriacji skorzystać. Dotyczyło to osób, które pozostawiły swoje mienie nieruchome na terenach nie wchodzących w skład obecnego obszaru Państwa, zamieszkiwały na tych terenach przed dniem 1 września 1939 r. i opuściły ZSRR przed rozpoczęciem ewakuacji - zbiegły na obecne terytorium Polski z obawy przed deportacjami, zsyłkami czy wręcz likwidacją, zostały wywiezione na roboty przymusowe do Niemiec - skąd powróciły do kraju, wreszcie przybyły do Polski w szeregach wojska. Następnie w uchwale z 5 czerwca 1990 r., sygn. III CZP 4/90 (Lexis pl 420176) Sąd Najwyższy stwierdził, że "[u]prawnienia do ekwiwalentu z art. 88 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. przysługują również osobie, która przed dniem 1 września 1939 r. zamieszkiwała na terenach nie wchodzących w skład obecnego obszaru Państwa, miała obywatelstwo polskie, pozostawiła na tych terenach majątek nieruchomy, który utraciła, a nie mogła poddać się ewakuacji w trybie przewidzianym w układzie z 9 września 1944 r. zawartym przez PKWN z Rządem Ukraińskiej SRR, gdyż wcześniej została wywieziona na roboty przymusowe do Rzeszy Niemieckiej, skąd - po zakończeniu działań wojennych - powróciła do kraju". Również w uchwale 7 sędziów z 10 kwietnia 1991 r., sygn. III CZP 84/90, publ. OSNC 1991/8-9/97, Sąd Najwyższy, dokonując wykładni art. 88 ust. 1 ustawy z 29 kwietnia 1985 r. jednoznacznie stwierdził, że brzmienie tego przepisu nie pozostawia wątpliwości co do tego, że prawo do rekompensaty uzależnione zostało od treści wiążących Państwo umów międzynarodowych, a "przewidziane w art. 88 ust. 1 ustawy z 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości prawo do zaliczenia wartości mienia nieruchomego pozostawionego na terenach nie wchodzących w skład obecnego obszaru Państwa Polskiego przysługuje obywatelom polskim, zamieszkałym w dniu 1 września 1939 r. na tych terenach, którzy po tym dniu opuścili je w związku z wojną rozpoczętą w 1939 r. i zamieszkują w Polsce". Zwrócono przy tym uwagę, że ograniczenie tego uprawnienia do osób zamieszkałych w Polsce podyktowane jest troską Państwa o warunki bytowe jego obywateli zamieszkujących w kraju, w celu umożliwienia im odzyskania standardu życiowego zbliżonego do uprzednio posiadanego. W sposób całościowy problematykę tzw. roszczeń zabużańskich regulowała natomiast ustawa z 12 grudnia 2003 r. o zaliczaniu na poczet ceny sprzedaży albo opłat z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości Skarbu Państwa wartości nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami państwa polskiego (Dz. U. z 2004 r., Nr 6, poz. 39). Przepisy tej ustawy były przedmiotem oceny Trybunału Konstytucyjnego pod względem ich zgodności z Konstytucją. W wyroku z 15 grudnia 2004, sygn. K 2/04, publ. OTK-A 2004/11/117 Trybunał Konstytucyjny wyraził stanowisko, że w sytuacji gdy umowy republikańskie wiązały jednoznacznie przyrzeczoną kompensację z wymogiem posiadania obywatelstwa polskiego oraz faktem przemieszczenia się celem zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w jej nowych granicach, ustawodawca, regulując kwestie zakresu podmiotowego prawa zaliczenia (służącego urzeczywistnieniu prawa do kompensacji), mógł zasadnie nawiązać do wymogów objętych zobowiązaniami wskazanymi w umowach republikańskich. W szczególności mógł i nadal może ograniczyć kompensację do kręgu obywateli polskich i to tylko tych, którzy zostali objęci przemieszczeniem (repatriacją) na terytorium państwa polskiego w jego powojennych granicach. Fakt przemieszczenia się i zamieszkania na obszarze państwa polskiego bezpośrednio po przemieszczeniu (repatriacji) mógł być zasadnie uznany za warunek korzystania z uprawnień kompensacyjnych. Ponadto Trybunał podkreślił, że kompensacja wartości pozostawionego mienia przez państwo polskie nie miała i nadal nie ma natury i cech odszkodowania (w znaczeniu cywilnoprawnym) za mienie wywłaszczone de facto (lub bez podstawy prawnej), ale charakter sui generis publiczno-prawnej pomocy majątkowej dla obywateli polskich, którzy objęci zostali przemieszczeniem na terytorium państwa polskiego w jego powojennych granicach. Oceny tej, jak wywodził Sąd pierwszej instancji, nie zmienia ani późniejszy wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 23 października 2012 r., sygn. SK 11/12, ani dokonana na podstawie wskazań tego wyroku nowelizacja ustawy zabużańskiej z 2005 r., a w szczególności treść art. 1 ust. 2 tej ustawy po jej nowelizacji, w aktualnym brzmieniu. Wprawdzie w wyroku z 15 grudnia 2004 r., sygn. K 2/04, Trybunał Konstytucyjny poddawał ocenie przepisy ustawy z 12 grudnia 2003 r. o zaliczaniu na poczet ceny sprzedaży albo opłat z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości Skarbu Państwa wartości nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami państwa polskiego, to jednak obecnie obowiązująca ustawa z 2005 r., tak samo jak ustawa z 2003 r. w art. 1 nawiązuje do umów republikańskich stanowiąc, że: ustawa określa zasady realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej w wyniku wypędzenia z byłego terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub jego opuszczenia w związku z wojną rozpoczętą w 1939 r. dokonanego na podstawie wymienionych układów i umów republikańskich. Różnica polega na tym, że w miejsce prawa do zaliczenia ustawa z 2005 r. wprowadza pojęcie prawa do rekompensaty. W tym względzie Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 23 października 2012 r., sygn. SK 11/12 zwrócił uwagę, że "[w]spólna dla wszystkich umów republikańskich była deklaracja PKWN, że ewakuowani rolnicy "otrzymają ziemię w rozmiarach przewidzianych ustawą o reformie rolnej", natomiast "włościanie, którzy przesiedlają się na terytorium Polski, jeżeli nawet nie posiadają ziemi w chwili ewakuacji, otrzymają, w razie życzenia, przydział ziemi na zasadach ogólnych" (art. 1 tych umów in fine). Nakazano ponadto, aby "domy w miastach i wiejskich osiedlach, opróżnione na skutek przesiedlenia (Niemców), były zostawione w pierwszym rzędzie do dyspozycji przesiedlonych" (art. 3 ust. 6 in fine umów republikańskich). Celem ustawy z 2005 r. jest zatem udzielenie rekompensaty osobom przesiedlonym w trybie wymienionych umów republikańskich i tym, którzy opuścili dawne ziemie R.P. poza procedurę ewakuacyjną w związku z wojną rozpoczętą w 1939 r. Z treści art. 1 wynika także, że rozszerzyła ona krąg podmiotów uprawnionych do rekompensaty, gdyż w ustępie 2 ustawa ta stanowi, że przepisy ust. 1 stosuje się także do osób, które na skutek innych okoliczności związanych z wojną rozpoczętą w 1939 r., były zmuszone opuścić byłe terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Niewątpliwie ustęp 2 art. 1 nawiązuje do ustępu 1 tego przepisu. Wykładnia ustępu 2 art. 1 nie może prowadzić do innego wniosku, jak stwierdzenia, że skoro do wymienionych w tym przepisie osób stosuje się przepisy ust. 1, a te przepisy nawiązują do umów republikańskich, to ratio legis tej ustawy, tak samo jak poprzednio obowiązującej ustawy z 2003 r., jest zrekompensowanie strat za mienie pozostawione na dawnych ziemiach polskich osobom, które pozostawiając mienie na Kresach Wschodnich przemieściły się na terytorium Polski w jej powojennych granicach. Nie wyklucza to, z uwagi na znaczący upływ czasu, że osoby te, tak jak i ich spadkobiercy, obecnie zmienili miejsce zamieszkania. Przewidziany w art. 2 ust. 2 ustawy z 2003 r. o zaliczeniu, wymóg, aby uprawnieni zamieszkiwali na stałe w Polsce co najmniej od dnia wejścia w życie tej ustawy, tj. od 30 stycznia 2004 r. został uznany za niekonstytucyjny w powołanym już wyroku z 15 grudnia 2004 r., sygn. K 2/04, OTK ZU nr 11/A/2004, poz. 117. Jednakże czym innym jest wymóg, aby po wielu latach od zakończenia wojny uprawnieni zamieszkiwali w Polsce, a czym innym wymóg przemieszczenia się po wojnie na tereny polskie w obecnych granicach. Zwrócił na to uwagę Trybunał Konstytucyjny w wyrokach z dnia 19 grudnia 2002 r., sygn. K 33/02 (publ. OTK ZU nr 7/A/2002, poz.970) oraz w powołanym już wyroku z 2004 r., sygn. K 2/04, wskazując, że konsekwencją charakteru prawa zaliczenia, jako prawa majątkowego mającego charakter publicznoprawny było uznanie przez Trybunał Konstytucyjny w obu powołanych orzeczeniach, że (podobnie jak inne prawa majątkowe o charakterze publicznoprawnym) może ono być limitowane na zasadach przewidzianych w art. 31 ust. 3 Konstytucji. W szczególności, za dopuszczalną uznano "możliwość ustawowego ograniczenia publicznych praw majątkowych obywateli m.in. ze względu na interes publiczny i (...) barierę zdolności realizacyjnych państwa, będącego "dobrem wspólnym" (art. 1 Konstytucji), oraz z uwagi na (...) wzgląd na zdolność państwa do wywiązania się z jego podstawowych powinności"(wyrok K. 2/2004). Tę ocenę podzielił także Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 23 października 2012 r. , sygn. SK 11/12. Badając zgodność z ustawą zasadniczą przepisów ustawy z 2005 r., Trybunał stwierdził, w uzasadnieniu wyroku, że "prawo zaliczenia zostało uznane we wskazanych wyrokach z 2002 r. i 2004 r. za publicznoprawne prawo majątkowe o charakterze przede wszystkim socjalnym (a nie czysto odszkodowawczym), podlegające ochronie na podstawie art. 64 Konstytucji. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, konstatacja ta znajduje odpowiednie zastosowanie w niniejszej sprawie, pomimo że na podstawie zaskarżonej ustawy osoby uprawnione mogą otrzymać rekompensatę nie tylko w formie prawa zaliczenia, ale także (alternatywnie) w formie pieniężnej ze środków Funduszu Rekompensacyjnego. Rekompensata za utracone mienie zabużańskie wypłacana na podstawie zaskarżonej ustawy nie jest odszkodowaniem za wywłaszczenie w rozumieniu art. 21 ust. 2 Konstytucji. Pozbawienie obywateli polskich mieszkających na kresach wschodnich własności w związku z ich przesiedleniem w obecne granice państwa nie zostało bowiem dokonane z inicjatywy i na rzecz państwa polskiego, lecz było wynikiem "narzuconych" okoliczności geopolitycznych. Prawo do tego świadczenia jest prawem "pochodnym" względem utraconego prawa własności nieruchomości zabużańskich jedynie w tym sensie, że posiadanie takiego tytułu prawnego do pozostawionego mienia jest jednym z warunków otrzymania rekompensaty". Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny podtrzymał pogląd, wyrażony w wyroku sygn. K 2/04, że świadczenie przyznawane na podstawie ustawy rekompensacyjnej ma charakter mieszany: zdecydowanie dominuje w nim element socjalny (udzielenie "pomocy na zagospodarowanie" osobom, które przesiedlały się do państwa w obecnych granicach), a mniejsze znaczenie ma element odszkodowawczy, przy czym funkcje te należy oceniać uwzględniając upływ czasu, jaki upłynął od pozbawienia zabużan własności. Analiza uzasadnienia wyroku Trybunału z 2012 r. prowadzi do wniosku, że w zakresie, mającego znaczenie w niniejszej sprawie zagadnienia przemieszczenia się uprawnionego na terytorium Polski w powojennych granicach, aktualne są poglądy wyrażone przez Trybunał Konstytucyjny w opisanym powyżej wyroku z 2004 r. NSA zwrócił uwagę, że powoływany w skardze kasacyjnej wyrok NSA z 1 października 2009 r., sygn. akt I OSK 182/09 zapadł przed wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 23 października 2012 r. Kolejny argument przemawiający za kontynuacją poglądu dotyczącego zagadnienia przemieszczenia uprawnionego na tereny polskie w obecnych granicach wyrażonego tak w przytoczonych powyżej wyrokach i uchwałach Sądu Najwyższego, jak również w orzeczeniach Trybunału Konstytucyjnego wynika z uzasadnienia rządowego projektu ustawy z 2005 r. (druk sejmowy 3793/IV kadencja Sejmu s. 1 uzasadnienia projektu). W uzasadnieniu projektu wskazano, że proponowane przepisy w głównej mierze kontynuują rozwiązania obecnie obowiązujące, ponieważ warunki, jakie muszą spełniać osoby uprawnione, zostały ukształtowane z zachowaniem postanowień uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 10 kwietnia 1991 r. (III CZP 84/90), zgodnie z którą "prawo do zaliczenia wartości mienia pozostawionego na terenach nie wchodzących w skład obecnego obszaru Państwa Polskiego przysługuje obywatelom polskim, zamieszkałym w dniu 1 września 1939 r. na tych terenach, którzy po tym dniu opuścili je w związku z wojną rozpoczętą w 1939 r. i zamieszkują w Polsce." Proponowane regulacje uwzględniają również wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 15 grudnia 2004 r., zgodnie z którym warunek, że tzw. umowy republikańskie jednoznacznie wiązały przyrzeczoną kompensację z wymogiem posiadania obywatelstwa polskiego oraz faktem przemieszczenia celem zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, uprawniał ustawodawcę do nawiązania do wymogów objętych zobowiązaniami wskazanymi w umowach republikańskich. Podkreślono, że zaproponowane przepisy "w dużej mierze kontynuują rozwiązania obecnie obowiązujące", ponieważ warunki, które muszą spełniać osoby uprawnione, zostały ukształtowane z "zachowaniem postanowień" uchwały Sądu Najwyższego z 10 kwietnia 1991 r., III CZP 84/90 (wyżej już omówionej). Norma zawarta w art.1 ust. 2 ma na celu uwzględnienie praw osób, które z różnych względów nie repatriowały się z dawnych Kresów do Polski w procedurze ewakuacyjnej przewidzianej w układach republikańskich bądź umowie z dnia 6 lipca 1945 r. zawartej między Tymczasowym Rządem Jedności Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej i Rządem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, o której mowa w art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy. Przyczyną zaś uzasadniającą rozszerzenie zakresu działania ustawy na te osoby była konieczność respektowania konstytucyjnej zasady równości obywateli Rzeczypospolitej Polskiej wobec prawa (art. 32 ust. 1 Konstytucji RP). Sąd dodał, że gdyby celem ustawodawcy było przyznanie uprawnień do uzyskania rekompensaty za pozostawione nieruchomości wszystkim osobom, które w następstwie okoliczności związanych z wojną rozpoczętą w 1939 r. zmuszone zostały do opuszczenie terenów II Rzeczypospolitej (czego konsekwencją była utrata przez nich znajdujących się tam nieruchomości), niezależnie od tego czy po ich opuszczeniu przybyli oni do kraju w granicach ukształtowanych po drugiej wojnie światowej czy nie, zbędne byłoby nawiązywanie w brzmieniu art. 1 ust. 1 powołanej ustawy do układów i umowy, w oparciu o które następowały pierwsze sformalizowane ewakuacje obywateli polskich zamieszkałych na Kresach do Polski. Wystarczająca w tym względzie byłaby (przy odpowiedniej modyfikacji) regulacja zawarta w ust. 2 tego artykułu. Zbędne również, z punktu widzenia założonego celu ustawodawczego, byłoby nałożenie na wnioskujących o rekompensatę spadkobierców właścicieli pozostawionych nieruchomości obowiązku dokumentowania miejsca zamieszkania tych właścicieli (lub współwłaścicieli) "po ich przybyciu na obecne terytorium Rzeczypospolitej Polskiej" - o czym stanowi art. 6 ust. 1 pkt 3 ustawy - skoro do takiego przybycia w ogóle nie musiałoby dojść. Nawiązując do powołanych na wstępie orzeczeń NSA, Sąd pierwszej instancji stwierdził, że mając na względzie tak wykładnię literalną (powiązanie art. 1 ust. 2 z ustępem 1 tego artykułu i przyjęcie, że przesłanki podmiotowe zostały określone przez ustawodawcę w art. 1 i art. 2 ustawy), jak też ratio legis ustawy z 2005 r., konieczne jest spełnienie - przez osobę opuszczającą w związku z wybuchem drugiej wojny światowej dawne tereny Rzeczypospolitej Polskiej - warunku przesiedlenia się na terytorium Polski w granicach powojennych. Wobec niespełnienia powyższego warunku, organy prawidłowo odmówiły przyznania uprawnienia.