Z tego też powodu, nie mogły być one traktowane, jako jedna nieruchomość.
Powyższe rozstrzygnięcie Prezydent Miasta K. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, wnosząc o uchylenie decyzji Ministra Infrastruktury z dnia [...] i [...] w części, w której organ ten stwierdził nieważność orzeczenia Prezydium Rady Narodowej Miasta K. z dnia [...] czerwca 1967 r., co do parceli nr [...] (czyli punktu 2 decyzji z dnia [...]). Podtrzymując argumentację zawartą we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, Prezydent Miasta K. zarzucił błędną wykładnię art. 8 ust. 7 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości oraz nieprawidłowe ustalenie, że parcele nr [...] i [...] nie tworzyły jednej całości. Zdaniem strony skarżącej, w rozpatrywanej sprawie brak było podstaw do przyjęcia, że organ wydając decyzję wywłaszczeniową rażąco naruszył prawo w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 kpa. Dodatkowo strona skarżąca podniosła, iż Minister Infrastruktury w uzasadnieniu swojego stanowiska powołał się na przepisy ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych, które zaczęły obowiązywać dopiero od 1 stycznia 1983 r., a więc po 15 latach od daty wywłaszczenia, podczas gdy w dacie wydania decyzji wywłaszczeniowej z 1967 r. obowiązywał dekret z 11 listopada 1946 r. o księgach wieczystych (Dz.U. Nr 57, poz. 320 ze zm.).
Odpowiadając na skargę, Minister Transportu i Budownictwa wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Uzasadniając wyrok oddalający skargę Prezydenta Miasta K. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...], Wojewódzki Sąd Administracyjny w pierwszej kolejności podkreślił, iż instytucja stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej ma na celu wyeliminowanie z obrotu prawnego rozstrzygnięcia obarczonego ciężkimi wadami określonymi w art. 156 § 1 kpa, a przedmiotem postępowania w takiej sprawie jest ustalenie istnienia tych wad. Organ nadzoru dokonując oceny zaistnienia przesłanek z art. 156 § 1 kpa zobowiązany jest stosownie do treści art. 107 § 3 kpa, wyczerpująco ustalić i wyjaśnić stan sprawy z daty wydania kontrolowanej decyzji.
Oceniając pod tym kątem zaskarżoną decyzję, Sąd I instancji podzielił stanowisko organu orzekającego i uznał, że wywłaszczenie bez odszkodowania działki nr [...] w trybie art. 8 ust. 7 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości oraz brak udziału biegłego rzeczoznawcy w postępowaniu wywłaszczeniowym, dotyczącym tej nieruchomości było rażącym naruszeniem prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 kpa i obligowało organ do stwierdzenia nieważności orzeczenia Prezydium Rady Narodowej miasta K. z dnia [...] czerwca 1967 r. w sprawie wywłaszczenia nieruchomości położonej w K., w części dotyczącej parceli oznaczonej nr [...] o powierzchni 30 m2. Według Sądu I instancji, zawarte w skardze zarzuty nie znajdują potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym, albowiem z kopii mapy ewidencyjnej z wykreślonymi granicami parcel katastralnych I. kat [...] i [...] z dnia 12 lipca 2004 r. oraz planu sytuacyjnego z dnia 21 września 1966 r. wynika jednoznacznie, że w dniu wywłaszczenia, a więc w dniu [...] czerwca 1967 r., działki nr [...] i [...] nie posiadały wspólnej granicy. Z wykazu zmian znajdującego się na tym planie wynika ponadto, że w 1963 r. omawiane działki zostały wydzielone z dwóch odrębnych parcel gruntowych. Mianowicie, działka nr [...] powstała z podziału działki nr [...], a działka nr [...] z podziału działki nr [...]. Z wykazu tego wynika także, że obie działki posiadały odrębne księgi wieczyste. Działka nr [...] Iwh [...]-księgę wieczystą nr [...], zaś działka nr [...] Iwh [...]- księgę wieczystą nr [...].