W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego skarżący kasacyjnie w żaden sposób nie uprawdopodobnił nawet, że miejscowość W. była dodatkowym miejscem zamieszkania W. i J.L. Za tezą taką nie przemawiają liczne argumenty o ich emocjonalnym stosunku do nabytej w 1937 r. nieruchomości. Tym bardziej, że ani z akt sprawy, ani nawet pism strony skarżącej nie wynika, by koncentrowali tam jakiekolwiek sprawy życiowe poza wypoczynkiem. Zgodzić się należy z Sądem Wojewódzkim, że ciężar dowodzenia faktów mających wpływ na ustalenie przesłanki miejsca zamieszkania (choćby tylko dodatkowego) w W. nie spoczywa wyłącznie na organie, bo w tej materii należy oczekiwać co najmniej istotnego współdziałania strony w poszukiwaniu środków dowodowych i prezentacji racji, co wynika nie tylko z brzmienia art. 6 ustawy, ale i z obecnie obowiązującej regulacji k.p.a. (por. wyrok NSA z 29 listopada 2016 r., II GSK 3721/16). Nie można przerzucać całego ciężaru dowodowego w tego rodzaju postępowaniach na organ, bo zasadą jest obowiązek wykazania relewantnych okoliczności faktycznych przez stronę, a działanie organu mające umocowanie w regułach postępowania administracyjnego ma tylko charakter uzupełniający (por. m.in. wyroki NSA z 22 marca 2011 r., I OSK 742/10; z 6 lutego 2015 r., I OSK 1295/13). Ne jest wystarczające powoływanie się przez skarżącego kasacyjnie na okoliczność upływu kilkudziesięciu lat od wybuchy wojny i trudności z udowodnieniem relewantnej okoliczności. Nie jest to bowiem prawny argument, który mógłby przesądzić o spełnieniu przesłanki miejsca zamieszkania w W.
Przepisy przedwojenne, jak wskazano wyżej, pozwalały na posiadanie kilku miejsc zamieszkania. W razie kilku miejsc zamieszkania ważne było - jak wynika z cytowanych przepisów - gdzie skupiał się główny i przeważający zakres działalności, pod pojęciem której mieści się czasowo najdłuższy pobyt, wykonywanie pracy, prowadzenie bieżących spraw codziennych. Zasadnie wywiódł Sąd I instancji, że pod pojęciem miejsca zamieszkania (nawet dodatkowego) nie mieści się zaś czasowy pobyt w celu załatwiania konkretnych spraw. Przepis § 3 ust. 2 rozporządzenia z 1934 r. stanowił, że przez zamieszkanie w gminie rozumie się fakt zajmowania w obrębie gminy mieszkania wśród okoliczności, wskazujących na ześrodkowanie tam stosunków osobistych i gospodarczych. Z kolei zgodnie z ust. 3 pojęcie czasowego pobytu obejmuje stan przebywania w jakimkolwiek domu bez zamiaru obrania sobie tam miejsca zamieszkania. Z akt sprawy wynika - czego nie zdołał skutecznie zanegować skarżący kasacyjnie - że miejscowość W. była co najwyżej miejscem czasowego pobytu małżeństwa L., skoro mieli miejsce zamieszkania w R., a do W. przyjeżdżali na wakacje, choćby i dwumiesięczne. Skarżący kasacyjnie nie wykazał też, by w W. byli oni wpisani do rejestru mieszkańców gminy właściwej dla miejscowości W., co w myśl § 3 ust. 4 rozporządzenia było dowodem zamieszkania.
Prawidłowo zatem Sąd Wojewódzki przyjął, że miejscem zamieszkania - jedynym - W. i J.L. był R., a ich pobyt w W. oznaczał wyłącznie, że byli wówczas w miejscu swego zamieszkania (w R.) jedynie czasowo nieobecni. Stosownie bowiem do § 5 lit. c) rozporządzenia z 1934 r. do czasowo nieobecnych w miejscu swego zamieszkania zalicza się osoby przebywające w innej gminie dla wypoczynku, kuracji itp., albo w szpitalach i innych tym podobnych zakładach publicznych lub prywatnych dla poprawy zdrowia.
Skarżący kasacyjnie nie wykazał, by małżeństwo L. przebywało w W. w innym celu niż wypoczynek, wręcz przeciwnie - w argumentacji autora skargi kasacyjnej wypoczynek jawi się jako jedyny powód ich tam pobytu. Oznacza to, że Sąd I instancji dokonał prawidłowej wykładni art. 2 pkt 1 lit. a)-c) ustawy. Zarzuty skargi kasacyjnej nie mogły zatem przynieść oczekiwanego rezultatu.
Wobec powyższego, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.