Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Rudnicka Sędziowie NSA Monika Nowicka (spr.) del. WSA Jakub Zieliński Protokolant sekretarz sądowy Olga Grzelak po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Infrastruktury i Budownictwa od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 kwietnia 2016 r. sygn. akt I SAB/Wa 841/15 w sprawie ze skargi A.B. na bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa w przedmiocie rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Ministra Inwestycji i Rozwoju na rzecz A.B. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2016 r. (sygn. akt I SAB/Wa 841/15), po rozpoznaniu skargi A. B. zobowiązał Ministra Infrastruktury i Budownictwa do rozpoznania wniosku z dnia 20 stycznia 2014 r. o stwierdzenie nieważności decyzji Prezydium Rady Narodowej w Mieście Stołecznym Warszawie z dnia 11 sierpnia 1964 r. nr [...] w terminie dwóch miesięcy od daty doręczenia odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy (pkt 1) oraz stwierdził, że organ dopuścił się bezczynności, która miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa (pkt 2) i zasądził od Ministra Infrastruktury i Budownictwa na rzecz A.B. kwotę 340 (trzysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego (pkt 3).
W skardze kasacyjnej, zaskarżając powyższy wyrok w całości, Minister Infrastruktury i Budownictwa zarzucił Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.: art. 149 § 1a w zw. z art. 133 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami p.p.s.a. i w zw. z art. 35 § 3 i § 5 k.p.a. - poprzez uznanie, że bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa.
Wskazując na powyższe podstawy kasacyjne, Minister Infrastruktury i Budownictwa wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, względnie - o zmianę wydanego rozstrzygnięcia poprzez uznanie braku rażącego naruszenia prawa, w obu przypadkach wraz z zasądzeniem zwrotu kosztów postępowania.
Odpowiedź na skargę kasacyjną nie została wniesiona.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.), Naczelny Sąd Administracyjny związany jest podstawami skargi kasacyjnej, z urzędu zaś bierze pod uwagę jedynie nieważność postępowania. W niniejszej sprawie żadna z wymienionych w art. 183 § 2 p.p.s.a. przesłanek nieważności postępowania nie zaistniała, wobec czego kontrola Naczelnego Sądu Administracyjnego ograniczyła się wyłącznie do zbadania zarzutów zawartych w skardze kasacyjnej.
Zostały one określone wyłącznie na gruncie podstawy kasacyjnej, o której mowa w art. 174 pkt 2 p.p.s.a., przy czym, chociaż formalnie skarga kasacyjna została wniesiona w tym przypadku w stosunku do całego wyroku, tym niemniej treść zarzutów oraz treść wniosków kasacyjnych sugerowała, że sprowadzała się ona jedynie do kwestionowania pkt 2 zaskarżonego wyroku. W punkcie tym zaś Sąd Wojewódzki uznał, że Minister Infrastruktury i Budownictwa, pozostając w bezczynności w rozpoznaniu wniosku A.B. z dnia 20 stycznia 2014 r. o stwierdzenie nieważności decyzji Prezydium Rady Narodowej w Mieście Stołecznym Warszawie z dnia 11 sierpnia 1964 r. nr [...], rażąco naruszył prawo.
Uzasadniając swoje stanowisko Sąd Wojewódzki stwierdził, że (cyt.) "poza wezwaniem i ponowieniem wezwania do nadesłania akt własnościowych przedmiotowej sprawy organ nie podjął żadnych innych działań zmierzających do zebrania całości dokumentacji, czy wydania merytorycznej decyzji w sprawie. Dopiero na skutek wezwania przez skarżącą do usunięcia naruszenia prawa organ ponownie zwrócił się o pilne nadesłanie akt własnościowych przedmiotowej nieruchomości. Takie działania organu uznać należy za mało skuteczne skoro od ponad półtora roku od daty przekazania sprawy organowi przez Wojewodę Mazowieckiego do dnia orzekania przez Sąd organ nie był w stanie zgromadzić niezbędnych akt i dokumentacji do rozpoznania przedmiotowej sprawy.