Skarga kasacyjna na decyzję Ministra Infrastruktury w przedmiocie stwierdzenia nieważności orzeczenia wywłaszczeniowego
Uzasadnienie strona 5/6

Powyższe oznacza, że w trakcie sądowej kontroli aktu administracyjnego wydanego w trybie art. 156 § 1 kpa, sąd administracyjny zobowiązany jest ustalić, czy organ administracji publicznej prawidłowo ocenił istnienie bądź nieistnienie przesłanek z art. 156 § 1 kpa i dał temu wyraz w wydanym rozstrzygnięciu.

Przedmiotem kontroli Sądu I instancji była decyzja Ministra Infrastruktury stwierdzająca w trybie art. 156 § 1 pkt 2 kpa nieważność orzeczenia Prezydium Rady Narodowej miasta K. z dnia [...] czerwca 1967 r. w części dotyczącej parceli nr [...] o pow. 30 m2.

Wskazanym orzeczeniem, wydanym w oparciu o przepisy ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz.U. z 1961 r. Nr 18, poz. 94) Prezydium Rady Narodowej miasta K. orzekło między innymi o wywłaszczeniu na rzecz Skarbu Państwa działki nr [...] i jednocześnie negatywnie rozstrzygnęło kwestię wypłaty odszkodowania na rzecz właściciela tej nieruchomości. Odmienne stanowisko przedstawione w tym przedmiocie przez stronę skarżącą w uzasadnieniu skargi nie znajduje potwierdzenia w treści przytoczonego orzeczenia. Zresztą sama strona skarżąca dopuszcza również pogląd, że orzeczenie to rozstrzyga także o odszkodowaniu.

Zauważyć należy, iż w sprawach wywłaszczeniowych rozstrzyganych na podstawie przepisów ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczenia nieruchomości, rozstrzygnięcie o odszkodowaniu za wywłaszczoną nieruchomość nie musiało być integralną częścią decyzji wywłaszczeniowej, lecz mogło być zawarte w odrębnej decyzji, co wynikało jednoznacznie z dyspozycji art. 22 ust. 2 tej ustawy.

Skoro zatem Prezydium Rady Narodowej w jednym orzeczeniu rozstrzygnęło o wywłaszczeniu i odszkodowaniu, to słuszny jest w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego pogląd, iż przy ustalaniu przesłanek z art. 156 § 1 pkt 2 kpa, Sąd I instancji zobowiązany był zbadać nie tylko samą treść orzeczenia o odszkodowaniu, ale także treść orzeczenia o wywłaszczeniu, ocenić zachowanie przepisów procedury administracyjnej przy ich wydawaniu, oraz winien ustalić czy weryfikowane rozstrzygnięcia nie naruszają rażąco przepisów prawa materialnego stanowiących podstawę ich wydania w rozumieniu powołanego wyżej przepisu.

Tymczasem, w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, Sąd I instancji skoncentrował swoje rozważania wyłącznie wokół kwestii odszkodowania za wywłaszczenie działki nr [...], słusznie zresztą uznając za organem orzekającym, że wywłaszczenie wspomnianej działki dokonane bez odszkodowania, o którym mowa w art. 8 ust. 7 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. i bez udziału biegłego rzeczoznawcy, spełniało przesłanki z art. 156 § 1 pkt 2 kpa. Sąd I instancji, mimo, iż był do tego zobowiązany, nie odniósł się do problemu ważności samego orzeczenia o wywłaszczeniu parceli będącej przedmiotem niniejszego postępowania i również w tym kontekście nie ocenił zaskarżonej decyzji Ministra Infrastruktury. Analiza treści wyroku prowadzi zresztą do wniosku, że Sąd I instancji nie dostrzegł faktu, iż jednym orzeczeniem z dnia 17 czerwca 1967 r., Prezydium rozstrzygnęło dwie sprawy, a mianowicie, sprawę wywłaszczenia i sprawę odszkodowania, choć sprawę odszkodowania załatwiło negatywnie.

Strona 5/6