Dnia 15 czerwca 2020 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zygmunt Zgierski (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Czesława Nowak-Kolczyńska Sędzia del. WSA Arkadiusz Blewązka po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2020 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej K.N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 marca 2019 r. sygn. akt I SA/Wa 1512/18 w sprawie ze skargi K.N. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] maja 2018 roku Nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty oddala skargę kasacyjną. [pic]
I OSK 1970/19
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 15 marca 2019 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę K.N. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] maja 2018 r. w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty.
Od ww. wyroku skargę kasacyjną złożył K.N. Zaskarżając wyrok w całości, zarzucił mu naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 2 pkt 1 lit. a), b) i c) ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2017 r. poz. 2097), dalej ustawa, polegającą na nieprawidłowym rozumieniu zawartego w hipotezie tej normy pojęcia "miejsce zamieszkania" w znaczeniu, jakie nadawały mu przywołane przedwojenne przepisy.
Wskazując na powyższe naruszenia autor skargi kasacyjnej wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości, rozpoznanie skargi i uchylenie decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] maja 2018 r. oraz poprzedzającej ją decyzji Wojewody [...] z dnia [...] marca 2018 r., ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, a także o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.
Jednocześnie skarżący kasacyjnie oświadczył, że zrzeka się rozprawy.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor wskazał, że dla prawidłowego stosowania art. 2 pkt 1 ustawy należy odwołać się do tez sformułowanych przez Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 23 października 2010 r., SK 11/12, który spowodował nowelizację tego przepisu i nadanie mu brzmienia w obecnym kształcie. W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny wskazał przede wszystkim, że w przepisach przedwojennych przyjmowano jako zasadę - odmiennie aniżeli dzisiaj - możliwość posiadania kilku miejsc zamieszkania, co oznaczało jedno miejsce zamieszkania jako miejsce główne oraz dowolną liczbę dodatkowych miejsc zamieszkania. Główne miejsce zamieszkania w rozumieniu przepisów międzywojennych odpowiada w przybliżeniu miejscu zamieszkania w rozumieniu art. 25 k.c.
W znowelizowanej ustawie ustawodawca nie różnicuje prawa do rekompensaty od tego, czy osoba miała główne czy dodatkowe miejsce zamieszkania poza obecnymi granicami RP. Autor skargi kasacyjnej podkreślił, że W. i J.L., ówcześni właściciele nieruchomości pozostawionej poza obecnymi granicami Polski, położonej w miejscowości W., mieli tam właśnie dodatkowe miejsce zamieszkania w rozumieniu przepisów przedwojennych, spędzili tam całe wakacje w 1939 r. Uznać więc należało, że przebywanie w W., wprawdzie tylko w czasie wolnym, ale w celu realizacji jednych z podstawowych ludzkich potrzeb jakimi są wypoczynek i rodzina, świadczy dobitnie o silnym związku właśnie z tą miejscowością oraz o zamiarze ulokowania w niej znacznej części swojej życiowej aktywności i to nie tymczasowo, lecz na wiele lat. Okoliczności te stanowiły przesłanki do uznania tej miejscowości jako dodatkowe miejsce zamieszkania w rozumieniu ww. przedwojennych przepisów.