Z tych też przyczyn nie zasługiwały na uwzględnienie wszystkie te podstawy skargi kasacyjnej, które negowały konieczność spełnienia w sprawie warunku powrotu byłego właściciela nieruchomości pozostawionej na byłym terytorium RP na terytorium Polski w jej powojennych granicach.
Nie mogły odnieść zamierzonego skutku także te zarzuty, które miały na celu obalenie stanowiska Sądu pierwszej instancji co do niezwiązania organów określeniem ostatniego miejsca zamieszkania J. P. w postanowieniu o stwierdzeniu nabycia spadku. Poza niezgodzeniem się przez skarżących z wywodem Sądu na temat zakresu związania ww. postanowieniem w kontekście przepisów art. 365 § 1 i 366 k.p.c. w uzasadnieniu skargi kasacyjnej brak jest argumentów podważających rozważania ograniczające zakres związania do określenia spadkobierców i ich udziałów (por. s. 10-12 niniejszego uzasadnienia).
Również zagadnienie dotyczące możliwości uchylenia postanowienia z [...] stycznia 2017 r. zostało poprawnie ocenione przez Sąd pierwszej instancji (por. wywód na str. 12-13 niniejszego uzasadnienia). Nie ma podstaw do przypisywania postanowieniu, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy zabużańskiej charakteru "decyzji wstępnej" na wzór wyroku wstępnego z art. 318 § 1 k.p.c. Wprawdzie, analizując jego charakter przyznać trzeba, że oprócz zawartych w nim elementów proceduralnych tkwią w nim także elementy materialne potwierdzające spełnienie warunków uprawniających do rekompensaty, tym niemniej nie jest to jednak decyzja administracyjna załatwiająca sprawę co do istoty stosownie do art. 104 k.p.a. Postanowienie to spełnia przede wszystkim funkcję proceduralną. Dopiero bowiem gdy organ oceni spełnienie wymogów z art. 1 i 2 ustawy do przyznania rekompensaty, racjonalne staje się poniesienie kosztów związanych z przygotowaniem operatów. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, w sytuacji gdy po wydaniu postanowienia organ odmiennie oceni spełnienie przesłanek do wydania decyzji uprawniony jest do jego uchylenia i wydania decyzji odmownej. W przeciwnym wypadku sprawę administracyjną załatwiałoby postanowienie, a nie decyzja, o której mowa w art. 5 ust. 3 ustawy.
W nawiązaniu do zarzutów dotyczących naruszenia Konstytucji i Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, jak i przywołanych orzeczeń Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, w tym wyroku z 22 czerwca 2004 r. w sprawie Broniowski przeciwko Polsce, Sąd odsyła do szczegółowych w tym zakresie opinii prawnych dotyczących projektu ustawy autorstwa Jana Morwińskiego i Stanisława Rudnickiego, w których kwestia wykonania ww. wyroku była szczegółowo analizowana. Opinie te dostępne są w opisie projektu ustawy w Systemie Prawnym Lex (sip.lex Wolters Kluwer), jak również na stronach sejmowych (orka.sejm.pl), stąd nie zachodzi potrzeba ich przytaczania. Poglądy w nich zawarte na temat zgodności przyjętych w ustawie rozwiązań z ww. wyrokiem Sąd rozpoznający niniejszą skargę kasacyjną podziela.
Nie znajdując zatem podstaw do uwzględnienia skargi kasacyjnej, także z przyczyn branych pod uwagę z urzędu (art. 183 § 2 P.p.s.a i art. 189 P.p.s.a.) orzeczono o jej oddaleniu stosownie do art. 184 P.p.s.a.