Odnosząc się z kolei do zarzutu skargi, iż organ w uzasadnieniu decyzji powołał się na nieobowiązującą w dacie wywłaszczenia ustawę z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych (Dz.U. Nr 19, poz. 147 ze zm.), Sąd I instancji podniósł, że obowiązujący w dacie wydania decyzji wywłaszczeniowej z 1967 r. dekret z dnia 11 listopada 1946 r. o księgach wieczystych (Dz.U. Nr 57, poz. 320) w art. 4 stanowił, że dla każdej nieruchomości w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego prowadzi się oddzielną księgę wieczystą, co potwierdzało tylko prawidłowość dokonanych przez organ orzekający ustaleń.
W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku złożonej do Naczelnego Sądu Administracyjnego, Prezydent Miasta K. reprezentowany przez pełnomocnika, będącego radcą prawnym, wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i zasądzenie od strony przeciwnej na rzecz skarżącego kosztów postępowania. Zaskarżonemu wyrokowi WSA w Warszawie zarzucił naruszenie art. 134 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, poprzez niewyjaśnienie istotnej okoliczności sprawy - to jest faktu rozstrzygnięcia w orzeczeniu Prezydium Rady Narodowej jedynie o wywłaszczeniu oraz naruszenie prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie art. 156 § 1 pkt 2 kpa.
W uzasadnieniu skargi jej autor wskazał, iż zasadnicze znaczenie dla oceny prawidłowości stwierdzenia nieważności orzeczenia Prezydium Rady Narodowej miasta K. z dnia [...] czerwca 1967 r. o wywłaszczeniu ma odpowiedź na pytanie, czy w tym orzeczeniu doszło do wywłaszczenia nieruchomości i do odmowy ustalenia odszkodowania za wywłaszczenie nieruchomości obejmującej parcelę I. kat [...], czy też rozstrzygnięto w nim jedynie o wywłaszczeniu, informując przy tym błędnie o zasadach przyznawania odszkodowania.
Orzeczenie o wywłaszczeniu, jak podniesiono w skardze zostało wydane w oparciu o przepisy ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości. W jego treści wskazano, iż według art. 8 ust. 7 w/w ustawy odszkodowanie za wywłaszczone nieruchomości wymienione m.in. w pkt 3 i 4 nie przysługuje właścicielom, ponieważ wywłaszczenie gruntu poszczególnych działek nie przekracza 25 % ich obszaru. W myśl powołanego przepisu odszkodowanie przysługiwało bowiem tylko za część wywłaszczonego gruntu, która przekraczała 25 % obszaru nieruchomości.
Analiza struktury, treści oraz form językowych użytych w orzeczeniu świadczy w ocenie strony skarżącej o tym, iż nie obejmowało ono swoim zakresem konkretyzacji uprawnienia do odszkodowania za wywłaszczenie nieruchomości obejmującej parcelę I. kat. [...].
Niewyjaśnienie zagadnienia zakresu władczej konkretyzacji stosunków prawnych przedmiotowego orzeczenia mogło zatem mieć i miało, według autora skargi, wpływ na wynik sprawy. Przyjęcie bowiem, iż w/w rozstrzygnięciem nie orzeczono o odmowie ustalenia odszkodowania musiałoby prowadzić do wniosku, że naruszenia wskazane przez organ nadzorczy i Sąd I instancji nie są wystarczające do stwierdzenia nieważności w/w orzeczenia. Dla przyjęcia, że orzeczenie o wywłaszczeniu zostało wydane z rażącym naruszeniem prawa należało bowiem wskazać, iż charakter tego naruszenia powoduje, że owa decyzja nie może być akceptowana, jako akt prawny wydany przez organ praworządnego państwa. Przyjmując więc, że w orzeczeniu Prezydium władczo rozstrzygnięto kwestię odszkodowania za wywłaszczenie nieruchomości oznaczonej jako parcela I. kat. [...] o pow. 30 m2 i Sąd I instancji uznał ustalenia organu nadzorczego, co do naruszenia art. 8 ust. 7 w zw. z art. 7 ust. 1 oraz art. 21 ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości, które dotyczą jedynie ustalenia odszkodowania za wywłaszczoną nieruchomość, ich naruszenie mogłoby stanowić podstawę stwierdzenia nieważności w/w orzeczenia, jedynie w zakresie odszkodowania za wywłaszczoną nieruchomość, a nie jak to miało miejsce w rozpoznawanej sprawie - w zakresie wywłaszczenia. Należy tu bowiem mieć na względzie zasadę stabilności decyzji administracyjnych wyrażoną w art. 16 § 1 kpa i stosować instytucję stwierdzenia nieważności jedynie w takim zakresie, w jakim jest to uzasadnione stwierdzonymi naruszeniami oraz potrzebą praworządności. Stwierdzenie nieważności omawianego orzeczenia w zakresie, w jakim odmawia się w nim ustalenia odszkodowania otwierałoby byłemu właścicielowi drogę do uzyskania sprawiedliwego odszkodowania ustalonego na podstawie art. 129 ust. 5 ustawy o gospodarce nieruchomościami. W rezultacie więc, orzeczenie w zakresie wywłaszczenia, mimo wskazanych naruszeń, byłoby akceptowalne jako akt wydany przez organ praworządnego państwa, co uniemożliwiałoby, według autora skargi stwierdzenie jego nieważności.